Αντίο αριστερά

«Μέχρι τις Βρυξέλλες ακούστε το καλά/Δεν θα ξεμπερδέψετε με την αριστερά» φώναζαν οι υποστηρικτές της συντρόφισσας Έφης με αυτόν τον τρόπο που, πολύ περισσότερο από φόβο για την επανάσταση που σιγοβράζει, σου γεννά την επιθυμία να ψαχτείς αν έχεις ψιλά να τους δώσεις να πάρουν μια τυρόπιτα*. Δεν ξέρω αν το καταλάβαιναν (δεν έχω απαιτήσεις από ανθρώπους που νομίζουν ότι στον 21ο αιώνα είναι πολιτική πράξη να φωνάζεις εν χορώ συνθήματα ή να υψώνεις γροθιά) αλλά στην πραγματικότητα αυτό που φώναζαν ήταν ο επικήδειος της ελληνικής αριστεράς.

Η ελληνική αριστερά, που εδώ και καιρό χαροπαλεύει, άφησε προχθές βράδυ την τελευταία της πνοή στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου και η ανακοίνωση της εκλογής του γοητευτικού Στέφανου ήταν το ιατρικό ανακοινωθέν που επιβεβαίωνε το μοιραίο. Το μεγαλύτερο κόμμα της ελληνικής αριστεράς έχει πια για αρχηγό έναν συμπολίτη που έχει τόση σχέση με την αριστερά όση ένας βίγκαν με το μοσχαρίσιο φιλέτο: ξέρει ότι υπάρχει αλλά δεν ξέρει τη γεύση του και δεν θέλει να το βάλει στο στόμα του. Γι’ αυτό άλλωστε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Στέφανου με τα ασφυκτικά στενά πουκάμισα, ο εκπρόσωπος Τύπου του Κωνσταντίνου του Εργασιομανούς Ευάγγελος Αντώναρος, έσπευσε να εξηγήσει την υποστήριξή του που τον οδήγησε να γίνει και μέλος του κόμματος λέγοντας: «Με ενοχλεί η συνεχής αναφορά στην αριστερά». Γι’ αυτό και οι παραδοσιακοί αριστεροί του κόμματος στάθηκαν απέναντι στον Κασσελάκη τον οποίο υποστήριξε η λαϊφστάιλ, αποϊδεολογικοποιημένη και Ο.Φ.Α.** συνιστώσα του κόμματος.

Η αριστερά πια δεν πείθει και δεν γοητεύει κανέναν και η απόφαση όσων έχουν απομείνει στο μεγαλύτερο κόμμα της ελληνικής αριστεράς να επιλέξουν κάποιον που μοιάζει με μεγαλοστέλεχος της ΟΝΝΕΔ αντί για κάποια που μοιάζει να έχει βγει από το εργοστάσιο της ΚΝΕ δείχνει ότι ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ το έχουν καταλάβει.

Το αρκετά πετυχημένο παραμύθι του 20ού αιώνα (παραμύθι που οδήγησε σε μεγάλες τραγωδίες ολόκληρες χώρες) δεν πουλάει πια ούτε σε ένα από τα τελευταία σημεία πώλησής του στον δυτικό κόσμο: την Ελλάδα. Τη χώρα στην οποία την τετραετία 2015-19 η κυβέρνηση του Αλέκση έδειξε τι πραγματικά σημαίνει κυβερνώσα αριστερά, μην αφήνοντας σε πολλούς την επιθυμία να ξαναβιώσουν την εμπειρία (φανταστείτε να είχαμε βιώσει και την ορθόδοξη εκδοχή της κυβερνώσας αριστεράς, τη δικτατορική της). Οι θεωρίες και οι προτάσεις του 19ου αιώνα μπορεί να αναστάτωσαν τον 20ό αλλά δεν αντέχουν στον 21ο, ακόμα και σε μια μάλλον καθυστερημένη (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) χώρα.

Προφανώς μαρξιστικά κόμματα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν αλλά με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν και ροκαμπιλάδες ή πανκιά: περισσότερο ως παλιομοδίτικες γραφικότητες, ως διασκεδαστικές ιδιαιτερότητες, παρά ως έκφραση της εποχής και των αναγκών της. Κάποιοι σύντροφοι που θα επιμένουν «Η Αριστερά είναι εδώ και είναι επίκαιρη» με τον ίδιο τρόπο που ένα πανκιό διαλαλεί ότι «punk’s not dead».

Δυστυχώς, το τέλος της αριστεράς, παρότι ευχάριστο όπως το τέλος κάθε χίμαιρας, δεν συνοδεύει και το τέλος της ανάγκης ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών για χίμαιρες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός απλώς θα δώσει τη θέση του σε ένα άλλο επίσης επικίνδυνο παραμύθιασμα που, όπως όλα δείχνουν, θα έρθει από τα ακροδεξιά. Προς το παρόν όμως και μέχρι να έρθουμε αντιμέτωποι με το νέο τέρας, μπορούμε να συλλυπηθούμε τους συντρόφους και να τους ευχηθούμε να ζήσουν να τη θυμούνται. Και μπράβο τους.

*Ειλικρινά δεν ξέρω πότε οι αριστεροί συμπολίτες ξεκίνησαν να φωνάζουν τα συνθήματά τους σαν κατατονικοί εξαρτημένοι και κυρίως γιατί συνεχίζουν να το κάνουν έτσι. Δεν είναι δυναμικό, είναι κωμικό/θλιβερό.

** Όπου Φυσάει ο Άνεμος