Εσείς σύντροφοι, δεν είχατε καταλάβει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια;

Από όλα όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό, το πιο εντυπωσιακό δεν είναι ο Κασσελάκης. Ο νεοεκλεγείς –με άνετη πλειοψηφία– αρχηγός της «Ριζοσπαστικής αριστεράς» απλά είδε φως για τις πολιτικές του φιλοδοξίες σε ένα μισογκρεμισμένο κόμμα και μπήκε για να τις πραγματοποιήσει. Μπορεί να νόμισε ότι θα ήταν εύκολο να το αναστυλώσει παίρνοντας ένα καινούργιο προσωπικό δάνειο σαν αυτά με τα οποία είχε ξεκινήσει πριν μερικά χρόνια την εφοπλιστική του καριέρα. Τα υλικά που χρειαζόταν βρισκόντουσαν σε αφθονία στην αλλοπρόσαλλη πανσπερμία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Λαϊκιστές κάθε είδους και προέλευσης πρόθυμοι να συγκροτήσουν τη νέα σκληρή προεδρική φρουρά και να εξοντώσουν όλους εκείνους που θα προσπαθούσαν να βάλουν εμπόδια στον δρόμο του. Θα γινόταν έτσι, σχετικά εύκολα και γρήγορα, ο πρώτος αυτοδημιούργητος αλεξιπτωτιστής πρωθυπουργός της χώρας αφού πίστευε ότι ήταν ο μόνος ικανός να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

H «δεύτερη φορά αριστερά» δεν θα ερχόταν από μόνη της, όσο ακόμα η «πρώτη φορά» παρέμενε επώδυνα χαραγμένη στη ζωή και στη μνήμη των πολιτών

Ωστόσο, αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο τις μέρες αυτές είναι η στάση πρωτοκλασάτων ιστορικών στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς που ανακαλύπτουν καθημερινά, για πρώτη δήθεν φορά, ότι κάτι πάει στραβά στον χώρο τους. Τόσα χρόνια στην εξουσία, κατέχοντας κορυφαία πολιτειακά, κυβερνητικά και κομματικά αξιώματα προσποιόντουσαν ότι δεν καταλάβαιναν που το πήγαινε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο έκαναν και στα χρόνια της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρ' όλη τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωσή της σε όλους τους τομείς. Σε διαφορετική περίπτωση βέβαια, θα είχαν την υποχρέωση να ψάξουν να βρουν τι έφταιγε και κυρίως ποιος έφταιγε, να κάνουν την κριτική και την αυτοκριτική τους. Μόνο που δεν υπήρχαν περιθώρια για τέτοιες «επικίνδυνες» για την πολιτική τους καριέρα πολυτέλειες. Λες και η «δεύτερη φορά αριστερά» θα ερχόταν από μόνη της όσο ακόμα η «πρώτη φορά» παρέμενε επώδυνα χαραγμένη στη ζωή και στη μνήμη των πολιτών. Και όσο πρωτεργάτης της ήττας ο Αλέξης Τσίπρας, παρέμενε στο εσωκομματικό απυρόβλητο κάθε υπόνοιας κριτικής.

Ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Βούτσης διαπιστώνει στην επιστολή που απέστειλε ότι: «Διαμορφώνεται, με αποκλειστική ευθύνη του νέου προέδρου ένα κόμμα που ανομολόγητα προσώρας απομακρύνεται από την αριστερά με προφανή αλλοίωση ιδεολογικών, ταυτοτικών αλλά και προγραμματικών ζητημάτων». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Πάνος Σκουρλέτης αναφέρει στη δήλωση της δικής του αποχώρησης: «υπάρχει σχέδιο αποαριστεροποίησης, που θα οδηγήσει στο τέλος της παρουσίας στην Ελλάδα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς μετά από πάνω από μισό αιώνα παρουσίας». Να μη διαπίστωναν άραγε τα δύο ηγετικά στελέχη της αριστεράς ότι το «σχέδιο» εφαρμοζόταν με συνέπεια από τις πλατείες των αγανακτισμένων το ’14, τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο το ’15 και τη μεθοδευμένη παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ στον λαϊκισμό με αποκλειστικό αντάλλαγμα την παραμονή του στην εξουσία;

Απογοητευμένος εμφανίστηκε και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Όταν κατέβηκα υποψήφιος πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ είπα, είτε χάσω είτε κερδίσω θέλω να φέρω πίσω την υπερηφάνεια των ανθρώπων της αριστεράς. Λυπάμαι το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχει αυτή η περηφάνια σ’ αυτό το κόμμα». Για ποια περηφάνια κάνει λόγο ο επικεφαλής της «Ομπρέλας»; Γι’ αυτήν που ένιωσε όταν έβλεπε τον προκάτοχό του στο Υπουργείο Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, να κάνει «μαγκιές» και να ειρωνεύεται τους Ευρωπαίους την εποχή ακόμα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια τα οποία μετά υπέγραψε και εφάρμοσε με υπουργό οικονομικών τον ίδιο; Πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει η φράση του Γιώργου Σταθάκη στη δική του δήλωση αποχώρησης: «η αριστερά δεν χωρά στο κόμμα Κασσελάκη, Παππά, Πολάκη»; Χωρούσε δηλαδή προηγουμένως στο κόμμα Τσίπρα, Παπά, Πολάκη και τώρα που ο «αιώνιος αντίπαλός του» στα Χανιά κάνει γενικό κουμάντο στο κόμμα, η αριστερά δεν χωράει πια;

Έξαλλος με την πρόταση Κασσελάκη για τη διαγραφή του ο Νίκος Φίλης: «Το να απολύει σαν να είμαστε εταιρεία και αυτός CEO με Twitter δεν είναι λειτουργία του κόμματος». Δίκιο έχει αλλά δεν είπε το ίδιο όταν ο Αλέξης Τσίπρας τον απέλυε ξαφνικά από υπουργό Παιδείας μετά από απαίτηση του Αρχιεπισκόπου στέλνοντας οριστικά στις καλένδες κάθε σκέψη για τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας; Ή μήπως ο διαχωρισμός αυτός δεν ήταν θέση αρχής για τη «Ριζοσπαστική αριστερά»; Η αγανάκτηση ξεχείλισε και για τον Νίκο Μπίστη μετά την ανακοίνωση του Κασσελάκη ότι θα κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ για τις διαγραφές. «Φτάνει. Ως εδώ. Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι». Μήπως αυτό το «φτάνει» έπρεπε να έχει ειπωθεί -ειδικά από το Νίκο Μπίστη- αρκετά χρόνια πριν, όταν ο πολακισμός αποκτούσε ταυτοτικά χαρακτηριστικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αποδεικνυόταν προκλητικά απρόθυμος και αδύναμος να ελέγξει;

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Κασσελάκης. Το αποτέλεσμα της εσωκομματικής εκλογής για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας είναι η συνέπεια του μεγάλου ιδεολογικού, πολιτικού και ηθικού ελλείμματος, και όχι η αιτία της σημερινής μοιραίας για το μέλλον της αριστεράς κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι την αλήθεια αυτή αρνήθηκαν και αρνούνται ακόμα συστηματικά να την αναγνωρίσουν τα περισσότερα ηγετικά μέχρι σήμερα στελέχη του κόμματος. Γιατί αν το πράξουν, θα πρέπει την ίδια στιγμή να αναγνωρίσουν τις δικές τους βαριές ευθύνες πρώτα απ' όλα απέναντι στη χώρα αλλά και απέναντι στα μέλη του κόμματός τους και τους αριστερούς γενικότερα. Θα πρέπει να απολογηθούν για το πώς κατάντησαν τον «Συνασπισμό της αριστεράς και της Προόδου» έναν συνασπισμό με την ακροδεξιά και τον λαϊκισμό. Οι παραιτήσεις, οι αποχωρήσεις, οι διαγραφές καθώς και η τυχόν δημιουργία νέων κινήσεων, κομμάτων κ.λπ. που θα ακολουθήσουν, δεν απαλλάσσουν κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ από την προσωπική του ευθύνη για ότι έγινε αυτά τα χρόνια στο όνομα δήθεν της αριστεράς.