ΣΥΡΙΖΑ: Οι διαγραφές από τον Στέφανο Κασσελάκη, η λειτουργία του κόμματος και η απουσία στοιχειώδους πολιτικής κουλτούρας
Σαν να ήταν όλα έτοιμα από καιρό, λες και οι πρωταγωνιστές είχαν μάθει απ’ έξω τους ρόλους τους αλλά για καλό και για κακό κρατούσαν και το manual στο χέρι μπας και χρειαστεί. Ο Στέφανος Κασσελάκηςτραβιόταν με τα παντρολογήματά του, κάτι δικαστικές εκκρεμότητες και τη διευθέτηση των περιουσιακών του στοιχείων, τώρα που παντρεύτηκε, ώστε να μην υφίσταται πρόβλημα με το Πόθεν Έσχες του. Βλέπεις, ο σύζυγός του, Tayler McBeth, δεν διαθέτει ελληνική υπηκοότητα, ούτε προβλέπεται από την νομοθεσία να αποκτήσει λόγω γάμου, αφού στην Ελλάδα ο γάμος μεταξύ ομοφύλων θεωρείται άκυρος. Έτσι λοιπόν τα περιουσιακά στοιχεία του νομίμως μπορούν να αποκλειστούν από το Πόθεν Έσχες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Τα λέμε αυτά διότι θα τα βρούμε μπροστά μας. Πολύ σύντομα.
Με το manual στα χέρια λοιπόν ο Στέφανος Κασσελάκης, άριστα προετοιμασμένος, «αποκεφάλισε» τον Τζουμάκα για να μετρήσει αντιδράσεις. Δεν υπήρξαν και πολλές. Όπως προέβλεπε ο σχεδιασμός, «αποκεφάλισε» τον Νίκο Φίλη που ήταν και το μοναδικό στέλεχος με το οποίο είχε συναντηθεί. Παραμένοντας στον αυτόματο, διέγραψε τον Πάνο Σκουρλέτη και τον Δημήτρη Βίτσα. Οι εντεταλμένοι «σχολιαστές» έσπευσαν σχεδόν αμέσως να αναρτήσουν τα σχόλιά τους στα ελληνικά ΜΜΕ κάτω από την είδηση με τις διαγραφές. Προετοιμάστηκε το έδαφος έτσι για την επόμενη κίνηση. Τη σχεδιαζόμενη διαγραφή ή την επιβεβλημένη αποχώρηση του Τσακαλώτου που θα λειτουργούσε ανακουφιστικά για την ηγετική ομάδα Κασσελάκη. Ο Σκουρλέτης έβαλε στο στόχαστρο τον Τσίπρα. Τον κατηγόρησε πως αυτός είναι ο αρχιτέκτονας του σχεδίου ελεγχόμενης διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Βαριά κουβέντα. Ο Αλέξης Τσίπρας στο Στρασβούργο ως γνωστόν είχε άλλες προτεραιότητες. Αφού ήπιε καφέδες με την Ντόρα και τα είπανε, δείπνησε και με τον Γιώργο Παπανδρέου και τα… παραείπανε τωόντι.
Οι διαγραφές Κασσελάκη, ως γνωστόν, είναι κατά πάσα πιθανότητα άκυρες. Βλέπετε, κατά το καταστατικό ο πρόεδρος δεν μπορεί να διαγράψει κατά το δοκούν. Πρέπει να αποφανθεί η Πολιτική Γραμματεία η οποία θα παραπέμψει στην Επιτροπή Δεοντολογίας όπου χρειάζεται πλειοψηφία 2/3 και στη συνέχεια θα επικυρώσει η Κεντρική Επιτροπή. Όχι ψέματα. Αντιλαμβάνεται ο πάσα ένας, ακόμη και αυτός ο καψερός ο Καρανίκας, πως θα είναι πολύ δύσκολο να διαγραφεί η «ομάδα των τεσσάρων». Τουλάχιστον μέχρι την Κεντρική Επιτροπή του Νοεμβρίου, αν και εφόσον διεξαχθεί, διότι εκεί στην Κουμουνδούρου συμβαίνουν διάφορα παράξενα.
Για να σοβαρευτούμε όμως, στην γνωστή πλατεία στο down town της μικρής μας πόλης, συνετελέσθη ένα θαύμα. Κατάφεραν ένας Κασσελάκης και ένας Πολάκης με μία Αυγέρη και έναν Τσίπρα στη σκιά, να εξατμίσουν ένα πολιτικό κόμμα εξουσίας (θεωρητικά) μέσα σε ένα καλοκαίρι. Ούτε οι Ιταλοί δεν τα είχαν καταφέρει τόσο καλά πριν από είκοσι χρόνια όταν ενταφίασαν τη δική τους Αριστερά χωρίς καν μία κηδεία της προκοπής. Θα πείτε βέβαια πως άλλο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο Αριστερά. Σωστά.
Πάντως η ομιλία Κασσελάκη στον ΣΕΒ μάλλον θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει καταλυτικά στους εγκεφάλους της «Ομπρέλας». Ο άνθρωπος τα είπε ξεκάθαρα. Η δική του αριστερή αντίληψη ταυτίζεται με τη διαπιστωμένα πετυχημένη διαχείριση των οικονομικών μίας ευρωπαϊκής χώρας από τη Σοσιαλδημοκρατία του Σόλτς ή τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της γαλλικής κεντροδεξιάς. Τι δουλειά έχουν λοιπόν τα στελέχη της «Ομπρέλας» να κλωθογυρίζουν στα πόδια του Κασσελάκη με αυτό το ενοχλητικό βουητό αριστεροσύνης. Ο νέος αρχηγός τα ξεκαθάρισε. Το δικό του όραμα (αυτό τέλος πάντων που δηλώνει) κινείται μεταξύ της αριστεράς της Κεντροδεξιάς και της Δεξιάς της Κεντροαριστεράς. Άρα ο Νίκος Φίλης βρίσκεται προφανώς εκτός κλίματος. Ο πρόεδρος που τον ψήφισαν 60.000 πολίτες, για να μην τρελαθούμε κιόλας, θέλει να επιβάλει στην Κουμουνδούρου λειτουργία κόμματος όπως αυτή των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Μιλάμε για μεγαλεία τώρα. Φανταστείτε συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με μαζορέτες, όπως αυτά που συνηθίζουν οι Αμερικανοί. Δεν το κρύβει ο Στέφανος Κασσελάκης. Δεν τον ενδιαφέρει η Πολιτική. Λατρεύει την υπερέκθεση που του διασφαλίζουν τα πρωϊνάδικα και τα Social Media. Πολιτική άλλωστε για τους σύγχρονους ταγούς είναι η διαχείριση της καθημερινής ασημαντότητάς μας.
Βέβαια αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στην Κουμουνδούρου και τα πέριξ είναι μεν διασκεδαστικά αλλά και στενάχωρα. Σε στιγμές παγκόσμιας απόγνωσης, με πολέμους, ανθρωποθυσίες και αδιέξοδα, έρχονται οι νέες προτάσεις πολιτικού lifestyle από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες αν μη τι άλλο θέτουν τις εγκεφαλικές λειτουργίες των Ελλήνων πολιτών σε καθεστώς πρωτόγνωρου stress. Είναι προφανώς πολιτική επιλογή, και μάλιστα αριστερής αισθητικής, να φοράς βέρα Cartier και να την επιδεικνύεις μπας και ξεστραβωθούν τα ζουλάπια στην ψωροκώσταινα τη λιμασμένη για μεγαλεία. Αποτελεί όντως καινοτομία για έναν πρόεδρο αριστερού κόμματος, παγκοσμίως, μήνες μετά την εκλογή του να μην έχει υποβάλει στην κρίση των ψηφοφόρων του μία σειρά από πολιτικές προτάσεις πέρα από εκείνα τα ζητήματα που, αν ο Στέφανος Κασσελάκης γνώριζε στοιχειωδώς τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, θα απέφευγε, αλλά που για λόγους οραματικούς (;) επιμένει να θέτει. Όπως ο διαχωρισμός Κράτους - Εκκλησίας (ο άμοιρος ούτε ξέρει τι τον περιμένει αν ποτέ φθάσει εκείνη η ώρα), ή η εκ βάθρων μεταρρύθμιση του Στρατεύματος. Διότι ο Στέφανος Κασσελάκης επιδιώκει την ίδρυση επαγγελματικού στρατού. Άριστα. Προφανώς θα τον χρηματοδοτήσει ο ίδιος.
Όλα τα παραπάνω ωστόσο καταδεικνύουν την απουσία στοιχειώδους πολιτικής κουλτούρας. Οπότε και το κρίσιμο ερώτημα. Τότε γιατί όλα αυτά; Γιατί τόσος πόνος, πάθος και δάκρυα για μία τελειωμένη έτσι και αλλιώς υπόθεση όπως ήταν ήδη αυτή του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί να τον αποτελειώσουν με τόσο εκκωφαντικό θόρυβο, αυτόν ένα πολιτικό πτώμα;
Προφανώς η απάντηση θα μπορούσε να είναι λογοτεχνικού περιεχομένου όπως «Οι ενοράσεις ενός σαρανταπεντάρη από την Κυψέλη» ή «Τα ανομολόγητα μυστικά και ο πολιτικός αποκρυφισμός στη Μεταπολίτευση». Δυστυχώς όμως η εξήγηση θα πρέπει να υπακούει σε πολιτικές προδιαγραφές.
Γιατί λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας προκάλεσε, καθοδήγησε, ανέχθηκε, ευλόγησε, μία διαδικασία η οποία προφανώς θα οδηγούσε όχι μόνον στην αποσύνθεση αλλά και την αυτογελοιοποίηση ενός πολιτικού χώρου; Του δικού του πολιτικού χώρου; Τι ενδεχομένως προσδοκούσε και σε τι θα μπορούσε να προσβλέπει; Γιατί η «Ομπρέλα» τον αντιμετωπίζει και τον καταγγέλλει ως ενορχηστρωτή της υπόθεσης Κασσελάκη;
Χωρίς αμφιβολία η κουβέντα αυτή θα πρέπει να μονοπώλησε την συζήτηση κατά τη διάρκεια του τετ α τετ Τσίπρα - Παπανδρέου στο Στρασβούργο. Διότι και οι δύο έχουν πολλές εξηγήσεις να δώσουν για ενέργειες και αποφάσεις που λειτούργησαν τελικά με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον προσδοκώμενο.
Με τους τίτλους τέλους για μία ερασιτεχνική, όπως αποδείχτηκε, Αριστερά, ολοκληρώνεται και ένας κύκλος μίας αποτυχημένης εξαρχής αντιπαράθεσης στην Μεταπολίτευση για την νομιμοποίηση της ιδιοκτησίας των αριστερών…. ταυτοτήτων. Με την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει μία αλυσιδωτή αντίδραση που ξεκίνησε το 1968 από την Πράγα και τη διάσπαση στο ΚΚΕ και μέσα από δραματικές καταστάσεις και πόνο κατέληξε στην εκλογή ως προέδρου αυτού του κόμματος - μορφώματος ενός Στέφανου Κασσελάκη. Πρόκειται για την επιτομή της παρακμής, πρόκειται για μία πραγματική κατάπτωση.
Επιτέλους, λοιπόν, απαλλαχθήκαμε από ένα ακόμη ιδεολόγημα που καταδυνάστευσε ζωές (και συνειδήσεις) επί δεκαετίες. Επιτέλους κάποιος, κάποιοι, κάπου μπορούν να καταλήξουν (ενδεχομένως και να μην καταλήξουν ποτέ) σε νέες προτάσεις και καινοτόμες επιλογές με τις οποίες θα πλαισιωθεί η σύγχρονη Προοδευτική Δημοκρατία. Μέχρι τότε… Αυλαία.
18°
