Aχ, κυρ Κασσελάκη μου

Αχ, κυρ Κασσελάκη μου. Εκεί στα ξένα που ζούσες, κανείς δεν βρέθηκε να σου πει ότι το παιδί είναι λαχείο κι όχι παραγγελιά; Κι ούτε ποτέ έτυχε να συναντήσεις αγόρια που οι πατεράδες τους ήθελαν να τους μοιάσουν, για να δεις πόσο υπέφεραν; Πώς ακριβώς το είπες; «Η προσωπικότητα του καθενός μας να μεταφερθεί στα παιδιά ώστε να υπάρχει αυτή η συνέχεια».

Έχεις άραγε επίγνωση ότι ένα παιδί πρωτ’ απ’ όλα είναι το DNA του; Κι ότι το DNA του θα έχει, είτε το θέλεις είτε όχι, το 50% από το DNA της βιολογικής του μητέρας, αυτής δηλαδή που θα νοικιάσεις τη μήτρα της και θα αγοράσεις τα ωάριά της. Κι ότι ο Lester σου μια μέρα μπορεί να φύγει αλλά ποτέ δεν θα φύγει η βιολογική του μητέρα, η οποία πάντα θα σε κοιτάζει με τα μάτια του.

Αυτό σημαίνει ότι το παιδί είναι πάνω απ’ όλα μια άσκηση αποδοχής. Στο ξένο κυρίως. Μια ξένη χώρα είναι το παιδί και, όπως συμβαίνει με όλες τις ξένες χώρες, πρέπει να μάθεις την αλφαβήτα της από την αρχή. Κι ότι θα πρέπει να προσαρμοστείς. Ακόμα περισσότερο, εφόσον μιλάμε για παιδί, θα πρέπει να το αποδεχθείς όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελες να είναι.

Ο Απόλλωνας κι ο Ηλίας δεν είναι εμπορεύματα που τα διαλέγεις από το ράφι με οδηγίες χρήσης και τεχνικά χαρακτηριστικά. Ο Απόλλωνας κι ο Ηλίας μια μέρα θα σου βγάλουν γλώσσα, το ξέρεις; Ότι στην εφηβεία πιθανόν να ξινίζουν τα μούτρα τους σε ό,τι εσύ θεωρείς επίτευγμά σου, το ξέρεις; Κι ότι η προσωπικότητά σου πιθανόν να μην τους αρέσει και να μη θέλουν να σου μοιάσουν, το έχεις σκεφτεί;

Αν όχι, ξεκινάς από λάθος βάση, λεβέντη Κρητίκαρέ μου. Και πίστεψέ με, καθόλου δεν με πείραξε που θέλεις δύο αγόρια αντί για δύο κορίτσια ή «ένα κι ένα» που είναι η χρυσή συνταγή. Υποθέτω πως έχει να κάνει με την εξοικείωση που έχεις με το αρσενικό φύλο.

Αυτό που με πείραξε είναι που δεν έχεις αντιληφθεί πως η «συνέχεια» έχει δογματισμό και οι δογματισμοί από τη φύση τους είναι καταπιεστικοί.

Άλλου είδους προσέγγιση περίμενα από σένα σε σχέση με τα παιδιά. Ετούτος ο πατριαρχικός λόγος περί «συνέχειας» δείχνει μια βαθιά συντήρηση στην αντίληψη του κόσμου.

Δεν ξεκινάς από το δόγμα όταν είσαι γονιός. Ξεκινάς από τη διερεύνηση και την προσαρμόζεις σε αυτό που θεωρείς καλύτερο για το παιδί και τον κόσμο. Διότι άμα φτιάξεις ένα παιδί κατά πώς το θέλεις κι όχι κατά πώς είναι, τότε, όπως είπε ο Αμερικανοπολωνός διανοούμενος Alfred Korzybski, «ακόμα κι ο Θεός μπορεί να σε συγχωρήσει, αλλά το νευρικό του σύστημα ποτέ».

Γι’ αυτό ας αφήσουμε κατά μέρος τη «συνέχεια» που έχει μεγάλη δόση ναρκισσισμού, κι ας πιάσουμε την αυτοπραγμάτωση που έχει εκπαίδευση, χαρά κι αποδοχή. Κι ας μη μας μοιάζει, δεν πειράζει.