Τα στερνά και τα πρώτα

Υπό κανονικές συνθήκες, κάθε βήμα προς την κατεύθυνση της μείωσης της έντασης με την Τουρκία θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο και να έχει διακομματική αποδοχή.

Η Ελλάδα έχει θέσει προ πολλού κόκκινες γραμμές και οι γείτονες γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο επίδικο είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, ειδικά σε μια περιοχή θαλάσσιας στενότητας όπως το Αιγαίο και όπως άλλωστε προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο.

Η γεωγραφία μας έχει καταδικάσει να ζούμε σε αυτή την όμορφη γωνιά της Ευρώπης, δίπλα όμως σ’ έναν δύστροπο γείτονα και υπό την έννοια αυτή, είναι απαραίτητο να συνομιλούμε μαζί του.

Και να συνομιλούμε όχι ασφαλώς για τα αναφαίρετα δικαιώματά μας αλλά μόνον για τις υπαρκτές διαφορές μας.

Το έκαναν άλλωστε στο παρελθόν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -που να θυμίσουμε ότι είχε προσφύγει έστω και μονομερώς στη Χάγη-, ο Ανδρέας Παπανδρέου με το περίφημο «μη πόλεμος» και τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης με τη συμφωνία της Μαδρίτης, ο νεότερος Καραμανλής αλλά και ο Σαμαράς την περίοδο 2012-2015.

Ο στόχος είναι ένας έντιμος συμβιβασμός. Η εναλλακτική, ο πόλεμος.

Ο Μητσοτάκης δεν αφίσταται ασφαλώς της πολιτικής αυτής, ενισχύοντας όμως παράλληλα τις ένοπλες δυνάμεις και ενδυναμώνοντας γεωπολιτικά της χώρα τα τελευταία χρόνια.

Το δόγμα είναι «κράτα σιδερένια γροθιά σε βελούδινο γάντι». Και αυτό κάνει.

Το να χαρακτηρίζουν λοιπόν κάποιες φίλιες δυνάμεις, «κακή ιδέα» την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, εκτός από ανιστόρητο, μόνο ως χτύπημα κάτω από τη ζώνη μπορεί να εκληφθεί.

Ο Κυριάκος σεβάστηκε τον Αντώνη Σαμαρά και με το παραπάνω.

Καιρός είναι πια και ο ίδιος ο Σαμαράς να σεβαστεί τον εαυτό του αλλά και την παράταξη της οποίας ηγήθηκε κάποτε και που τον τίμησε επανειλημμένα παρα τα γεγονότα του ‘93.

Και να θυμηθεί ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα.