Πολιτικη & Οικονομια

ΣΥΡΙΖΑ και Παλαιστίνη

Από πού προκύπτει ότι η υπεράσπιση, σε αυτή ιδίως τη φάση, της πλευράς των Παλαιστινίων, είναι στάση με αριστερό περιεχόμενο και πρόσημο;

Ηλίας Ευθυμιόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη σύρραξη στη Γάζα, η ρητορική των ίσων αποστάσεων και η στάση απέναντι στην Παλαιστίνη.

«Η Γάζα γίνεται ο τάφος χιλιάδων παιδιών, γυναικών, αρρώστων και αθώων πολιτών προκειμένου να ικανοποιηθεί η εκδικητική μανία της ισραηλινής κυβέρνησης με τη στήριξη των ΗΠΑ και την ψευδεπίγραφη ουδετερότητα της ΕΕ». Αυτή είναι μια από τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ – συγκεκριμένα της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης— για τα διαδραματιζόμενα στην Εγγύς Ανατολή, η οποία περιγράφει πλήρως την θέση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και την οποία ματαίως προσπαθεί να στρογγυλέψει ο Στέφανος Κασσελάκης με την ρητορική των ίσων αποστάσεων: ναι μεν είναι εγκληματική η απροσχημάτιστη επίθεση της Χαμάς, αλλά βρε παιδί μου κι αυτό το Ισραήλ δεν μας αφήνει περιθώρια να επικροτήσουμε την αμυντική του τακτική, όντας και το ίδιο τόσο φονικό στη δική του αντεπίθεση…

Μπορούμε να εκτιμήσουμε την προσπάθεια του νέου αρχηγού, όμως από που προκύπτει ότι τόσο αυτή η θέση όσο (πολλώ μάλλον) η προηγούμενη, υπάρχουν σε κάποια παρτιτούρα γραμμένη από και για την όποια Αριστερά; Έχει πει κάτι σχετικό ο Μαρξ, ο Γκράμσι, ο Αλτουσέρ, ή έστω ο Καρανίκας, που υπαγορεύει αυτόν τον αντιιμπεριαλισμό νέας κοπής τον οποίο εμείς δεν ξέρουμε; Αντίθετα, εμείς ξέρουμε ότι αυτό το φονικό και ατελέσφορο «δρώμενο» θεμελιώθηκε θεωρητικά από διανοούμενους όπως ο Αμπού Νιντάλ (αρχηγός του στρατιωτικού σκέλους της Φατάχ από το 1974 ώς το 2002) οι οποίοι δεν είχαν κανένα να πρόβλημα να διακηρύττουν ότι αυτός ο πόλεμος είναι ιερός και δεν θα τελειώσει πριν σφάξουμε και τον τελευταίο σιωνιστή ή τον τελευταίο συνεργάτη τους. Σε τι διαφέρει αυτό από την παραπάνω ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ και για ποιο λόγο συγκαταλέγονται αυτές οι ιδέες στην βιβλιοθήκη και στις περγαμηνές της Αριστεράς;

Όλοι τα ίδια λέγαμε; Μήπως όλοι χειροκροτούσαμε από τότε (δεκαετία του 1970) τον Καντάφι και τους λοιπούς πετρελαιάδες δικτάτορες που χρηματοδοτούσαν την τρομοκρατία – και μάλιστα όχι μόνο την ισλαμική; Σε συνέντευξή του ο Αμπού Νιντάλ —που δημοσιεύτηκε στο Spiegel το 1985 !— και την οποία αναδημοσιεύσαμε στη Νέα Οικολογία λίγους μήνες μετά, έλεγε σαφώς ότι ήταν σε πλήρη συνεργασία με τους Μαχητικούς Πυρήνες στο Βέλγιο, με τον IRA, την RAF και την ΕΤΑ, και ότι αυτό ήταν μέρος της νέας αντιιμπεριαλιστικής αντεπίθεσης για την οποία έκτοτε είδαμε και μάθαμε πολλά, και από τους Έλληνες συντρόφους. Πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια και όλοι αυτοί οι διεθνιστές του τότε, συνεχίζουν με το ίδιο βιολί, αυτό που κούρντιζε δηλαδή για χρόνια ο Κολιγιάννης στην αυλή του Τσαουσέσκου.

Το θέμα μας όμως δεν είναι μόνο η σύρραξη στη Γάζα αλλά και η τρομοκρατία ως μέσον της λαϊκής πάλης (και της επανάστασης) και η υποστήριξη την οποία απολαμβάνει από το ευρύτερο φάσμα της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς. Από που προκύπτει ότι η υπεράσπιση, σε αυτή ιδίως τη φάση, της πλευράς των Παλαιστινίων είναι στάση με αριστερό περιεχόμενο και πρόσημο; Από ποιο εγχειρίδιο προοδευτικής κοσμοθεωρίας συνάγεται ότι το δίκιο στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση βαραίνει από την μεριά του ισλαμικού σωβινισμού όπως αυτός ευθέως και χωρίς προσχήματα περιγράφεται από τους πρωταγωνιστές του; Πρέπει να πάμε πολύ πίσω, στην εποχή της ύστερης αποικιοκρατίας, για να δανειστούμε επιχειρήματα από τον τριτοκοσμισμό του Σαρτρ και κυρίως του Φραντς Φανόν ώστε να δούμε τον σημερινό αραβικό εξτρεμισμό, με την εξιδανικευμένη εκδοχή της Σαρίας, ως πολιτικό ριζοσπαστικό σύστημα και όχι ως εργαλείο για τον εκμαυλισμό των μαζών.  

Οι οποίες μάζες απέχουν έτσι κι αλλιώς απ’ το χοντρό παιχνίδι που παίζεται με πετροδολάρια, ήδη από τη δεκαετία του '90, την εποχή που η PLO ενισχύεται αποκλειστικά από τα Εμιράτα, και αργότερα κυρίως από τον Σαντάμ Χουσεΐν ο οποίος ήταν ο βασικός χρηματοδότης της Χαμάς, μέχρι την πτώση του βεβαίως. Στη συνέχεια η σκυτάλη θα περάσει κυρίως στο Ιράν που θα είναι έκτοτε ο κύριος οικονομικός υποστηρικτής, ως ο πιο φανατικός αντίπαλος του Ισραήλ, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες του ευρύτερου ισλαμικού τόξου, μέσω επενδύσεων που αποφέρουν έσοδα άνω του 1 δις συνολικά και ανά έτος (βλ. σχετικό αναλυτικό άρθρο του Economist 21/11). Με πιο αντάλλαγμα και με ποια εντολή είναι το ερώτημα. Εν ονόματι της παναραβικής αλληλεγγύης; Στην οποία συγκλίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης;

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω και πολλά άλλα που δεν χώρεσαν μπορούν να θεωρηθούν, έστω και κατ’ επίφασιν, σοσιαλιστικά, και να συγκινούν ακόμη τους οπαδούς της καθ’ ημάς Αριστεράς και όχι μόνον. Σίγουρα όμως συγκινούν ακόμη ομάδες και γκρουπούσκουλα, καθώς και τις γραφικές φιγούρες των θορυβωδώς αποχωρούντων από τον μετα-ΣΥΡΙΖΑ λόγω της εγκατάλειψης από τη νέα ηγεσία των αρχών στις οποίες στηρίχθηκε το εν αποδρομή κόμμα. Αρχών και πρακτικών και αντιλήψεων που δυσκολευόμαστε να τις αναγνωρίσουμε εμείς οι ταπεινοί ψηφοφόροι ή/και οι απέχοντες, τόσο στη βραχεία όσο και στη μακρά διάρκεια. Αν και κλείνουμε ήδη μια εικοσαετία με δείγματα γραφής.