Το δράμα αυτής της κοινωνίας είναι ότι αδυνατεί να αντιληφθεί τα μεγέθη. Το σύμπτωμα οφείλεται στην αμετροέπεια των ταγών της οι οποίοι χαρακτηρίζονται από ένα διαχρονικό μείγμα επαρχιωτισμού και μικρομεγαλισμού. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά επιβάλλουν στη συμπεριφορά τους την αναπαραγωγή του ψεύδους ως conditio sine qua non της επιβίωσής τους.
Tην αποφράδα εκείνη Τρίτη συντελέστηκαν δύο παράλληλες τραγωδίες. Η μία εκτυλίχθηκε στο Παρίσι. Η άλλη στο Λονδίνο. Στο Παρίσι η ελληνική κυβέρνηση αντελήφθη, αλλά ήταν αργά, το μέγεθος του επικοινωνιακού της Βατερλώ. Οι δανειστές της απεργάζονταν άλλα σχέδια για τη χώρα παρά τις εμμονές του Μαξίμου και της Χαριλάου Τρικούπη περί άμεσης εξόδου από τις δαγκάνες του μνημονίου τους. Οι λόγοι είναι πολλοί και εύκολο να εξηγηθούν. Βασίζονται στην αρχή εκείνη που θέλει το φουκαρά επαίτη να υποκύπτει στο δανειστή του. Στη σύγχρονη οικονομία η πραγματικότητα αυτή ονομάζεται και παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Απορεί κανείς λοιπόν με την επικοινωνιακή αφέλεια των αρχιτεκτόνων της.
Η άλλη τραγωδία εκτυλίχθηκε ταυτόχρονα στο Λονδίνο, όπου δύο οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζαν το αυτοαποκαλούμενο κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματος στους «επενδυτές», δηλαδή σε εκείνους που αποφασίζουν και προσανατολίζουν τους δανειστές της χώρας. Η συμπεριφορά των κ.κ. Σταθάκη (συμπαθέστατος όντως) και Μηλιού (συμπαθεστάτου επίσης) παρέπεμπαν σε καταστάσεις νηπιαγωγείου. Δεν πέρασαν παρά λίγα μόνο εικοσιτετράωρα και ο κ. Πόλσον, αυτός ο γκουρού των Funds, ανακοίνωνε την απαγκίστρωσή του από ό,τι έχει σχέση με την ελληνική οικονομία, λόγω… της υφιστάμενης πολιτικής ρευστότητας, βλέπε πολιτικής εκκρεμότητας, δηλαδή της πολιτικής αστάθειας, τουτέστιν λόγω της διακινούμενης βεβαιότητας ότι η χώρα βαίνει προς πρόωρες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα, οι βαρόνοι της Νέας Δημοκρατίας ήδη σκάβουν το λάκκο του Σαμαρά και οι «κηπουροί» του ΓΑΠ σκάβουν το λάκκο της Κεντροαριστεράς, του Βενιζέλου, του Σημίτη, του Λυκούδη κ.λπ. ων ουκ έστιν αριθμός για την ακρίβεια. Παράλληλα οι κ.κ. Πόλσον και συντροφία αντιλαμβάνονται ως εν δυνάμει επενδυτές, κερδοσκόποι και πάντως παγκόσμιοι «χορηγοί» της διεθνούς οικονομίας πως στην Κουμουνδούρου επικρατούν ρευστοί συσχετισμοί μεταξύ της σταλινικής πτέρυγας, του βαθέος ΠΑΣΟΚ, των εκσυγχρονιστών της Αριστεράς και των «Ποδεμιστών» εκ του «Podemos».
Συνήθως στις κλασικές τραγωδίες παρεμβαίνει ο από μηχανής θεός. Οι τραγωδοί γνώριζαν πως η ίδια η φύση των ταγών σε αυτή τη γωνιά της γης δεν επιτρέπει (αν δεν παρεμποδίζει) την επίλυση των δραματικών διλημμάτων και των τραγικών αδιεξόδων. Ο «θεός», λοιπόν, επιστρατεύεται για την επιβολή της λύσης του αυτονόητου. Δηλαδή, του ηθικού.
Στη συγκεκριμένη ωστόσο περίπτωση και με δεδομένο ότι τόσο ο Μαρξ όσο και ο Θεός έχουν προ πολλού αποδημήσει στις εσχατιές της ιστορίας, το κολπάκι αυτό των τραγωδών δεν είναι πια αποτελεσματικό. Επιστρατεύονται λοιπόν νέα ιδεολογήματα, όπως «αγανάκτηση», «οργή», «λαϊκό αίσθημα», «πατριωτισμός», «εθνικό σχέδιο», «συναίνεση» και άλλα τινά, που προκαλούν το γέλωτα.
Στο Παρίσι και το Λονδίνο η χώρα κατέδειξε τη γύμνια της λόγω υπερχρέωσης, η κυβέρνηση την αδυναμία διαχείρισης αυτής της γύμνιας και η αξιωματική αντιπολίτευση την ανικανότητά της να «ντύσει» τη γύμνια με κάποιο αποτελεσματικά αξιόπιστο ένδυμα.
Σε τέτοιες περιόδους της Ιστορίας εμφανίζονται παγίως οι Marin Lepen, οι Μπαλτάκοι, οι φασίστες και τα τρωκτικά από τη μία πλευρά, και παντός είδους «σταλινισμοί» από την άλλη. Στο τέλος κάθε τέτοιας περιόδου βιώνεται μια τραγωδία, όχι κλασική αυτή τη φορά. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στο γράφημα εκείνο που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του κ. Πικετί «Capital» θα ανακαλύψει με τρόμο πως η ανθρωπότητα βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο το 2014 με εκείνο του 1929. Ναι, ο Μαρξ απέθανε αλλά η περίφημη εξίσωσή του παραμένει ενδεχομένως ως σύγχρονος από μηχανής θεός: «Marx: with g=0, β↑∞, r→0: revolution, war».
6°
