Είναι ο Κασσελάκης ο γκόμενος-φαντασίωση;

Ο Αλέξης ήταν το πρώτο βλεπούμενο αγόρι της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που προηγούμενα, ό,τι είχε να επιδείξει σε σέξινες στη νεότερη ιστορία της ήταν η bohemian chic αδρεναλίνη του Α. Παπανδρέου στα πρώτα Πασοκικά χρονικά του. Η γοητεία του Αλέξη, όμως, ήταν ένα εσωτερικό ανέκδοτο, μια φαντασίωση εσωτερικής κατανάλωσης για κάθε Συριζαία και πολύ αμφιβάλλω αν κατάφερε ποτέ να συγκινήσει τρίσβαθα έως και μια νεοδημοκράτισσα σε βαθμό που να την κάνει να αλλάξει μυαλά, στρατόπεδο και ψηφοδέλτιο.

Ο Κασσελάκης έρχεται να φέρει μια νέα, δική του επανάσταση στον τρόπο που βλέπουμε έναν πολιτικό. Δεν ξέρω αν η εικόνα του μπορεί να συνταράξει σεξουαλικά έναν γκέι, καθώς γκέι αγόρι δεν είμαι, έχοντας όμως πολλά τριγύρω μου και κάτι ξέροντας από τα γούστα τους στο κρεβάτι, δεν μπορώ να πω ότι σκίζουν και τα ρούχα τους να μοιραστούν μαζί του το ίδιο μαξιλάρι. Ο γκέι μάλλον προτιμά τον Στέφανο για προσωπικό του χρηματιστή/πέρσοναλ τρέινερ/πλαστικό/δικηγόρο/σύμβουλο επιχειρήσεων/κολλητό.

Από τη θηλυκή μου πλευρά μιλώντας, κάπως έτσι στην τελική τον βλέπω και εγώ. Ο Στέφανος σε ξεσηκώνει με το αψεγάδιαστο πρόσωπό του, το ανοιχτόχρωμο βλέμμα, το σώμα που το υποψιάζεσαι άψογα γυμναστηριακό κάτω από το ολόσωστο λευκό πουκάμισο, την κοσμοπόλιταν allure και την αδιόρατα υπαινιχτικά σέξι αύρα του. Τον φαντάζεσαι σταρ στο Χόλυγουντ, τον φαντάζεσαι γόνο με δισ. και κότερα, τον φαντάζεσαι μοντέλο σε διαφήμιση οδοντόκρεμας, αν τον ντύσεις αλλιώς άνετα μεταμορφώνεται και σε ποπ σταρ. Κυρίως, όμως, τον φαντάζεσαι αφίσα στο εφηβικό σου δωμάτιο ντουέτο με τον Τάιλερ, να πρωταγωνιστούν σε 80s νεανική σαπουνόπερα ή ποπ ντουέτο από κείνα που γλαφυρά υμνούν τον εφηβικό έρωτα και τις σπασμένες καρδιές του.

Σίγουρα ο Στέφανος δεν θα ξυπνήσει μέσα σου ακρότητες της ωμής κατηγορίας «τι σου κάνω, μάνα μου», «θα σου πετάξω τα μάτια έξω». Δεν ξυπνά μέσα σου κανένα ζώο, δύσκολα τον στριμώχνεις στον ρόλο του παλιού, τριχωτού, διεκδικητικού αρσενικού.

Τον βλέπεις, όμως, σε πολλούς άλλους ωραίους ρόλους, από κείνους που τρέφουν τη γυναικεία ονειροπόληση και την κάνουν να ταξιδεύει στην όχθη με τους δυναμικούς ιππότες. Θα 'θελες, ας πούμε, να είναι καλοκαίρι, να υπήρχε, λέει ακόμη η παλιά Παραλιακή με τα μέγα κλαμπς της, να συναντηθείτε στην πίστα χορεύοντας υστερικά και ξέφρενα το «Ι will survive» ή κάτι από Pet Shop Boys και μετά να σε έπαιρνε στην καυτή νύχτα με ένα αστραφτερό ντεκαποτάμπλ, να παίρνει τα μαλλιά σου ο αέρας και να προσγειώνεσαι για ένα τελευταίο τζιν χωρίς αλκοόλ στο λοφτ του –εδώ το σκηνικό μετακομίζει στη Ν. Υόρκη των 80s golden boys– το οποίο είναι μίνιμαλ, με θέα αφ' υψηλού στα φωτάκια της πόλης. Το λοφτ είναι νοικοκυρεμένο και κλιν-κατ με την υστερία κάποιου που είναι Παρθένος στο ζώδιο, μετά τον βλέπεις πάνω στη Μις Βαν ντε Ρόε πολυθρόνα του να βγάζει το λευκό πουκάμισο, και στη συνέχεια η εικόνα φλουτάρει, κάνει αστεράκια, νερά, κύματα, η φαντασίωση σταματά να μιλά, δεν ξέρεις πώς να τοποθετήσεις στο κρεβάτι τον ήρωα. Νετάρει, όμως, ξεκάθαρη την άλλη μέρα το πρωί στο σούπερ μάρκετ όπου σέρνετε μαζί ένα καρότσι. Εκείνος με σιγουριά επιλέγει την καλύτερη εκδοχή βίγκαν τυριού από σόγια, με την ίδια σιγουριά κινείται στον χώρο των σκυλοτροφών, εκείνος και πάλι ξέρει να σου αναλύσει με ακρίβεια ποιο κόκαλο σέβεται τη βιωσιμότητα του πλανήτη, αλλά και ποιο βιολογικό σπανάκι ενδείκνυται για την τέλεια μπρουσκέτα με αυγό ελευθέρας βοσκής.

Δεν ξέρω πόσο σέξι βλέπεις εσύ τον Κασσελάκη, το σίγουρο, όμως, είναι πως βάζει τη δική του χρυσόσκονη σε μια νέα καθημερινότητα που όλοι ονειρευόμαστε να ζήσουμε. Με άλλα λόγια, τον θέλεις να διαλέξετε μαζί παπούτσια από τον Καλογήρου και μόνο αυτόν εμπιστεύεσαι να σου πει πώς λειτουργεί ένα Αρμάνι πουκάμισο στο σιδέρωμα. Και αυτό το λες και σέξι. Είναι ωραίος σαν «σύντροφος», αλλά δεν βγάζει τίποτα το «συντροφικό» και φαντάζεσαι πως άμα βγεις μαζί του για φαγητό δεν θα σε ζαλίσει με παλαιοκομματικές «συντροφικότητες» και θα ξέρει να σου πει ποιος κάνει την καλύτερη αστακομακαρονάδα στα Κουφονήσια και ποιος κάνει το καλύτερο μπραντς στη Ν. Υόρκη. Γιατί ο Κασσελάκης κατάφερε να κάνει το θαύμα που δεν κατάφερε ο Αλέξης: να κάψει δημόσια σε μια νύχτα το συρυζαίικο ταγάρι και να μιλήσει με εικόνες υπερκομματικές για μια νέα πραγματικότητα που επιτέλους δεν μυρίζει πατρίδα-θρησκεία και Αγία Οικογένεια. Και αυτό το λες και σέξι.

Και σίγουρα γυναίκες και γκέι θα συμφωνήσουμε πως στο τέλος της κάθε φαντασίωσης θα θέλαμε κάποιον να μας ψάξει με το βλέμμα στο πλήθος, να μας ανεβάσει στον έβδομο ουρανό της νίκης και να δηλώσει πως «είσαι ο λόγος που είμαι εδώ». Κι αυτό είναι σίγουρα σέξι!