Ο Στέφανος Κασσελάκης νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος Παύλου Πολάκη και Αλέξη Τσίπρα, διάσπαση του κόμματος και το Συνέδριο
Με ένα μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο και με μία διάθεση επίδειξης μιας δυσεξήγητης ελαφρότητας, δυσανάλογα διογκωμένης αν λάβει κάποιος υπ’ όψιν του την κρισιμότητα της εσωκομματικής διαδικασίας, η οποία μόλις είχε ολοκληρωθεί, ο Αλέξης Τσίπρας υπερέβη εαυτόν. Μπερδεύοντας τον Τσόρτσιλ με τον Μακμίλαν, μικρό το κακό, προσπάθησε φιλότιμα να προσδώσει έναν χαρακτήρα βουλεβάρτου στη συνάντησή του με τον Στέφανο Κασσελάκη. Αστειάκια, ευχούλες, χιούμορ ατάκτως ειρημένο και καμία ανάληψη ευθύνης για τίποτε. Ωσάν η Πολιτική, εφεξής, στην post Tsipras περίοδο, να μην έχει κανένα νόημα, αφού τα πάντα εξελίσσονται σύμφωνα με τα κελεύσματα των ειδικών επί θεμάτων επικοινωνίας.
Ο Στέφανος Κασσελάκης και ρόλος Τσίπρα - Πολάκη
Σε αυτό το νέο γαλακτικό σύμπαν όπου το «Δεν θα σας προδώσω ποτέ» επαναλαμβάνεται τρεις φορές για να το εμπεδώσουν οι παριστάμενοι και οι τηλεθεατές, ο νέος πρόεδρος στην Κουμουνδούρου επιχειρεί άραγε να πείσει τον εαυτό του ή προσπαθεί να προϊδεάσει τους οπαδούς του οι οποίοι επιμένουν με το «Στέφανε, άλλαξέ τα όλα» να εξορκίσουν εκείνο το προ καιρού άστοχο σύνθημα «Γιώργο, άλλαξέ τα όλα». Και βεβαίως ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος δεν είχε μόνον κερδίσει το κόμμα με μία ευρύτατη συμμετοχή πολιτών αλλά είχε κερδίσει και τις εκλογές με μία ευρύτατη νίκη επί του Κώστα Καραμανλή, αυτός ο Γιώργος Παπανδρέου δεν κατάφερε να αλλάξει και τίποτε.
Ο Στέφανος, που ετοιμάζει τις βαλίτσες του για την Αμερική αφού πρέπει να ρυθμίσει εκκρεμότητες (είναι επιχειρηματίας αλλά και πρόεδρος κόμματος και άρα υπάρχουν νέοι κανόνες στο παιγνίδι), αφήνει το κόμμα στα στιβαρά χέρια του Παύλου Πολάκη, ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα «χωροδεσπότη» στη Βουλή, όπου «χωροδεσπότης» ήταν στον Μεσαίωνα το αφεντικό σε μία περιοχή της γερμανικής επικράτειας. Στα γερμανικά Gauleiter. Στην προσταλινική και μετασταλινική κομματική ορολογία χρησιμοποιείται ο όρος «πολιτικός κομισάριος». Στη σύγχρονη διάλεκτο της μετα-Κουμουνδούρου περιόδου χρησιμοποιείται ο όρος «αρχισυντονιστής της κοινοβουλευτικής ομάδας».
Με διευθυντή του πολιτικού του γραφείου τον κ. Μανώλη Καπνισάκη, δικηγόρο, με τον οποίο τον συνδέουν σχέσεις απολύτου εμπιστοσύνης και με διευθυντή της κοινοβουλευτικής ομάδας τον Γιώργο Τσίπρα (τον εξάδελφο) αλλά και με γραμματέα την κυρία Τζάκρη (από τον Γιώργο Παπανδρέου στον Στέφανο ένα τσιγάρο δρόμος), ο κ. Κασσελάκης μπορεί να είναι ήσυχος. «Κλείδωσε» τους βουλευτές και κυρίως ελέγχει την «ομάδα Αχτσιόγλου» εντός του κοινοβουλίου, διότι από τα χέρια του Παύλου Πολάκη θα περνούν τα πάντα. Κοινοβουλευτικές επιτροπές, ατζέντα, προτάσεις, ομιλίες, εισηγήσεις κλπ. Ε, ρε γλέντια.
Τα πολύ δύσκολα ωστόσο βρίσκονται στο κόμμα. Στα όργανα. Στους διαδρόμους. Εκεί θα παιχτεί η κόντρα μέχρι το Συνέδριο. Διότι για το στρατόπεδο των ηττημένων όλα θα παιχτούν στο Συνέδριο. Εκεί θα επιχειρηθεί να τεθεί σε «ομηρία» ο Στέφανος Κασσελάκης. Μοιάζει σαν σενάριο για ταινία με ναΐτες ιππότες και ξανθές βασιλοπούλες στο Βασίλειο της Άκρας και της Τρίπολης στη γη των Φιλισταίων λίγο μετά την 3η Σταυροφορία. Όπου η «Ομπρέλα», πλαισιωμένη από την έμπειρη φρουρά των βετεράνων, θα υψώσουν τα τείχη της αριστερής αντιπολίτευσης αποκρούοντας την επέλαση των Ούννων της μιντιοκρατίας.
Η αριστερή, λοιπόν, αντιπολίτευση θέλει συνέδριο εδώ και τώρα. Η νέα ηγετική ομάδα με σκιώδη αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή τον Παύλο Πολάκη, πρόεδρο του κόμματος στην Κουμουνδούρου τον Στέφανο Κασσελάκη και άφωνο σκηνοθέτη στο παρασκήνιο τον Αλέξη Τσίπρα, δεν θα ήθελε κάποιο Συνέδριο παρά μόνον αν ήταν πλήρως και ισοπεδωτικά ελεγχόμενο.
Ο γελωτοποιός του βασιλιά ήταν συνήθως μία σύνθετη μορφή με σημαντικό ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Πολλάκις εμφανιζόταν ως νάνος και μάλιστα κάποιας ηλικίας, και τα χαρακτηριστικά δεν διακρίνονταν. Το μακιγιάζ του ήταν έντονο, τα φανταχτερά ρούχα του αποπροσανατόλιζαν. Η φωνή του τσιριχτή, αντιπαθητική, ανατριχιαστική, φόβιζε παρά προκαλούσε γέλιο. Ο γελωτοποιός του βασιλιά έλεγε σχεδόν πάντα αλήθειες. Εκείνες που δεν μπορούσε ποτέ να εκστομίσει ο ίδιος ηγεμόνας. Ήταν το alter ego του. Ήταν η πραγματική συνείδηση του φεουδάρχη. Ο γελωτοποιός ήταν πάντα κακός, σατανικός, συνωμοτικός, αποκρουστικός. Δύο ρόλοι, παρά και υπό την εξουσία, δεν άλλαξαν ποτέ. Αυτός του γελωτοποιού και ο άλλος του κυανοπώγωνος. Και οι δύο είναι απολύτως απαραίτητοι για τη διαιώνιση των αμείλικτων κανόνων άσκησης της Πολιτικής.
Κάθε φορά που η εξουσία παρέπαιε και τα πολιτικά συστήματα αφυδατώνονταν, όταν με λίγα λόγια οι γελωτοποιοί δεν αρκούσαν για να εκτονώσουν το κοινό αίσθημα, τότε οι κυανοπώγωνες καλούσαν τις «εφεδρείες». Οι ιστορικοί συνήθισαν να αποκαλούν αυτές τις περιπτώσεις «μελανές σελίδες της Ιστορίας».
Η ευκολία με την οποία η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη υπερίσχυσε όλων των αντιπάλων του σε έναν κατά τεκμήριο δύσκολο χώρο ως προς την αυτονόητα αυτόματη αποδοχή της νεωτερικότητας, μάλλον προκαλεί ανησυχία παρά περιέργεια για την εξήγηση του φαινομένου.
Σε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο μεταπολιτευτικά δεν κατέστη εφικτό να εκλεχθεί μία γυναίκα πρωθυπουργός, ένας ανοικτά gay υποψήφιος κερδίζει με χαρακτηριστική άνεση και χωρίς διαπιστευτήρια την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι την επόμενη ημέρα των εσωκομματικών εκλογών αναλογίστηκαν πως η χαρακτηριστική άνεση της εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη στην ευρύτερη κοινωνία μπορεί και να λειτουργήσει αντίστροφα και να προκαλέσει ενεργοποίηση των υπερσυντηρητικών ανακλαστικών που κατά τεκμήριο εγκλωβίζουν εδώ και δεκαετίες τους πολίτες. Ανακλαστικά, με ιδιαίτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά που είναι ισχυρά και με διασπορά σε όλο το φάσμα του πολιτικού τόξου.
Είναι ενδεικτικό ότι περσόνες του υπερσυντηρητικού χώρου και πρώην στελέχη αντίστοιχων θεσμικών δομών της ελληνικής ακροδεξιάς που τώρα πια «σταυλίζονται» στην κεντροδεξιά λόγω ειδικών συνθηκών, πρωτοστάτησαν στην αντιμετώπιση της υποψηφιότητας Κασσελάκη και την χαρακτήρισαν απαράδεκτη, απολίτικη, επικίνδυνη και ξενόφερτη. «Είναι το τέλος της Αριστεράς στην Ελλάδα» δήλωσε ένας πρώην αμείλικτος διώκτης κάθε αριστερής φωνής, τώρα πια υπουργός. Από πότε οι εκπρόσωποι της συντηρητικής και υπερσυντηρητικής παράταξης «ανησυχούν» για την ποιότητα του πολιτικού βίου της αριστεράς;
Όταν λοιπόν στο πολιτικό σύστημα γενικά διαπιστώνονται τάσεις ρευστοποίησης τμημάτων του οικοδομήματος και οι γελωτοποιοί δεν επαρκούν για την απορρόφηση των κραδασμών, τότε οι κυανοπώγωνες ενεργοποιούν άλλους μηχανισμούς.
7°
