Από τον Σημίτη στην Γιαννάκου, μισή ώρα δρόμος…

Η Δευτέρα 6 Νοεμβρίου έχει δύο σημαντικές εκδηλώσεις. Η μία διοργανώνεται από το ΔΙΚΤΥΟ στις 18.00 στον Ελληνικό Κόσμο προς τιμήν του Κώστα Σημίτη. Και η άλλη στις 19.00 στο Μέγαρο Μουσικής στη μνήμη της εκλιπούσας Μαριέττας Γιαννάκου. Εν τω μεταξύ η απόσταση μεταξύ των δύο εκδηλώσεων, εκείνη την ώρα, μπορεί να καλυφθεί τουλάχιστον σε 30 λεπτά…

Δικαιολογημένα, προβληματίστηκα σε ποια από τις δύο να πάω. Σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό ο οποίος, κάνοντας χρήση του προνομίου της γρήγορης μετακίνησης, θα παραβρεθεί πιο εύκολα και στις δύο…

Μπορεί να είναι εκνευριστικό που σχεδόν συμπίπτουν τα δύο events αλλά αυτή η Δευτέρα είναι μία συμβολική μέρα αναστοχασμού για το πολιτικό σύστημα. Και σίγουρα μια ευκαιρία για την ιστορική συνείδηση που περιμένει την απόσταση για να διαμορφώσει πρόσωπα και γεγονότα.

Έχει σημασία αν ο Σημίτης ήταν ΠΑΣΟΚ και η Γιαννάκου ΝΔ; Μάλλον όχι. Γιατί αυτό που μένει τελικά στη μνήμη όλων μας δεν είναι οι επιφανειακές κορώνες της κάθε ψευδοιδεολογίας. Αλλά οι προθέσεις, οι προσπάθειες και κυρίως το έργο των προσώπων. Έστω στο πλαίσιο του εφικτού που κάθε πολιτικό περιβάλλον επιτρέπει στις ηγεσίες.

Και οι δύο υπήρξαν μεταρρυθμιστές; Δεν ξέρω… Υπήρξαν κάποιοι άλλοι πιο πολύ από αυτούς; Είχαν κάποιοι άλλοι περισσότερη διάθεση να αλλάξουν την χώρα από όσο αυτοί οι δύο στον βαθμό που αναλογεί στον καθένα; Δύσκολα θα τους βρει κανείς και στα δύο κόμματα. Το κατάφεραν; Όχι και τόσο. Ούτε ο Σημίτης μπόρεσε να εκσυγχρονίσει την κοινωνία όπως πιθανότατα είχε οραματιστεί ούτε η Μαριέττα Γιαννάκου άλλαξε το εκπαιδευτικό σύστημα.

Προσπάθησαν όμως πολύ! Όχι στα λόγια. Ο Σημίτης ανέδειξε δημιουργικά πρόσωπα και έδωσε τη μάχη για τις μεταρρυθμίσεις. Δεν νίκησε όμως το παλιό ΠΑΣΟΚ. Και για αυτό σταδιακά το κόμμα οδηγήθηκε μετά από λίγα χρόνια στην αποσύνθεση…

Η Μαριέττα επίσης αποκάλυψε για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας την αλήθεια για τα πανεπιστήμια και την Εκπαίδευση στην Ελλάδα. Και πάσχισε για να ανοίξει το σύστημα. Κι αυτή όμως, δεν έκανε την «επανάσταση» που επιδίωκε…

Όσο όμως περνούν οι πολιτικές εποχές, οι ηγεσίες γίνονται σύμβολα. Και τα ίχνη τους μεγεθύνονται μέσα στον χρόνο, αναδεικνύοντας τα πρόσωπα που όλοι χρειαζόμαστε για το μέλλον.

Και στον Σημίτη και στην Γιαννάκου, οι λέξεις που τους συνοδεύουν είναι μεταρρύθμιση και γενναιότητα. Και δεν μας νοιάζει καθόλου αν αυτές είναι πράσινες ή γαλάζιες. Γιατί ζούμε σε μία χώρα όπου η διάσταση του χρόνου μοιάζει να είναι ευθύγραμμη και παγωμένη στα άχαρα διαστήματα της αδράνειας. Από την ανασφάλεια της εξουσίας ίσως, από συμπλεγματική αντίδραση μιας καλοζωισμένης ελίτ, από την ιστορική καταπίεση των ευρύτερων στρωμάτων; Και σ΄αυτό το νοσηρό πολιτικό σκηνικό αυτά τα δύο πρόσωπα ανέδειξαν ένα άλλο αφήγημα. Ίσως όχι τόσο αποτελεσματικό αλλά παιδαγωγικό και προσανατολιστικό για το μέλλον.

Εκτός από το ότι η παρακαταθήκη τους έχει κάνει πολιτικά πανίσχυρό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.., το κέρδος για το πολιτικό σύστημα είναι ότι διαθέτει δύο παραγωγικά για την μνήμη σύμβολα: Τον Κώστα Σημίτη και την Μαριέττα Γιαννάκου.

Ας ελπίσουμε να μην έχει κίνηση η Πειραιώς για να προλάβω να πάω και στους δύο…