Άκης Σακελλαρίου: «Αν εκλεγώ, ίσως είναι και το τελευταίο πράγμα που θα κάνω πριν τελειώσω την καριέρα μου»

Η ειλικρίνεια πρέπει να είναι η απαράβατη αρχή κάθε φορά που παίρνεις μία συνέντευξη από έναν πολιτικό ακόμη και από έναν υποψήφιο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Με ειλικρίνεια λοιπόν σας λέω ότι με τον Άκη Σακελλαρίου είμαστε κολλητοί φίλοι εδώ και τριάντα χρόνια. Θέλησα να του πάρω συνέντευξη γιατί με αιφνιδίασε και εμένα η απόφασή του να κατέβει ως υποψήφιος σύμβουλος στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, με τον Περιφερειάρχη Απόστολο Τζιτζικώστα. Παρότι θεωρητικά δεν θα έπρεπε να αιφνιδιαστώ γιατί ξέρω, εδώ και τριάντα χρόνια, το «μεγάλο κόλλημα» που έχει με την πατρίδα του την Θεσσαλονίκη. 

Άκης Σακελλαρίου: Συνέντευξη με τον υποψήφιο σύμβουλο στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας 

Αναρωτιέμαι ποια είναι η διαφορά συναισθήματος του να πλησιάζει η μέρα που θα μπεις στη διαδικασία να εκτεθείς για πρώτη φορά σε εκλογές για να σε επιλέξει ο κόσμος, και όταν να πλησίαζε η μέρα της πρώτης σου πρεμιέρας.
Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες. Όντως μου θυμίζει σα να πλησιάζει η πρεμιέρα που έκανα πρώτη φορά θέατρο. Στη συγκεκριμένη κατάσταση τώρα με την πολιτική, το ενδιαφέρον που έχει για μένα, είναι ότι δεν είναι ακριβώς πολιτική, και αγγίζει τον πολιτισμό όπως κάθε παράσταση. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, το συναίσθημα θυμίζει πρεμιέρα πολύ.

Υπάρχει κάτι, όσον αφορά τα πολιτιστικά της Κεντρικής Μακεδονίας, που λες «αυτό υπόσχομαι να το επιχειρήσω να γίνει πρώτο, και ανυπομονώ να το κάνω»;
Το πιο απλό είναι επιτέλους να γυριστεί ένα σίριαλ εξ ολοκλήρου στη Θεσσαλονίκη. Γυρίζονται κατά διαστήματα κάποιες ταινίες, αλλά σίριαλ, που είναι και το πιο απλό, δεν γυρίζονται.

Και αυτό τι διαφορά θα έκανε για τη πόλη, για την περιοχή;
Θα σήμαινε πολύ απλά ότι υπάρχει δουλειά για τους τεχνικούς, για τους ηθοποιούς, για όλους όσοι εμπλέκονται, και ότι μένουν στα σπίτια τους αντί να φεύγουν από την πόλη τους και να κατεβαίνουν στην Αθήνα.

Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες γιατί με αυτό το σκεπτικό δεν θα είναι πλέον μονόδρομος ο κάθε καλλιτέχνης από την Θεσσαλονίκη να είναι υποχρεωμένος να κατέβει στην Αθήνα για να κοινωνήσει τη τέχνη του.
Υπάρχει σχολή κινηματογράφου, ιδρύεται μια καινούργια σχολή στη Δράμα, υπάρχουν θεατρικές σχολές για την υποκριτική, σχολές για ηχολήπτες, και φεύγουν όλοι, είτε για να κατέβουν στην Αθήνα είτε για να πάνε πρώτα στο εξωτερικό και μετά να γυρίσουν να δουλέψουν στην Αθήνα. Είναι το ίδιο μοντέλο που συνέβη με εμένα πριν από τριάντα χρόνια, και ακόμα είναι η ίδια κατάσταση. Κάτι πρέπει πλέον να γίνει.

Όλα αυτά τα σχεδόν τριάντα χρόνια που σε γνωρίζω πλέον, βρίσκω πολύ γοητευτικό το «κόλλημά» σου με την Θεσσαλονίκη. Πήγες στο εξωτερικό, γύρισες, έχεις μια σημαντική καριέρα, και το κόλλημά σου θυμάμαι πάντα να είναι να γίνει κάτι με τη Θεσσαλονίκη.
Ρομαντικό είναι, με την πραγματική έννοια του ρομαντισμού, ότι πολεμάς πολύ δυναμικά για κάτι το οποίο δεν ξέρεις αν θα το πετύχεις. Και ένα μικρό ποσοστό, 5 % να υπάρχει να γίνει κάτι τέτοιο, εμένα μου αρκεί να το κυνηγήσω. Όλος αυτός ο ρομαντισμός έχει να κάνει φυσικά ότι έχει να αντιπαλέψει με ένα δαιδαλώδες σύστημα γραφειοκρατικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό.

Επειδή αιφνιδίασες πολλούς, κι εμένα που σε ξέρω, πώς ακριβώς έγινε να πειστείς να κατέβεις ως υποψήφιος;
Ξεκίνησε περίπου δύο χρόνια πριν όταν συμμετείχα σε μία ταινία, το «The Bricklayer» με τον Aaron Eckhart. Εκεί γνώρισα κάποιους ανθρώπους από την Περιφέρεια οι οποίοι βοηθούσαν. Έχουν γίνει και άλλες ταινίες στις περιφέρειες της Ελλάδας, αλλά η περιφέρεια της κεντρικής Μακεδονίας είχε πετύχει αρκετά πράγματα κάνοντας αυτές τις ταινίες που ήταν σημαντικές και με μεγάλα ονόματα, ο Ντε Νιρο, ο Σταλόνε, ο Μπαντέρας. Από ό,τι καταλαβαίνω, ο Απόστολος Τζιτζικώστας με σκέφτηκε ότι μετά τις εκλογές αυτές που έρχονται θα ήταν καλό να συνεχίσει όλο αυτό. Ο στόχος του είναι η κεντρική Μακεδονία να γίνει ένα παγκόσμιο Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων.

Πιστεύεις ειλικρινά ότι μπορεί να γίνει αυτό;
Φυσικά και μπορεί. Να συνεχιστούν αυτές οι παραγωγές για μερικά χρόνια ακόμα και εφόσον γίνουν κάποια στούντιο είναι πολύ σοβαρή η πιθανότητα να γίνει μια μικρή «βιομηχανία τέχνης» στην Κεντρική Μακεδονία. Για να επενδύσουν κάποιοι σε αυτό, θα πρέπει να υπάρχει ροή παραγωγών, αλλά και η βοήθεια από το ΕΚΟΜΕ – το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων- το οποίο όλα αυτά τα χρόνια με επιστροφή χρημάτων βοηθάει να γίνονται αυτές οι ταινίες.

Αναρωτιέμαι αν από τότε που αποφάσισες ότι θα κατέβεις ως υποψήφιος, αν σου προέκυψε κάτι που δεν το περίμενες…
Διαπιστώνω μία διάθεση πραγματικής ενσυναίσθησης που έχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, κολλητοί, ξαδέλφια, συγγενείς, οι οποίοι ξαφνικά το πήρανε πιο πατριωτικά και από εμένα και δουλεύουν γι’ αυτόν τον σκοπό, κάτι που είναι συγκινητικό.

Σε μια προεκλογική διαδικασία φαντάζομαι επίπονη.
Τόσο πολύ επίπονη που χτύπησε κόκκινο για τη σωματική μου υγεία. Είχα περιοδεία με την «Εκάβη» σε όλη την Ελλάδα, έπρεπε να ετοιμαστούν-υλοποιηθούν τα «Δημήτρεια», είχα πρόβες και πρεμιέρα που έγινε χθες Τετάρτη για τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», και είχα και την προεκλογική εκστρατεία. Αυτό κάποια στιγμή χτύπησε κόκκινο για τη σωματική μου υγεία, όμως είπα ότι θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.

Ωραία. Κύριε υποψήφιε σκέψου ότι έχεις να κάνεις μία και μοναδική δήλωση προς το κοινό της Κεντρικής Μακεδονίας. Τι θα τους έλεγες;
Θα έλεγα ελάτε να ξαναδώσουμε τη χαμένη αίγλη και μια καινούργια ακτινοβολία στο πολιτιστικό τοπίο της Κεντρικής Μακεδονίας. Όχι τόσο πρωτότυπες λέξεις.

Δεν έχει καμία σημασία. Αφού ξέρεις. Όπως λέει και ο καθηγητής Κίτινγκ που υποδύεσαι στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών»: «Ό,τι κι αν σας λέει οποιοσδήποτε, οι λέξεις και οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο». Εσύ έχεις παθιαστεί εντελώς με την υποψηφιότητά σου και τι θέλεις να κάνεις...
Ναι… Φαντάσου ότι σκέφτομαι πώς αν εκλεγώ ίσως είναι και το τελευταίο πράγμα που θα κάνω πριν τελειώσω την καριέρα μου.