Φόνος στην Κεντρική Επιτροπή

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε το πνεύμα του αλλά τον διακρίνει μία δυσκολία ως προς τον ενταφιασμό της πολιτικής σορού του. Κατανοητό. Η διαδικασία του πένθους είναι σύνθετη και πολυεπίπεδη. Ως προς τους κληρονόμους, τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα. Η απουσία νόμιμης διαθήκης περιπλέκει τη διαδικασία.

Είναι αρκετοί εκείνοι που πίστευαν πως η μάχη των μαχών θα δινόταν στο πεδίο του Συνεδρίου κάποια στιγμή, το οποίο θα λειτουργούσε και ως άτυπο «συμβολαιογραφείο» όπου θα καθορίζονταν και τα κληρονομούμενα ποσοστά επί των ιματίων της κυβερνώσας αριστεράς. Αν ποτέ διεξαχθεί συνέδριο, η πλέον ορατή (πλησιέστερη) ημερομηνία είναι κάποια στιγμή μετά τις Ευρωεκλογές. Οι παλαιότεροι, ένθεν κακείθεν των γραμμών αντιπαράθεσης, υποστηρίζουν πως κατά το οδυνηρό Σαββατοκύριακο της Κεντρικής Επιτροπής διαπιστώθηκε μεν η απόπειρα φόνου εκ προμελέτης και με ενδεχόμενο δόλο, η οποία εξελίχθηκε και σε απόπειρα «βιασμού της Ιστορίας». Πολλές δεκαετίες μετά τον Μεσοπόλεμο, και τους «φαιοκόκκινους βιαστές», για πρώτη φορά διατυπώθηκε η εφιαλτική φράση «αδιαμεσολάβητη σχέση μου με τον Λαό». Τουλάχιστον τρεις προσωπικότητες του ερυθρο-φαιού φασισμού διατύπωσαν δημόσια αυτή τη φράση. Ο Αδόλφος, ο Μπενίτο και ο Ιωσήφ. Το 2023 την επανέλαβε διά ζώσης και ο Στέφανος ο οποίος διεκδικεί εκ μέρους της ηγετικής ομάδας που εξουσιάζει την Κουμουνδούρου το αλάθητο του «Γεφυροποιού» μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Είναι ο περίφημος Ποντίφικας, αλλιώς Πάπας. Προφανώς για τον λόγο αυτό ανέκραξαν το βράδυ του 2ου γύρου των εσωτερικών εκλογών στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ… «Habemus Kasselakim» και το πίστευαν, οι δόλιοι.

Οι «καθαρές λύσεις», όπως και η «αδιαμεσολάβητη σχέση μου με τον Λαό», οδηγούν αναπόφευκτα σε ιστορικούς συνειρμούς τους οποίους ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να συλλάβει. Είναι ζήτημα πολιτικής και όχι πνευματικής οξυδέρκειας. Αναμφισβήτητα πρόκειται για εξαιρετικά ευφυή νέον άνδρα ο οποίος διέπρεψε στις σπουδές του καθώς και στον τομέα της ταχείας απόκτησης προσωπικού πλούτου. Πρόκειται για το άθλημα-σύμβολο που καθορίζει το μέγεθος επιτυχίας ή αποτυχίας στη ζωή των ανθρώπων στις ΗΠΑ, ακόμη και στην Ευρώπη εσχάτως.

Η πολιτική οξυδέρκεια ωστόσο είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέγεθος το οποίο προϋποθέτει μία πολυσύνθετη εκπαίδευση και όχι μόνον εμπειρία. Για να θέσουμε κάποιο ορόσημο ώστε να είναι εφικτές οι απαραίτητες συγκρίσεις, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ποτέ πολιτικά οξυδερκής. Ήταν πολιτικά κουτοπόνηρος. Πρόκειται για την αγοραία διάσταση της πολιτικής, όπου στην αρχή προδίδεις τον μέντορά σου, στη συνέχεια κυβερνάς με την Ακροδεξιά του (Κυρίου) και εν τέλει εγκαταλείπεις τη δομή που σου επέτρεψε να κυβερνήσεις. Η διάσταση Τσίπρα στην πολιτική θυμίζει τις τοπικές ίντριγκες των Ιακωβίνων της γαλλικής επαρχίας οι οποίοι αναλώνονταν στην υφαρπαγή του τοπικού πλούτου (και της εξουσίας) στο όνομα της Επανάστασης και του «γενικού καλού». Αρρωστημένα πράγματα. Στα δύσκολα δραπέτευαν και άφηναν δήθεν επιγόνους να σβήσουν τα πειστήρια. Τελικά εξελίχθηκαν όλοι σε «αυτοκρατορικούς χειροκροτητές» αποθεώνοντας τον Βοναπάρτη.

Ε λοιπόν, τις δύο τελευταίες εβδομάδες εξελίχθηκε στην Κουμουνδούρου μία κακέκτυπη εκδοχή του Βοναπαρτισμού με συλλογικό εκφραστή της νεοελληνικής μίζερης εκδοχής τον Στέφανο Κασσελάκη και σε ρόλο κυρίαρχου στο πολιτικό παρασκήνιο τον Παύλο Πολάκη. Σε εντελώς δευτερεύοντες ρόλους οι κυρίες της «Νέας Αυλής» Αυγέρη και Τζάκρη, ενώ σε ρόλο υποβολέα εγκαταλείφτηκε ο Φάμελος με βοηθό τον Γιώργο Τσίπρα. Στο κεντρικό θεωρείο εγκαταστάθηκε ο Νίκος Παππάς αναλαμβάνοντας τον ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη. Στην πραγματικότητα αναμένει την πρώτη καταδικαστική κριτική ώστε να αυτοπροταθεί ως νέος Βεζίρης στη θέση του Βεζίρη.

Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με την αριστερά ή ακόμη και με την προοπτική συγκρότησης μίας αξιόπιστης πολιτικής αλτερνατίβας στον χώρο της ζώσας και δυναμικής όσο και παρεμβατικής Σοσιαλδημοκρατίας με σύγχρονα ταυτοτικά στοιχεία; Καμία, είναι η απάντηση. Τα διενεργούμενα στον πρώην πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύουν εύκολα το πολιτικό λάθος. Η τόσο σύντομη κατάδειξη του λάθους οδηγεί τελικά στην οδυνηρή αποτίμηση του τελικού κύκλου. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει με την υιοθέτηση εκ μέρους της νέας ομάδας ελέγχου του 7ου ορόφου της Κουμουνδούρου, διότι επί της ουσίας αυτή είναι η έκταση του κληροδοτηθέντος βασιλείου, μίας ορολογίας η οποία έρχεται εκ των υστέρων να εξηγήσει το πώς ο Τσίπρας κυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Όποιος επιτρέπει στον διάδοχό του να εκστομίζει ακροδεξιές απόψεις περί κομματικής εξουσίας και να εφαρμόζει πολιτικές «καθαρών λύσεων» με «εσωτερικά δημοψηφίσματα περί προγραφών» τότε δεν είναι μόνον συνένοχος αλλά και συνδημιουργός της τερατογενέσεως.

Είναι προφανές πως η «Ομάδα Αχτσιόγλου» σε πρώτη φάση θα αποτραβηχτεί, σε δεύτερη θα ανεξαρτητοποιηθεί, έτσι ώστε σε τρίτη φάση να εξετάσει τελικά αν η σοσιαλδημοκρατική δυναμική θα της επιτρέψει να ενταχθεί ή να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ ή (γιατί όχι) να συμμετέχει σε κάποια άλλη νέα δυναμική. Το ίδιο και η αποκαλούμενη «Ομάδα Τεμπονέρα». Όσον αφορά την «Ομπρέλα», οι προοπτικές οδηγούν στο μαγικό ποσοστό του 3%. Από εκεί ξεκίνησε, εκεί κινήθηκε και εκεί καταλήγει. Χωρίς βοήθειες, με πολιτικό προσωπικό γερασμένο και κουρασμένο, χωρίς οικονομική δυνατότητα και επικοινωνιακή προοπτική, η «Ομπρέλα» δεν θα καταφέρει να πετάξει ώστε να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στις Ευρωεκλογές. Ούτε η «Ομάδα Αχτσιόγλου» θα σπεύσει να της προσφέρει πολιτικό και κοινοβουλευτικό σωσίβιο, εκτός αν η επικεφαλής και οι συνεργάτες της επιλέξουν την αυτοχειρία. Όλα είναι πιθανά, όταν στροβιλίζεσαι στον εφιαλτικό ρυθμό της ήττας. Όπου η ήττα δεν είναι μόνον πολιτική, αλλά βαθιά προσωπική και υπαρξιακή.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να αφηγείσαι την προσωπική σου ιστορία (και τον μύθο, γιατί όχι) με αναφορά στον Λεωνίδα Κύρκο, τον Δρακόπουλο, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, στις κουβέντες και τους καβγάδες με τη Β Πανελλαδική, με τις παρέες και τις αναζητήσεις εδώ, στη Θεσσαλονίκη, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη, με την επανατοποθέτηση προτεραιοτήτων μετά τη διάσπαση του ’89, με τον αναπροσανατολισμό από την Πτώση του Τείχους, και να φθάνεις να συνειδητοποιείς πως οι επιλογές της «ομάδας Τσίπρα» οδήγησαν στην εκτροπή, θεσμική και πολιτική, των Κασσελάκη - Πολάκη. Είναι too much.

Το «φονικό» στην Κεντρική Επιτροπή συνετελέσθη. Το ακροατήριο αποχώρησε. Δεν επετράπη στους ενόρκους να αποφανθούν. Θα το κάνουν ωστόσο οι «γραφιάδες». Οι «αρχές» αποσύρθηκαν στα γραφεία τους για τον απολογισμό. Η μιζέρια δεν μετράται με μεζούρα. Είναι απροσδιόριστο μέγεθος. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται.