Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ενοχλούνται από το «ύφος Τραμπ» του Κασσελάκη, όμως δέχτηκαν χειρότερα πράγματα στο παρελθόν
Η γνώμη μου για την ελληνική εκδοχή του τραμπισμού που εκπροσωπεί ο βαρύμαγκας των Σφακιών σύντροφος Πολάκης, προφανώς δεν είναι και πολύ καλή. Το ίδιο και για τη διασταύρωση Βλάσση Τσάκα, ΓΑΠ, Βασιλάκη Καΐλα, Μάιλο Γιαννόπουλος, Γιων του Τέως και Ποτσέπη (κάθε τόσο προστίθεται και κάποιος ακόμα στο μείγμα) που μας συστήθηκε με το όνομα Στέφανος Κασσελάκης. Αλλά κάποιοι άλλοι σύντροφοι μου φαίνονται ακόμα χειρότεροι.
Σύντροφοι σαν τον Νίκο τον Φίλη o οποίος ενοχλείται από το «ύφος Τραμπ» και τις ομοιότητες με τον Πέπε τον Γκρίλο του Κασσελάκη την ώρα που ελάχιστα χρόνια πριν απολάμβανε τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο τον Καμμένο η οποία τον οδήγησε μέχρι και στη θέση του υπουργού. Τότε δεν τον ενοχλούσε τίποτα, η ζωή ήταν ωραία και το μέλλον ξανοιγόταν μπροστά του λαμπερό και γεμάτο εξουσία. Όσο όμως πέφτουν τα ποσοστά και απομακρύνεται η εξουσία φαίνεται πως πληθαίνουν οι ευαισθησίες.
Σύντροφοι σαν τον πολύ Γεροτζιάφα που με βαρύγδουπες δηλώσεις καταγγέλlει όλα αυτά που υπήρχαν ακόμα και τότε που αποφάσιζαν να ανέβουν στο τρένο του Αλέκση και που ξαφνικά μοιάζουν να τους ενοχλούν. Λες και όταν ο Γεροτζιάφας αποφάσιζε να μπει στο ψηφοδέλτιο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το κόμμα του Πολάκη, του Παππά και του Τσίπρα. Δεν παραγνωρίζω ότι η αποτυχία εκλογής κάνει κάπως πιο εύκολη τη διάθεση για κριτική, αλλά και πάλι. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο διαμαρτυρόμενος αποχωρεί είναι ακριβώς ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο μπήκε τρέχοντας.
Σύντροφοι σαν τον πρώην διευθυντή της Αυγής που κλαψουρίζει για τη «δολοφονία χαρακτήρα» που ισχυρίζεται ότι του επεφύλαξαν κάποιοι από τους συντρόφους του, ενώ καθόλου δεν έμοιαζε να ενοχλείται όταν οι ίδιοι σύντροφοι «δολοφονούσαν χαρακτήρες» άλλων και πιθανόν να συμμετείχε και ο ίδιος με χαρά στις «δολοφονίες» αυτές (ομολογώ ότι δεν ξέρω πόσο καιρό ήταν διευθυντής στην εφημερίδα στην οποία ο σύντροφος Καρτερός είχε γράψει εκείνο το διαβόητο «Μητσοτάκη GFY»). Ίσως επειδή οι άλλοι δεν ήταν σύντροφοι και το άξιζαν.
Όλοι αυτοί και πολλοί περισσότεροι που τώρα κάνουν νάζια και εκδηλώνουν την ενόχλησή τους για τη «κατάντια του κόμματος» ή την «ανησυχία» τους δεν ενοχλούνται ούτε από τον Κασσελάκη, ούτε από τον Πολάκη, ούτε από το ύφος τους και ούτε από το ήθος τους. Το μόνο που τους ενοχλεί είναι ότι μένουν ή ότι μπορεί να μείνουν στην απέξω. Το μόνο που φοβούνται είναι ότι θα τους παραμερίσουν κι εκείνοι θα περιοριστούν στον ρόλο του βουβού κομπάρσου.
Όσο όλοι αυτοί ήταν στην από μέσα κατάπιαν με χαμόγελο και Πάνο Καμμένο και Ραχήλ Μακρή και «δολοφονίες χαρακτήρων» και τον Τσίπρα να τους βάζει να ξαναψηφίσουν μέχρι η ψήφος τους να συμφωνεί με τις προτάσεις του και συμπεριφορές που κάνουν τον Τραμπ να μοιάζει statesman. Συμμετείχαν ή χειροκρότησαν κάθε χυδαιότητα που τους βόλευε και στέκονταν σούζα σε κάθε εντολή του μπροέδρου Αλέκση σαν μαθητές του δημοτικού μπροστά στον αυστηρό δάσκαλο.
Ε λοιπόν, εμένα αυτοί μου φαίνονται πολύ χειρότεροι από τον Πολάκη. Γιατί συμμάχησαν με προθυμία με τη σαπίλα που τώρα καταγγέλουν επειδή πια δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα σηκώνουν το δάχτυλο και την καταγγέλουν. Τουλάχιστον ο Πολάκης δεν κρύβει αυτό που είναι και το οποίο ήταν ακριβώς το ίδιο όταν οι όψιμα ευαίσθητοι σύντροφοι έτρεχαν να σταθούν πλάι του. Και μπράβο τους.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
11°
