Ιδεολογία, εφαρμοσμένη πολιτική και συναίσθημα

Εδώ και κάποιους μήνες τα τεκταινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικά και κεντρίζουν το γενικότερο ενδιαφέρον γιατί θέτουν σωρεία ζητημάτων τα οποία αφορούν, κατά βάση, το πως σχετίζεται ένα υποκείμενο, στην προκειμένη περίπτωση ένα πολιτικό υποκείμενο με την πραγματικότητα.

Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα το οποίο μάλιστα επισημαίνεται διαρκώς από την μεριά της κυβερνητικής παράταξης, ωστόσο χωρίς να εισακούγεται από την «άλλη» μεριά. Μάλιστα εκείνο το οποίο αντιτείνεται τόσο από την μεριά της μείζονος όσο δυστυχώς και της ελάσσονος αντιπολίτευσης είναι μια αντιπαράθεση σε ιδεολογικό επίπεδο φορτωμένη με «μπόλικο» συναίσθημα.

Είναι σημαντικό και ίσως αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί αυτά τα δύο κόμματα παραμένουν στάσιμα ότι στο επίπεδο της αντιπαράθεσης στο πλαίσιο της εφαρμοσμένης πολιτικής και τα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης απαντούν με βάση την ιδεολογία στη βάση ενός «μεγαλειώδους» παρελθόντος. Δηλαδή πολιτεύονται με βάση το φαντασιακό και το συναίσθημα. Ουσιαστικά βρίσκονται εκτός της τρέχουσας πραγματικότητας, ενώ όταν επιχειρούν να ασχοληθούν με αυτή ασχολούνται αποσπασματικά και μερικώς. 

Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε κάθε ευκαιρία ανατρέχει στο έργο των ηγετών των παλαιότερων εποχών και των λαμπερών στιγμών του κινήματος αδυνατώντας να αντιληφθεί το ρόλο του στο σήμερα μέσα σ’ ένα κόσμο ακραία ανταγωνιστικό, αναδεικνύοντας σε πρώτης προτεραιότητας ζητήματα τα οποία παραπέμπουν σε παρωχημένους συμβολισμούς, π.χ. «Ο λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει δεξιά»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι και το «ζητούμενο» ως αξιωματική αντιπολίτευση, επιμένει να αναμασά αντικρουόμενα και αντιφατικά ιδεολογήματα, ενισχύοντας αυτήν την τάση και με τη νέα ηγεσία, όπου κυριαρχούν το συναίσθημα και λαϊκίστικου τύπου πυροτεχνήματα, αδυνατώντας να αντιληφθεί, π.χ. τι έγινε το 2015 και φτάσαμε να χρεωθούμε ως χώρα ένα νέο χρέος. Ή γιατί αυτό το «περήφανο» αριστερό κόμμα προτίμησε να συμμαχήσει με την ακροδεξιά; Μήπως για να αποφύγει μια πιθανή μετατόπιση προς τη σοσιαλδημοκρατία στη βάση αρχαϊκών και δογματικών αντιλήψεων ;

Σήμερα και εν όψη των ανακατατάξεων στο ΣΥΡΙΖΑ πάλι διαβάζουμε και ακούμε αδόκιμες ιδεολογικοπολιτικές αναφορές οι οποίες είναι έμπλεες συναισθήματος αλλά εντελώς εκτός πραγματικότητας, ένθεν κακείθεν. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό ενός χώρου ο οποίος «γαλουχήθηκε» για πολλά χρόνια, ψευδαισθητικά, ως ο έχων το «ηθικό πλεονέκτημα». Κάτι το οποίο είναι απόλυτα ψευδές και παραπλανητικό και γι’ αυτό οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των «συντρόφων» είναι κατά βάση υποκριτικές, παραπέμπουν περισσότερο στο συναίσθημα παρά στην πολιτική, για την οποία μάλιστα οι τοποθετήσεις είναι αποσπασματικές και ανομοιογενείς.

Πώς δηλαδή μπορεί να συνταιριάξουν ιδεολογικά, μια ανανεωτική με μια ριζοσπαστική και μια πατριωτική αριστερά αφού και οι τρεις αυτοί όροι είναι από ασαφείς ως γενικόλογοι και το σημαντικότερο αντικρουόμενοι μεταξύ τους;

Αυτή η σύγχυση δεν μεταφέρεται στην εφαρμοσμένη πολιτική όταν κυβέρνησαν;

Μεταφέρθηκε!

Το «βιώσαμε όλοι», εκτός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αν και θεωρεί ότι άλλαξε παραμένει δέσμια μιας α-νόητης ιδεολογίας συνεχίζοντας να παράγει μια ασυνάρτητη πολιτική συγχέοντας διαρκώς τη στρατηγική με την τακτική εξακολουθώντας να ζει μέσα σε μια φανταστική πραγματικότητα αλλά και τρεφόμενη από μπόλικο οπορτουνισμό.