Οραματίζομαι την Αθήνα μου και γι’ αυτό συμμετέχω

Με την υπόσταση μίας Μητρόπολης σε διαρκή αναζήτηση της Ταυτότητας της ...Όμως Υπάρχει η Ταυτότητα η διαχρονική μέσα από Τοπόσημα που είναι η ζωντανή μαρτυρία της υφιστάμενης πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης μας. Σημαντικό φορτίο με Τοπόσημα διαστρεβλωμένα κάτω από την εμμονικού επιπέδου παράταιρη και υβριστική ανάπλαση.

Το ιστορικό κέντρο της Αθήνας νοσεί σοβαρά από τις σχεδιαστικές και εκτελεστικές παρεμβάσεις.

Από την άλλη υφίσταται μία πρωτοφανής εγκατάλειψη Ιστορικών νεωτέρων κτηρίων.

Ενδιαφέρον παράδειγμα οι κινηματόγραφοι Απόλλων – Αττικόν.

Μετά από μία καταστροφική πυρκαγιά το 2007 σε μία Αθήνα που έμοιζε εμπόλεμη ζώνη παρακολουθούσα από τις Βρυξέλλες (τότε ζούσα εκεί) ένα ντελίριο καταστροφικού μένους που αφορούσε την πόλη μου και στεκόμουν αποσβολωμένη κοιτώντας να καίγεται το ιστορικό κέντρο.

Ο  κινηματογράφος Αττικόν έχει για εμένα συναισθηματική αξία αφού εκεί είδα την πρώτη μου κινηματογραφική ταινία στην ηλικία των 4 ετών.

Κτήριο που ο σχεδιασμός του έγινε από τον αρχιτέκτονα Τσίλλερ προς το τέλος του 19ου αιώνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γ.Καμίνης έκανε μεγάλη προσπάθεια να χαρακτηριστεί ως πολιτιστική κληρονομιά.

Πολύπαθη πορεία και των δύο ιστορικών αιθουσών που όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και το πρόσφατο 2021 γίνονταν δηλώσεις αναγέννησης τους και επαναλειτουργίας τους.

Μέχρι σήμερα  παραμένουν δύο κουφάρια σιωπηλά, μπαρουτοκαπνισμένα και αφημένα στη δίνη του χρόνου τα οποία ελπίζω άμεσα να αποκατασταθούν χωρίς να αλλάξει η χρήση τους.