Μια άχρηστη μάχη για τη λωρίδα της Όλγας

Είναι σαφές και κοινά αποδεκτό ότι η κίνηση των πεζών στην Αθήνα, και όχι μόνο, είναι άκρως προβληματική. Το ίδιο αποδεκτή είναι και η ανάγκη, στα πλαίσια της βιώσιμης κινητικότητας στις πόλεις μας, για μείωση της χρήσης του ΙΧ και πριμοδότησης των μέσων μαζικής μεταφοράς, των ποδηλάτων για την κίνηση των πεζών και των ΑΜΕΑ. Αυτή θα πρέπει να είναι, και θα είναι, η πολιτική μεταφορών στον Δήμο της Αθήνας. Τα παραπάνω επιγραμματικά, ώστε να συμφωνήσουμε επί της αρχής και να αποφύγουμε όλη αυτήντην ακατάσχετη φλυαρία των κάθε είδους ειδικών.

Επί του προκειμένου η Όλγας, ένας συνδετήριος αλλά πολύτιμος δρόμος, με πρόφαση τα μέτρα για τον κορωνοϊό, έκλεισε τον Μάιο του 2020 με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και επικύρωση με ΚΥΑ η οποία μετά από προσφυγές κατοίκων ακυρώθηκε στο ΣΤΕ. Ο Δήμος επιμένει, χωρίς καμία νομιμότητα, στην απαγόρευση της διέλευσης των οχημάτων η οποία πλέον εναπόκειται μόνον στην καλή διάθεση συμμόρφωσης των οδηγών.

Αυτό που έμεινε είναι το βαμμένο με μπογιά (κόκκινη για τους πεζούς, κίτρινη για τους ποδηλάτες) οδόστρωμα και η τεράστια δυσαρέσκεια των πολιτών, κατοίκων και περαστικών οδηγών, που βλέπουν καθημερινά την πολύτιμη αυτή οδική υποδομή αχρηστευμένη και συγχρόνως έρημη και άδεια από αυτούς για τους οποίους υποτίθεται ότι σχεδιάστηκε.

Στην κυριολεξία ελάχιστη έως μηδενική είναι η κίνηση πεζών και μηδενική αυτή των ποδηλάτων.

Το ισχυρότερο επιχείρημα στο γιατί πρέπει να ανοίξει η Όλγας είναι απλώς το γιατί κακώς έκλεισε. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα με την «πιλοτική» εφαρμογή της τα τρία τελευταία χρόνια. Τα μεν ποδήλατα δεν έχουν κανένα λόγο να πηγαινοέρχονται σε ένα κλειστό και απομονωμένο «ποδηλατοδρόμιο¹», οι δε πεζοί –κατά κύριο λόγο επισκέπτες των αρχαιολογικών χώρων και του Παναθηναϊκού Σταδίου– σαφώς προτιμούν τη μερικώς σκιασμένη και άνετη όδευση επί του πεζοδρομίου παραπλεύρως του Ζαππείου, αφού διασχίσουν εγκάρσια τη ζώνη παρέμβασης.

Αυτοί που έκλεισαν την Όλγας έπεσαν παταγωδώς έξω στις προβλέψεις τους και οφείλουν να το παραδεχτούν. Ήταν μια κίνηση που έγινε για λόγους εντυπωσιασμού και έμπλεξε όλους εμάς σε μια αχρείαστη και στείρα αντιπαράθεση με αποκορύφωμα την πρόσφατη επίκληση της εύρεσης αρχαιοτήτων. Το παραπάνω όμως επιχείρημα αποδεικνύεται σαθρό, αφού και κάτω από την Αμαλίας υπάρχει ένας τεράστιος αρχαιολογικός χώρος, ρωμαϊκής περιόδου, ο οποίος είχε αποκαλυφθεί με τα έργα του μετρό στο Σύνταγμα, και στη συνέχεια καλύφθηκε με άσφαλτο!

Η νέα δημοτική αρχή θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε μία μελέτη σωστής διευθέτησης της κυκλοφορίας, αποκατάστασης των κρασπέδων των νησίδων της σήμανσης και της σηματοδότησης, ώστε να επανέλθει ο δρόμος σε μία ακόμα πιο βελτιωμένη από πριν διαμόρφωση. Αξίζει να σημειώσουμε την επιπλέον χρηστική αξία του δρόμου αυτού, μια και εκεί γινόταν η αποβίβαση-επιβίβαση και στάθμευση σημαντικού αριθμού τουριστικών λεωφορείων με επισκέπτες της Ακρόπολης.

Όσον αφορά τη χρήση του ποδηλάτου, αυτό που χρειάζεται δεν είναι κλειστά χρωματισμένα «ποδηλατοδρόμια», αλλά ένα εκτεταμένο παρόδιο ή στεγασμένο δίκτυο συστημάτων για την ασφαλή στάθμευση και φύλαξή τους, ως κίνητρο για να αυξηθεί η καθημερινή χρήση του στην πόλη. Το πρόβλημα του ποδηλάτη δεν είναι η αποκλειστική λωρίδα κυκλοφορίας, αλλά η στάθμευση και ασφαλής φύλαξη του ποδηλάτου στον προορισμό.

Θα πρέπει ο Δήμος να πάρει την πρωτοβουλία, σε συνεννόηση με την υπηρεσία του μετρό και του προαστιακού, για τη δημιουργία χώρων φύλαξης ποδηλάτων στους σταθμούς. Χώροι φύλαξης ποδηλάτων (bike lockers) επίσης θα πρέπει να προβλέπονται εξ αρχής στον σχεδιασμό της νέας γραμμής 4 του μετρό.

Το ποδήλατο δεν είναι παιχνίδι, είναι εργαλείο για τη βιωσιμότητα των πόλεών μας, γι’ αυτό χρειάζονται συντονισμένες κινήσεις και στοχευμένες ενέργειες. 

(1) Ποδηλατοδρόμιο: Aδόκιμος όρος που κυκλοφορεί κατά κόρον στα δημοτικά συμβούλια αντί του ποδηλατοδρόμου, και στην εφαρμογή του καταλήγει σε μία αχρηστευμένη λωρίδα οδοστρώματος, περιορισμένου μήκους, οριοθετημένη με κράσπεδο που υποτίθεται θα πηγαινοέρχονται ποδήλατα.