Έλενα Κορρέ: Γιατί κατεβαίνω υποψήφια δημοτική σύμβουλος για τον Δήμο της Αθήνας

Με λένε Έλενα Κορρέ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας στο Παγκράτι πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη. Δεν θέλω να ζήσω σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Και κατεβαίνω υποψήφια δημοτική σύμβουλος για τον Δήμο της Αθήνας με τον Κώστα Μπακογιάννη. Η Αθήνα με έχει σημαδέψει. Την ψυχή, την αισθητική μου και το πώς καταλαβαίνω τον κόσμο. Η πρώτη μου αξία ήταν και είναι η ελευθερία. Τα συναισθήματά μου αλλάζουν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας. (Στο Μοναστηράκι κοιτώντας τα αρχαία πετάω). Η Ράφτρα και ο Τσαγκάρης στη γειτονιά μου είναι δικοί μου άνθρωποι. Γνωρίζω τους φίλους της μαμάς μου στο Καφενείο του Λουκά στη Σπύρου Μερκούρη. Με βάφτισαν στον Λουμπαρδιάρη στου Φιλοπάππου. Εκεί που ο Πικιώνης ένωσε αρχαία στοιχεία με βυζαντινά και πέτρες της νεοελληνικής λαϊκης παράδοσης. Δίπλα στο Θεραπευτήριο που ο Κώστας Μπακογιάννης έφτιαξε ξανά (και που όταν ήμουν μικρή, ήταν εκεί καφέ και έτρωγα μια πάστα μισή μισή με τον αδερφό μου πράγμα που με θύμωνε. Γιατί δεν μπορούσα να φάω μια πάστα δική μου; Το ίδιο και στην πλατεία Δεξαμενής στο Καφενεδάκι στο Κολωνάκι όπου πήγαινα για τα Πουλάκια κι έκανα Οδηγισμό. Τις Κυριακές τρώγαμε την Ποικιλία με το λουκάνικο και τη ρωσική σαλάτα μισή μισή. Πάλι λύπη. Γιατί δεν μπορούσα να έχω μια ποικιλία δική μου;) Δίπλα στη Φυλακή του Σωκράτη. Που στη γέννηση εδώ της δημοκρατίας μάς δίδαξε να σεβόμαστε τους νόμους της πόλης.

Είμαι πολίτης αυτής της πόλης. Σαν παιδί μεγάλωσα σαν αγριόγατο στα πάρκα στο Παγκράτι. Ο Άγιος Νικόλαος Ρηγίλλης –όπου βάφτισαν τον αδερφό μου τον Στέλιο– ήταν σαν δάσος. Παίζαμε πόλεμο, μέσα στα δέντρα χωριζόμασταν σε στρατούς, φτιάχναμε μπιφτέκια από λάσπη. Εκεί ένιωσα και τον πρώτο μου έρωτα, νήπιο ούσα με ένα ξανθό συνομήλικό μου τον Λεωνίδα που ποτέ δεν με αγάπησε και έπεσα στο χώμα κλαίγοντας γιατί φίλησε ένα ακόμα πιο νήπιο, τη Νικούλα. Έπαιζα και στο Ντέι Ντέι, στο πάρκο του Κάραβελ που στο περίπτερο είχαν αλογάκια. Και στο πάρκο του Ευαγγελισμού. Το πρωί η γιαγιά μου μου αγόραζε από το μεγάλο και σκοτεινό μπακάλικο που υπήρχε τότε, με τις ρέγγες έξω, ελιές για δεκατιανό. Είχαν βαρέλια και με έλεγαν «Το παιδί με τις ελιές».

Μεγάλωσα και στα Πατήσια όπου έμενα για καιρό με τον παππού και τη γιαγιά γιατί οι γονείς δούλευαν. Πατήσια ίσον γατάκια και βόλτες στο Μινιόν –που θα ανοίξει ξανά τώρα!– και στον Λαμπρόπουλο, ίσον κυλιόμενες σκάλες και όροφοι με πράγματα. Πατήσια ίσον μικρές μονοκατοικίες και γειτονιά με κομψές κυρίες με χτενίσματα φουσκωτά. Πατήσια ίσον τα μακριά περιποιημένα κόκκινα νύχια της γιαγιάς, το χαρτάκι, τα ξαδέρφια, οι βιοτεχνίες. Γιατί τότε οι γυναίκες ψώνιζαν και από βιοτεχνίες. Τα ξαδέρφια έμεναν στην Πλατεία Βικτωρίας. Είχαν αφίσες με ποδοσφαιριστές της Λίβερπουλ και το σπίτι τους μου φαινόταν μαγικό. Το δωμάτιό τους απέπνεε αγορίλα κι αυτό ήταν ξένο και το θαύμαζα. Μας πήγαιναν και στην Πανελλήνιο Αγορά, ένα θαύμα τότε.

Με τη μαμά περπάταγα σε όλα τα παλιατζίδικα με τις αντίκες. Από Κολωνάκι μέχρι Πειραιά. Από μικρή ήξερα όλους τους παλαιοπώλες και τα μουσεία και καθόμουν με τους μεγάλους. Την πρώτη φορά που η μαμά μου με πήρε βόλτα στην Αθήνα με ρώτησε «κουράστηκες;» «Μα με τόσο φοβερά πράγματα που είδα πώς να κουραστώ!»

Οι γονείς μου δούλευαν τότε στο Πανεπιστήμιο στην Ιπποκράτους και τριγυρνούσα στα βιβλιοπωλεία. Ο παππούς, πάλι, στη Στοά του Αρσακείου και στην Κοραή μού αγόραζε ένα κλασικό εικονογραφημένο, ιστορικό, κάθε μέρα. Και τα βιβλία που ήθελα εγώ. Ενώ η γιαγιά έλεγε: Να της πάρεις Ζαχαρία Παπαντωνίου! Που δεν μου άρεσε το εξώφυλλο και ποτέ δεν τον διάβασα. Η μεγάλη περιπέτεια βρισκόταν στα βιβλία. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η πρωτόγνωρη γεύση της αγγλικής πουτίγκας στη Σάντρα στο Κολωνάκι. Τα γλειφιτζούρια κοκοράκια στα μαγαζάκια του Παγκρατίου.

Στο Παγκράτι δεν υπήρχαν παιδιά πλούσια και φτωχά. Ήμασταν όλοι ίδιοι, όλοι ίσοι και όλοι παίζαμε με το χώμα. Τα θέατρα της Αθήνας τα ανακάλυψα μόνη μου, μαθήτρια λυκείου με το χαρτζιλίκι μου. Πήγαινα σε κλασικά και πρωτοποριακά έργα και μάθαινα μέσα στις θεατρικές αίθουσες μια άλλη γνώση. Ξεκίνησα να σπουδάζω στη Φιλοσοφική στου Ζωγράφου και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου στην Πειραιώς. Στους πεζόδρομους είχε σπίτια με κόκκινα φανάρια αναμμένα από το πρωί. Στην πίσω αυλή μας οι ουσιοεξαρτημένοι έκαναν χρήση ηρωίνης. Κι όμως ποτέ δεν φοβήθηκα εκεί. Μου άρεσε να τριγυρίζω στην Αθηνάς και στην Ευριπίδου και στα δρομάκια όπου έβρισκες φτηνά πράγματα.

Δουλεύοντας μετά, έζησα το Θησείο και του Ψυρρή, πολύ την Κυψέλη, το Μεταξουργείο, τη Μαυρομματαίων και τον Νέο Κόσμο. Αυτό που με πλήγωνε ήταν τα παιδιά στα Εξάρχεια τότε. Σύριγγες παντού στον δρόμο. Δεν περπατούσα με σαγιονάρα, ήταν επικίνδυνο. Από τότε ξεκίνησε να με πονάει η ζωή των χρηστών ουσιών, η ασφάλειά τους και η αξιοπρέπειά τους που τους έχει στερηθεί. Αν εκλεγώ στον Δήμο Αθηναίων θα συνδράμω στο σπουδαίο έργο του Street Work για τους χρήστες ουσιών σε προστατευμένους χώρους με συνθήκες ασφαλείας και υγιεινής ώστε κανείς να μην μπορεί να τους κακοποιήσει και να τους εκμεταλλευθεί αλλά και για τη φιλοξενία των πρόσφατα ουσιοεξαρτημένων. Στου Ψυρρή είδα πρώτη φορά drag show μπαίνοντας σε ένα μαγαζί που δεν ήξερα τι είχε και εντυπωσιάστηκα. Σαν παιδί που μεταμφιεζόταν από μικρό φτιάχνοντας κοστούμια και στολίσματα, ψάχνοντας τις ντουλάπες των μεγάλων, και βάζοντας κραγιόν και μολύβια στο πρόσωπο και κοσμήματα στο κεφάλι μου, ένιωσα βαθιά μέσα μου τη χαρά και την απελευθέρωση και τη μεγεθυμένη έκφραση της Drag Queen και την σεβάστηκα. Η πρώτη μου αξία είναι η Ελευθερία. Κανένας δεν μου την δίδαξε και δεν με προσηλύτισε πολιτικά. Έγινα από μόνη μου Φιλελεύθερη. Και μετά η Δικαιοσύνη.

Μας λείπουν οι κήποι. Κήποι σαν τον Εθνικό Κήπο. Με αγάλματα, με παιδική βιβλιοθήκη, με πάπιες και γεφυράκι. Στον Εθνικό Κήπο βρήκα πριν 13 χρόνια, αδέσποτο, ένα μικρό παρατημένο άσπρο σκυλάκι να τριγυρνάει δίπλα στη λιμνούλα. Το πήρα αγκαλιά και κοιμήθηκε αμέσως στα χέρια μου από την κούραση. Ήταν τριών μηνών. Είχα την τιμή να την γνωρίσω και έγινε το πρώτο μου σκυλί. Η Νουνού. Μετά τον θάνατό της ήρθε ο Ουίνστον που τον έδιναν και ζούμε μαζί. Δούλεψα για λίγα χρόνια στο θέατρο. Αποφάσισα ότι θέλω να δουλέψω με παιδιά. Διδάσκω θέατρο, δραματοποίηση και τώρα τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου εδώ και 18 χρόνια. Για τα σκυλιά διδάσκω κείμενα δραματοποιημένα, ως θέατρο, στους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου. Θέλω να βοηθήσω στην προσπάθεια που γίνεται για τα αδέσποτα, σκυλιά και γατιά. Αλλά πιο πολύ από όλα: Στέκομαι δίπλα στα παιδιά και στους εφήβους. Θα εργαστώ για τη δημιουργία χώρων όπου οι μαθητές θα παίζουν δραματοποιημένα τα μαθήματά τους, λογοτεχνίας και αρχαίων, ώστε να διασκεδάζουν, να μαθαίνουν βιωματικά γινόμενοι μέσα από το παιχνίδι και το θέατρο οι ήρωες των κειμένων τους. Να αναπτύξουν τα παιδιά της Αθήνας τα εκφραστικά τους μέσα, τη φωνή, το θάρρος και τη φαντασία τους.

Στέκομαι δίπλα στις γυναίκες και τα κορίτσια. Θα εργαστώ για τη δημιουργία χώρων δραματοθεραπείας και ψυχοδράματος όπου κακοποιημένες είτε ψυχικά, είτε λεκτικά, είτε σωματικά, γυναίκες και κορίτσια θα μπορούν να δουλέψουν, να εκφράσουν και να θεραπεύσουν τα τραύματά τους και να βρουν λύτρωση μέσα από την έκφραση όσων δεν τολμούν να πουν. Επίσης χώρων όπου θα διδάσκονται αυτοάμυνα. Ένα άλλο θέμα είναι: Η ψυχολογική αλλά και δραματοθεραπευτική υποστήριξη για γυναίκες που απέβαλαν και για όσες έκαναν άμβλωση. Και δεν είναι κανείς εκεί για αυτές. Και βιώνουν την απώλεια μόνες. Πρέπει να σχεδιάσουμε: Χώρους μέσα στην πόλη όπου οι μητέρες θα μπορούν να αλλάζουν πάνες στα βρέφη τους και να τα θηλάζουν. Και να μην ξεχνάμε: τη στήριξη μόνων και ηλικιωμένων πηγαίνοντάς τους στο θέατρο (ο καθείς και τα όπλα του) συνεισφέροντας στις Λέσχες Φιλίας. Και τα δέντρα. Να φυτευτούν δέντρα στα πεζοδρόμια σε κάθε γειτονιά της Αθήνας από τις πιο προνομιούχες μέχρι τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές. Και αν γίνεται, δέντρα ελιάς, που είναι το δέντρο της Αθήνας μας.

Υπόσχομαι, αν εκλεγώ, να ακούω τους πολίτες της Αθήνας. Έχω αρθρογραφήσει γιατί αγαπώ το γράψιμο και την πολιτική. Το Κράτος Δικαίου και την Ανοιχτή Κοινωνία. Θέλω να δουλέψω για τον Δημόσιο χώρο γιατί είναι οι λιγότερο ευνοημένοι αυτοί που τον χρειάζονται. Αυτοί που δεν έχουν να ξοδέψουν για εξόδους. Που δεν έχουν λεφτά για εστιατόρια, σινεμά, θέατρο και διασκέδαση. Η πόλη πρέπει να υπάρχει ως δημόσιος χωρίς κυρίως για αυτούς. Κρατήστε αυτό. Κανένα πεζοδρόμιο χωρίς δέντρο. Κανείς μαθητής χωρίς έκφραση. Καμία κακοποιημένη γυναίκα χωρίς φωνή. Κανείς χρήστης χωρίς ασφάλεια.