Πολιτικές εμμονές και τρέχουσα πραγματικότητα

Οι εξελίξεις των γεγονότων στο ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες τείνουν να πάρουν το χαρακτήρα ενός σίριαλ, με ένα-δυο επεισόδια κάθε μέρα, έχουν καλύψει σχεδόν ολοκληρωτικά την ειδησεογραφία, στη χώρα μας, υποσκελίζοντας ακόμα και τα σημαντικά γεγονότα της Λωρίδας της Γάζας και της Ουκρανίας. Για μια ακόμα φορά τα ΜΜΕ στρέφουν το ενδιαφέρον των πολιτών προς το εσωτερικό αναπαράγοντας διαρκώς τα ανάλεκτα και τον ασαφή λόγο που εμφανίζονται καθημερινά στο εσωτερικό αυτού του κόμματος και τα οποία έχουν ως επίλογο την καταγγελία των κυβερνητικών πολιτικών επιλογών της «επάρατης» δεξιάς.

Πρόκειται για ένα σενάριο το οποίο έχει παιχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν και όπου κεντρικό στοιχείο στόχευσης είναι η στροφή των πολιτών στην ομφαλοσκόπηση. Η λαγνεία του καθρεφτίσματος με κατάληξη τη γνωστή ρήση του νάρκισσου έλληνα: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; 

Αυτό «βροντοφωνάζουν» για να ακουστούν σε όλη τη χώρα, απ’ άκρη σ’ άκρη, οι «ριγμένοι» σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, απομεινάρια μιας διαχρονικά ηττημένης, από την ίδια την εξέλιξη της ιστορίας, αναθεωρητικής/κομμουνιστικής και βαθιά κρατικίστικης αριστεράς, οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά ενεοί μπροστά στο αναπόφευκτο της επιβίωσης: στην μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σ’ ένα σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, ξανά με αντιφατικές έως και αδόκιμες πολιτικές θέσεις.

Πρόκειται βέβαια για μια σοβαρή πολιτική ανακατάταξη στο χώρο των συστημικών κομμάτων η οποία ωστόσο άργησε κάποιες δεκαετίες να μας έλθει, συγκριτικά με τους γάλλους και τους ιταλούς συντρόφους. Αξίζει όλη αυτή η εξέλιξη των γεγονότων την προσοχή της κοινωνίας; Μάλλον όχι ή και σίγουρα ναι. Βασικά πρόκειται για το τέλος ενός μύθου ο οποίος έχει ήδη αποδομηθεί προ πολλού στην Ευρώπη, με τη διάλυση κραταιών κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας και της κομμουνιστικής αριστεράς, αναθεωρητικής και σταλινικής από τα τέλη του 1980 και τις αρχές του 1990. Επανέρχεται, ωστόσο, στο προσκήνιο μέσω μιας φιλοισλαμιστικής και ρωσόφιλης αντισυστημικής ιδεολογίας (βλέπε Γαλλία/Γερμανία).

Ένα κεντρικό στοιχείο αυτού του χώρου το οποίο απ’ ότι φαίνεται ακόμα στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα ισχυρό, ο λαϊκισμός, έχει την ιδιότητα να διατηρεί στην επικαιρότητα αυτά τα κόμματα και φυσικά να τροφοδοτείται διαρκώς από τα ίδια τα μέλη τους, πλασάροντας μάλιστα και νέους πολιτικούς όρους, όπως π.χ. αριστερή σοσιαλδημοκρατία, μπας και συνεχίσουν την αυτοσυντήρηση και τον κρατισμό μέσα από έναν άλλο δρόμο.

Κεντρικό παράδειγμα λαϊκισμού το οποίο προβάλλεται μάλιστα κατά κόρον και χωρίς κάποιας μορφής κριτικής είναι η άποψη ότι: «εμείς είμαστε οι προοδευτικοί και η κυβέρνηση νεοφιλελεύθερη». Άποψη η οποία εύκολα «χωνεύεται» από κάποιους οι οποίοι μπορεί να είναι όντως θύματα της γενικευμένης γραφειοκρατίας η οποία κυριαρχεί απ’ άκρη σ’ άκρη στο ελληνικό κράτος και η οποία αποτελεί τον κεντρικό παράγοντα υπανάπτυξης της χώρας, αλλά, επίσης, και από πολλούς άλλους οι οποίοι κατά το ελληνικό συνήθειο: «οι ίδιοι ξέρουν καλύτερα απ’ εκείνους που κυβερνούν».

Κάπως έτσι, στη χώρα η οποία κατηγορείται ως «το τελευταίο προπύργιο του υπαρκτού σοσιαλισμού», όπου οι υπέρογκες κρατικές δαπάνες την οδήγησαν στη χρεωκοπία, όπου το επιχειρείν είναι συνώνυμο της απατεωνιάς, όπου οι δαπάνες για το ασφαλιστικό έχουν χτυπήσει προ πολλού κόκκινο, όπου οι δήμοι εξαρτώνται απόλυτα από το κεντρικό κράτος, όπου… κλπ, κλπ… οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες τα υποστηρίζουν όλα αυτά, επιμένουν να θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς και νεοφιλελεύθερη μια κυβέρνηση οι οποία προσπαθεί να απαλλαγεί απ’ αυτά, έστω συντηρώντας ακόμα σε μεγάλο βαθμό την κρατική παρέμβαση όπως και πολλές άλλες παλιές «συνήθειες».

Κάπως έτσι, και επειδή έτσι έχει γαλουχηθεί η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, εύκολα καταλήγουν, τελικά οι πολλοί, να ομφαλοσκοπούν με τη σειρά τους αγνοώντας π.χ. ότι δεν υπάρχουν χρήματα για αυξήσεις στο δημόσιο γιατί φαγώθηκαν πριν κάποια χρόνια με αποτέλεσμα να πτωχεύσει το κράτος, και ότι για να υπάρχουν αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται να υπάρχει ανάπτυξη και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα, διαφορετικά θα υπάρχει η ίδια κατάληξη.

Αλλά και ακόμα περισσότερο, στο όνομα κάποιων δήθεν «προοδευτικών» απόψεων οι οποίες αγνοούν το χρόνο και την πραγματικότητα, αγνοείται πεισματικά π.χ. ότι είναι η Ρώσικη κυβέρνηση εκείνη η οποία αποφάσισε την εισβολή στην Ουκρανία και ότι επίσης είναι η Χαμάς και όχι οι Παλαιστίνιοι εκείνη η οποία σκότωσε άμαχο πληθυσμό, ενώ άλλους απήγαγε, εισβάλλοντας σε μια άλλη χώρα, στο Ισραήλ μόνο και μόνο για να δηλώσει τον αφανισμό του.