Αλήθεια δεν τραβάει ο Ανδρουλάκης;

Το πρώτο μάθημα της πολιτικής είναι πως δεν είναι αγώνας ταχύτητας αλλά μαραθώνιος. Διότι συνήθως τα μεγάλα άλματα πολλές φορές οδηγούν στο κενό ή σε φούσκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που γιγαντώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένα κλασικό δημιούργημα της κρίσης και όταν αυτή πέρασε, το κόμμα έφτασε στα ανώτατα στάδια της γελοιοποίησης και μάλιστα σε πανελλαδική μετάδοση. Όσα παρακολουθούμε εδώ και εβδομάδες είναι οι τελευταίοι σπαραγμοί πριν από τον οριστικό θάνατο. Απλώς ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί πως ένας αγνώστων λοιπών στοιχείων «πολιτικός» ονόματι Στέφανος Κασσελάκης θα έβαζε την ταφόπλακα.

Στον αντίποδα της φούσκας κινήθηκε το ΠΑΣΟΚ υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος σε λίγες ημέρες συμπληρώνει ακριβώς δυο χρόνια στο τιμόνι του κόμματος. Ο Ανδρουλάκης δεν είναι ένας πολιτικός των αλμάτων. Αντιθέτως, όπως προκύπτει αυτά τα δυο χρόνια, είναι ένας πολιτικός της μεθοδικής δουλειάς. Παρέλαβε ένα κόμμα χωρίς καμία οργανωτική δομή και σταδιακά ανασυγκροτήθηκαν οι οργανώσεις, με αρκετούς νέους ανθρώπους, απαλλαγμένους από τις εσωτερικές διαφορές των προηγούμενων ετών. Πλέον το ΠΑΣΟΚ είναι ένα οργανωμένο κόμμα, με ακόμα πιο ισχυρή παρουσία στην αυτοδιοίκηση, αλλά και ενισχυμένο στο χώρο των συνδικάτων. Το τελευταίο είναι προϋπόθεση για ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Μαζί με την οργανωμένη βάση, ανανεώθηκε πλήρως το στελεχικό δυναμικό του κόμματος, όπως κατέδειξαν και οι πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Τα προαναφερθέντα είχαν απτό αποτέλεσμα τόσο στις εθνικές όσο και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι βάσεις μπήκαν με τα διψήφια ποσοστά αλλά και με την κατάκτηση δεκάδων δήμων σε όλη την επικράτεια.

Και τώρα η κούρσα για τον Νίκο Ανδρουλακη αρχίζει να αποκτά χαρακτηριστικά ταχύτητας. Διότι οι εξελίξεις τρέχουν και φέρνουν το ΠΑΣΟΚ, δημοσκοπικά, σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μετά από 12 χρόνια και αφού κινδύνευσε να μείνει ακόμα και εκτός βουλής, το ΠΑΣΟΚ ξαναγίνεται πρωταγωνιστής. Οι αναλυτές προεξοφλούν πως στις ευρωεκλογές του Ιουνίου μπορεί να πιάσει ή και να ξεπεράσει το 20%. Ποιος πίστευε πριν λίγους μήνες κάτι τέτοιο; Και όμως. Αυτό πιστώνεται στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αυτόν που οι άσπονδοι φίλοι του έλεγαν πως δεν τραβάει και ειρωνευόντουσαν για το θέμα της παρακολούθησής του.

Και όμως, ο κ. Ανδρουλάκης έχει χειριστεί όλα τα ζητήματα με τον πλέον θεσμικό και συνάμα σοσιαλδημοκρατικό τρόπο. Την πανδημία, την εισβολή στην Ουκρανία, τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τις υποκλοπές, το δυστύχημα στα Τέμπη, τα κοινωνικά θέματα κ.α.

Εμφανίζει μια συνέπεια και μια μετριοπάθεια στον λόγο του που είναι απολύτως αναγκαία. Ούτε κραυγές, ούτε λαϊκισμοί. Το άλμα, λοιπόν, είναι σε εξέλιξη, για αυτό και είναι η ώρα για ακόμα πιο τολμηρά βήματα, προκειμένου στις εθνικές εκλογές να απειληθεί (;) η κυριαρχία της ΝΔ.

Στην πορεία του χρόνου τα βήματα, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσαν να είναι τα εξής:

• Επιτροπή διεύρυνσης του κόμματος, που θα αναλάβει τη συζήτηση με πρόσωπα της ευρύτερης αριστεράς και κεντροαριστεράς
• Συγκρότηση Νεολαίας, καθώς ήδη μπήκαν τα θεμέλια, όπως φάνηκε από την ισχυρή παρουσία νέων ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο
• Ενίσχυση των προγραμματικών επεξεργασιών, με έμφαση στα θέματα της οικονομίας και ιδιαίτερα της ακρίβειας, του φορολογικού, του κοινωνικού κράτους κλπ
• Χώρος υποδοχής των ψηφοφόρων που αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ
• Περαιτέρω ενίσχυση της επαφής με τα συνδικάτα, με τη δημιουργία νέας αξιόπιστης συνδικαλιστικής παράταξης, μακριά από το σημερινό συνδικαλιστικό κατεστημένο που απαξιώνει το κίνημα
• Σύσφιξη σχέσεων με διανοούμενους, ακαδημαϊκούς και καλλιτέχνες.

Η χώρα έχει ανάγκη από μια σοβαρή εναλλακτική αντιπολίτευση και πρόταση. Τα προαναφερθέντα βήματα κατά την εκτίμηση του γράφοντος θα ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο τον κ. Ανδρουλάκη και το κόμμα του. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπνέει και παραδίδει τη σκυτάλη στο ΠΑΣΟΚ. Το οποίο πρέπει σταθερά να οικοδομήσει σχέσεις με το νέο κόμμα που θα δημιουργηθεί από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, την Έφη Αχτσιόγλου και πιθανότατα τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα ανάδελφο. Πρέπει να βρει συμμάχους στα αριστερά του για να βάλει τις βάσεις της προοδευτικής διακυβέρνησης. Πλέον ο Νίκος Ανδρουλάκης κάθεται στη θέση του οδηγού στα βαγόνια της κεντροαριστεράς.