Η εγκατάλειψη του Αλέξη Τσίπρα στο δημιούργημά του και η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη ως «δημιουργός» των παλαιών επιτυχιών
Το 1974 η Νέα Δημοκρατία γεννήθηκε από την τεράστια ανάγκη αποκατάστασης της δημοκρατίας. Το 1981 το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία χάρη στο μεγάλο αίτημα συμμετοχής μεγάλων κοινωνικών ομάδων στην εξουσία, οι οποίες ως τότε, βρίσκονταν στο περιθώριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ως κόμμα, κυριάρχησε εξαιτίας του σοκ που υπέστη το εκλογικό σώμα από τα μνημόνια. Η παντοδυναμία επομένως του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν προιόν μιας ώριμης διαδικασίας αλλά της νεύρωσης που απέκτησαν οι Έλληνες απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Η κυβερνώσα αριστερά γεννήθηκε αναμφισβήτητα από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Από έναν νεαρό γοητευτικό τύπο που το μόνο του όπλο ήταν η αθωότητα που εξέπεμπε στους ψηφοφόρους. Όχι βέβαια της αριστεράς –δεν ήταν αρκετοί– αλλά σε όλους εκείνους που είχαν θυμώσει με τα συστημικά κόμματα.
Να, λοιπόν, ο «γεννήτορας» ενός περίεργου μορφώματος το οποίο βρέθηκε ως δυναμικό κόμμα στην κυβέρνηση έστω και με την αδιέξοδη αμηχανία του πρώτου εξαμήνου του 2015.
Η φθορά των τελευταίων οκτώ ετών ήταν οπωσδήποτε, καθοριστική για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοια που να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μετά τις πρόσφατες εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας εγκαταλείπει αυτό που εκείνος δημιούργησε, μπροστά στην αδυναμία της ιδεολογικής επιβίωσης.
Κι όμως, με την εμφάνιση Κασσελάκη ο «δημιουργός» των παλαιών επιτυχιών δείχνει να μένει ενεργός στο παιχνίδι. Γιατί μπορεί η αριστερά να ξόφλησε ως δύναμη διεκδίκησης της εξουσίας, αλλά όχι και το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης του ίδιου του Τσίπρα.
Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όπως αλλιώς θα λέγεται στο μέλλον, θα συνεχίσει να υπάρχει διά της διακριτικής αλλά «πεφωτισμένης» καθοδήγησης του «γεννήτορά» του. Και ο νέος «ξενιστής» Κασσελάκης –ευφυής χαρακτηρισμός του Ανδρέα Δρυμιώτη– θα απολαμβάνει την νέα προοπτική, απαλλαγμένος από τα βαρίδια της ανήμπορης και ταπεινωμένης αριστερής πτέρυγας.
Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί σε κάθε περίπτωση, μία πρωτοφανή περίπτωση ανθεκτικότητας. Αν τώρα, τον επιβεβαιώσει η περίπτωση Κασσελάκη είναι μια άλλη υπόθεση. Το ότι μπόρεσε όμως να ανανεώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για ένα κόμμα που με μαθηματική ακρίβεια, οδηγούνταν στην ανυπαρξία, αποδεικνύει ότι το «οικοσύστημα» στο οποίο ανατράφηκε ως «δημιουργός» επιμένει να επενδύει στον ίδιο και στην πολιτική «ευφυΐα» του.
Ο «ξενιστής» μπορεί, βεβαίως, να είναι «παρασιτικός» –ένας καπιταλιστής στον ΣΥΡΙΖΑ– αλλά η αμοιβαιότητα στην επιβίωση είναι δεδομένη. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι η συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο ήταν πολύ χειρότερη για την «αγιότητα» ή το «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς. Παρ' όλα αυτά, ο Τσίπρας κατάφερε να την επιβάλει ακόμα και στους πιο φανατικούς αριστερούς του κόμματος και να απαλλαγεί από τα αντιδεξιά σύνδρομα των συντρόφων. Όπως και τώρα, επιβάλλει εντέχνως ή τουλάχιστον στηρίζει τον Κασσελάκη. Αποδεικνύοντας την ικανότητά του να «ταΐζει» το σύστημα με τους από μηχανής «ξενιστές» του!
Το ζητούμενο είναι πάντα μια «τίμια» κεντροαριστερά η οποία θα εκπροσωπεί τα εναπομείναντα ιδεολογικά μικροσυστήματα, αλλά κυρίως θα προτείνει ικανές ηγεσίες για τη διαχείριση των προβλημάτων της χώρας.
Έχει ενδιαφέρον να κατανοήσουμε το φαινόμενο Κασσελάκη. Πιο πολύ όμως αξίζει να παρακολουθήσουμε πόσο παραγωγική θα είναι για το πολιτικό σύστημα η ανανέωση ενός κόμματος το οποίο αφήνει πίσω του την ιδεολογική βάση που το στήριζε έως τώρα. Ακόμα κι αν αυτή αφορούσε ένα ελάχιστο ποσοστό των ψηφοφόρων του.
11°
