Στον σημερινό κόσμο των media, ακόμα και ένας απλός πολίτης χωρίς κομματική ιστορία, αλλά με σοβαρή πολιτική συγκρότηση και ανάλογη παιδεία μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξαφνικά στην πολιτική
Σχόλιο για τη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη, τις εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ
Βλέπω στη φωτογραφία την Έφη με υψωμένη την αριστερή γροθιά, μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο, και σπαράζει η ψυχή μου. Πώς έγινε αυτό το κακό και όλοι αυτοί οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» στους αγώνες της ριζοσπαστικής αριστεράς έχασαν το κόμμα μέσα από τα χέρια τους, κανείς δεν κατάλαβε.
Η σημασία της νίκης Κασσελάκη για την αριστερά και την Ελλάδα
Το γεγονός ότι ήρθε ένας παντελώς άγνωστος κολεγιόπαις από το Αμέρικα, αυτοσυστήθηκε ως «golden boy» και με κάτι παραμυθάκια και κάτι βιντεάκια, και άλωσε ένα ισχυρό αριστερό κόμμα, είναι πρωτοφανές στην πολιτική μας ιστορία και ιδιαίτερα σπάνιο στην παγκόσμια. Και μιλάμε για ένα από τα πιο αριστερά κόμματα της Ευρώπης με σαφείς όχι απλά μαρξιστικές, αλλά και λενινιστικές αναφορές.
Και όλα αυτά σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για την αντιπολίτευση, την αριστερά, αλλά και την Ελλάδα γενικότερα. Μια εποχή που απαιτεί σύνθετες και πρωτότυπες πολιτικές επεξεργασίες, αλλά και προτάσεις. Με τεταμένες τις σχέσεις Ανατολής και Δύσης λόγω του Ουκρανικού, με επιτακτική την ανάγκη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, με το μεταναστευτικό σε έξαρση, τον Μητσοτάκη πολιτικά κυρίαρχο και την κλιματική αλλαγή πανταχού παρούσα. Και απέναντι σε όλα αυτά ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει έναν άγνωστο, έναν άκαπνο, έναν ανέπαφο με την πολιτική, ως πρόεδρό του. Έχει όμως φωτεινό χαμόγελο, σύντροφο και σκύλο. Και γυμνάζεται. Δεν είναι τα ύστερα του κόσμου, είναι απλώς ο κόσμος μας. Είναι οι συμπολίτες μας που εκτός των άλλων αποφασίζουν και για μας, όπως σε κάθε Δημοκρατία.
Πριν δέκα ημέρες είχα γράψει εδώ: «Αν ο νέος παράκλητος της αριστεράς έχει να πει και κάτι σοβαρό πέρα από φωτεινά χαμόγελα και ξεδοντιάσματα, τότε γιατί όχι;» Το θέμα είναι ότι αυτές τις κρίσιμες δέκα ημέρες που όλοι περίμεναν από τον κ. Κασσελάκη να δώσει δείγματα πολιτικής γραφής, αυτός δεν είπε τίποτα πέραν του ότι αποκάλεσε το ψευδοκράτος των κατεχομένων στην Κύπρο, κρατίδιο. Και δικαιολογήθηκε ότι ήταν άυπνος και εκεί ακριβώς φάνηκε να σχολάει ο γάμος. Αμ δε! Οι ψηφοφόροι του δεν πτοήθηκαν. Σάμπως ξέρουν τι είναι τα «κετεχόμενα»; Σάμπως διαβάζουν; Μόνο βλέπουν και ακούνε.
Διότι στον σημερινό κόσμο των media, ακόμα και ένας απλός πολίτης χωρίς κομματική ιστορία, αλλά με σοβαρή πολιτική συγκρότηση και ανάλογη παιδεία μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξαφνικά στην πολιτική. Έστω και ως κομήτης. Αν προωθηθεί βεβαίως επιδέξια και κάνει ένα γενναίο «κλικ» στο κοινό. Και ειδικά σε ένα πολιτικό super market, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, και σε μια πολιτικά ανώριμη χώρα όπως η Ελλάδα. Αλλά χωρίς ίχνος πολιτικού λόγου πώς; Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς αναλύσεις, χωρίς μηνύματα; Μόνο με την εικόνα του νέου και άφθαρτου; Φαίνεται ολίγον «φοβιστικό» όλο αυτό. Δεν φαίνεται απλώς, μάλλον είναι.
Φυσικά και δεν θα μπω σε θεωρίες που μπορεί να είναι συνωμοσίας μπορεί και όχι, για ισχυρά συμφέροντα που τον χρηματοδοτούν και τον προμοτάρουν, για πολιτικούς ή επιχειρηματίες που είναι ή δεν είναι από πίσω του. Διότι δεν πρόκειται για ένα απλό στέλεχος, έναν έστω βουλευτή που αναδύθηκε ξάφνου από το πουθενά για να παίξει ένα ρολάκι. Πρόκειται για τον αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και μάλιστα της αριστερής και ριζοσπαστικής. Δηλαδή εν δυνάμει πρωθυπουργό. Αν είναι μαριονέτα δεν μπορεί να σταθεί πουθενά, ό,τι στηρίγματα και αν έχει. Και μάλιστα με το μισό κόμμα εναντίον του. Με ιστορικά και βαριά στελέχη να στέκουν απέναντί του οργισμένα. Με όλο τον μηχανισμό του κόμματος στον αέρα. Και με την πολιτική να τρέχει και μάλιστα σε μια φάση κρίσιμη για τον τόπο. Πώς σας ξέφυγε, ρε παιδιά; Πώς σας πήρε το κόμμα ο άκαπνος; Πώς από το εικόνισμα του Βελουχιώτη βρεθήκατε αγκαλιά με τον Κασσελάκη;
Ο Σ.Κ. πήρε το κόμμα που νωρίτερα είχε παραδοθεί στον Καμμένο και την παρέα του. Στους γαπικούς που άφησαν τον ΓΑΠ, στους παλαιοαυριανιστές που έχασαν την Αυριανή, αλλά βρήκαν άλλες δύο καινούργιες, σε κάτι τέως καραμανλικούς που είχαν προηγούμενα με το τέως κόμμα τους, σε κάθε είδους φρικιό που περνούσε απέξω, αλλά και σε κάτι γραφικούς δήθεν πολιτευτές που είδαν φως και μπήκαν. Σε αυτό το απίθανο πολιτικό super market μπορούσε ο καθένας να γίνει στέλεχος αρκεί να δήλωνε το μίσος του για τον Μητσοτάκη. Να παρήγαγε και να διένειμε την απαιτούμενη τοξικότητα και να ορκίζονταν στο όνομα του αρχηγού Αλέξη. Ένα τέτοιο κόμμα έχει και το ανάλογο κοινό φυσικά.
Και το κοινό αυτό τελείως φυσιολογικά επιλέγει τον ήρωά του και σε ανοικτές διαδικασίες μπορεί να στείλει τους παλιούς κομμουνιστές αδιάβαστους. Βλέπεις τώρα, Έφη, ότι η απουσία κανονικότητας δεν βλάπτει μόνο την αστική δημοκρατία αλλά και την αριστερή νομιμότητα. Φαίνεται ως φάρσα αλλά δεν είναι. Αν τα πράγματα στην Ελλάδα στραβώσουν για τα καλά και γεννηθεί ένα νέο κύμα αγανακτισμένων, ακόμα και ο Στέφανος μπορεί να βρεθεί στην κορυφή. Με το νταούλι στο χέρι.
Η εκλογή Κασσελάκη και οι εξελίξεις στο χώρο της Κεντροαριστεράς
Το μεγάλο σοκ της εκλογής Κασσελάκη οδηγεί κάποιους να ομιλούν για επικείμενες εξελίξεις στο χώρο της κεντροαριστεράς. Άλλοι βλέπουν διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με διπλή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, άλλοι επιμένουν ότι ο βασικός κορμός θα μείνει σχετικά αλώβητος αφού όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Κάποιοι τρίτοι αγωνιούν για το μέλλον του ευρύτατου πολιτικού χώρου αριστερά της ΝΔ και αιτούνται έναρξη διεργασιών που θα οδηγήσουν σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα ή τουλάχιστον σε μια σταθερή συνεργασία. Στα πλαίσια αυτά ένα άλλο όμορφο και παραγωγικό σενάριο λέει ότι...
Στο επόμενο συνέδριο επέρχεται πολιτική ρήξη, ο νέος πρόεδρος Κασσελάκης, που δεν είναι και βουλευτής, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ενοποιητικός παράγοντας και έρχεται ο τέως πρόεδρος Τσίπρας, που είναι βουλευτής (μπορεί και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος), ως ο πραγματικός ηγεμών του χώρου, να δώσει τη λύση. Μόνο που δεν περιορίζεται στο στενό περιβάλλον ενός απαξιωμένου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καλεί και το ΠΑΣΟΚ σε ειλικρινή και εποικοδομητικό διάλογο για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Της οποίας αυτός φυσικά προαλείφεται ως ο νέος πλην όμως υπερκομματικός ηγέτης. Ένα ισοσκελές τρίγωνο (ΑΒΓ) με τους κ.κ. Κασσελάκη και Ανδρουλάκη στα δύο άκρα της βάσης, (Β) και (Γ), και στην κορυφή (Α) τον Αλέξη Τσίπρα. Και όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι ο νέος δεν θα τη φέρει στον παλιό, δηλαδή η ιστορία δεν θα επαναληφθεί. Πώς σας φαίνεται;
Υ.Γ. Όχι, το σενάριο δεν περιλαμβάνει άλλα, εν αναμονή, εθνικά κεφάλαια. Αν όμως θέλετε, σενάρια υπάρχουν.
18°
