Το μεγάλο κενό ηγεσίας στην κεντροαριστερά

Πέντε δημοσκοπήσεις έγιναν πρόσφατα και όλως συμπτωματικώς και οι πέντε έδειξαν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πόνταραν μάλλον σε κουτσό άλογο καθώς ο Κασσελάκης δεν τραβάει, δεν έχει αποδοχή στην ευρύτερη κοινωνία και είναι θέμα χρόνου το πότε θα ξεφουσκώσει, αν δεν αυτοαναφλεγεί όπως εύστοχα έγραψε και ο καθηγητής Στάθης Καλύβας.

Ομοίως δεν τραβάει κι ο Ανδρουλάκης, αν και αυτό ήταν ήδη γνωστό εδώ και καιρό και καταγραφόταν σε όλες επίσης τις δημοσκοπήσεις λίγους μόλις μήνες μετά την εκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Τούτων δοθέντων, και αν κανείς υποθέσει ότι κι ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ ταξινομείται πολιτικά στην κεντροαριστερά, διαφαίνεται ένα μεγάλο κενό ηγεσίας στον χώρο και το ζητούμενο είναι πώς, πότε και από ποιον μπορεί να καλυφθεί.

Ο Παπανδρέου θεωρείται πια καμένο χαρτί μετά την ταπεινωτική ήττα από τον Ανδρουλάκη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με 70% - 30%.

Ο Λοβέρδος, που αποχώρησε κι αυτός, είναι δύσκολο πια να επανέλθει αλλά θεωρείται και πολύ «δεξιός» για να εκφράσει τον χώρο στο σύνολό του.

Ο Βενιζέλος, που θα μπορούσε δυνητικά να παίξει κάποιο ρόλο, ασχολείται κυρίως με τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα, έχοντας ο ίδιος τοποθετήσει τον εαυτό του στον χώρο της μεταπολιτικής. Κρίμα, γιατί η αποχώρησή του συνιστά τεράστιο πλήγμα όχι μόνο για την παράταξη από την οποία προέρχεται, αλλά και για το πολιτικό σύστημα συνολικά.

Η φύση πάντως απεχθάνεται το κενό, το ίδιο και η πολιτική.

Ένα είναι σίγουρο: ότι με τη λογική του «ενός κόμματος και κάτι ψιλά», κατά την εύστοχη αναφορά του Γιάννη Πρετεντέρη, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.

«Η δημοκρατία στηρίζεται σε δυο πόδια», έλεγε ο Καραμανλής. «Την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση». Και σοβαρή αντιπολίτευση δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει. Και αυτό είναι κακό και για τη χώρα αλλά και για την κυβέρνηση.