Στέφανος Κασσελάκης: Η υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και οι αντιδράσεις για την «εισβολή» του στο πολιτικό σκηνικό
Ήταν αρκετή η «θεαματική εισβολή» Κασσελάκη στο πολιτικό σκηνικό για να ξυπνήσουν οι δαίμονες που μας κατατρέχουν. Ανεπίτρεπτα αριστερός για τους Δεξιούς, απαράδεκτα δεξιός για τους Αριστερούς, επικίνδυνα συστημικός επιχειρηματίας και για τους δύο, ζωντανό παράδειγμα διεκδικητικού μέλους της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ για το σύνολο του θεσμικού καθωσπρεπισμού. Τα όρια αντοχής των μηχανισμών και των συστημάτων δοκιμάστηκαν. Μπλέχτηκαν τα αριστεροδεξιά ανακλαστικά με τις αριστεροδεξιόστροφες παραδόσεις του πολιτικού συστήματος. Ο Κασσελάκης ήταν ταυτόχρονα «φυτευτός» από την Αμερικανική Πρεσβεία, άνθρωπος του Τσίπρα και ταυτόχρονα του Πολάκη, αλλά οπωσδήποτε και της υπαρκτής Μητσοτακικής Δεξιάς ή του Instagram κατά τον Νίκο Φίλη. Είναι τόσο ξεδιάντροπα νωθρές οι πολιτικές αντιστάσεις των μικροσυστημάτων και τόσο προφανής η ανεπάρκεια πολιτικής εκτίμησης στους οργανωμένους πολιτικούς μηχανισμούς που μία ιστορία μετρίας εμβέλειας κατατρόπωσε το σύστημα αντοχών εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, αλλά και ενός κομματιού της συστημικής Δεξιάς.
Τα ΜΜΕ ανέλαβαν δράση. Είχε καιρό να εμφανιστεί στο προσκήνιο μία τόσο ελκυστική πρόταση και μάλιστα στο επίκεντρο των εξελίξεων. Άλλωστε η εκλογή προέδρου στον μαραζωμένο από τη διπλή ήττα ΣΥΡΙΖΑ ήταν ευκαιρία αλλαγής ατζέντας. Αρκετά ταλαιπώρησε τις συνειδήσεις και κυρίως τη λογική μας η δυσεξήγητη πύρινη καταστροφή που έπληξε τη χώρα. Η εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ και τα εθνικά θέματα θα έδιναν εφεξής τη δυνατότητα αλλαγής ατζέντας. Ο Κασσελάκης έκανε το «θαύμα» του. Να δούμε αν οι Γεραπετρίτης και Χακάν Φιντάν θα καταφέρουν να μετακινήσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας από την καταστροφή της Δαδιάς στα χωρικά ύδατα, την ΑΟΖ και την πολυσυζητημένη Χάγη.
Η υποκρισία χτύπησε κόκκινο στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των ιστοσελίδων τους όταν ο Κασσελάκης επικαλέστηκε τις επιχειρηματικές δυνατότητές του. Ακόμη και οι τιμητές του διεθνούς φιλελευθερισμού κλότσησαν. Άλλο να επικαλείσαι την επιχειρηματικότητα και άλλο να την αποδέχεσαι χειροπιαστά και μάλιστα όταν αφορά πολιτικό σου αντίπαλο. Στα χαρτιά είναι όλα εύκολα.
Γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης προκάλεσε αντιδράσεις;
Ο Κασσελάκης αιφνιδίως «απολύθηκε», «αναγκάστηκε σε παραίτηση», «δεν μας τα λέει καλά», «μας περνά για… Αμερικανάκια», «πού τα βρήκε τα λεφτά», «πώς πήρε δάνειο με προσωπική εγγύηση» κ.λπ. Θα ήταν πιο κατανοητό αν τα ερωτήματα είχαν τεθεί μόνον από τους συντρόφους του στο κόμμα. Τα αριστερά ανακλαστικά, βλέπετε. Όμως τέθηκαν και ξανατέθηκαν και από δεξιά χείλη και κυρίως από έντυπα και ηλεκτρονικές εκδόσεις που στηρίζουν τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη. Τι συνέβη και ένας νεαρός επιχειρηματίας, όχι ιδιαίτερης πολιτικής εμβέλειας, με σύγχρονο πολιτικό marketing, με παρουσία και παραπομπές στον πυρήνα του σύγχρονου πολιτικού must, με προφανείς φιλοδοξίες και κυρίως με μία καλώς εννοούμενη αλλά δυσεξήγητη όσο και γοητευτική για πολλούς πολιτική διεκδικητική θρασύτητα, τι συνέβη, λοιπόν, και αυτός ο άνθρωπος από την Αμερική προκάλεσε τόσες πολλές αντιδράσεις;
Ο πολιτικός του λόγος εντάσσεται σε ένα τόξο αναφοράς από τον εκπρόσωπο της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς, τον προεκλογικό Μακρόν της προηγούμενης πενταετίας, τον ελεγχόμενο ριζοσπαστισμό των Γάλλων Ανυπότακτων (ας πούμε και κάτι να γελάσουμε) και βεβαίως της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Ένας ευκολόπεπτος αχταρμάς όπου όλα χωρούν. Μαζί με μία δόση υπερβατικότητας και πολλές γοητευτικές πινελιές μίας συμπαθέστατης φυσιογνωμίας, και το κοκτέιλ είναι ολοκληρωμένο. Τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν είναι προβοκατόρικο, ανατρεπτικό, επικίνδυνο και κυρίως δεν είναι αντισυστημικό. Προς τι, λοιπόν, ο οδυρμός;
Δεν μπορεί ένας εξόχως φιλελεύθερος του επιχειρείν που εντρύφησε στα ενδότερα των χρηματοπιστωτικών, με προσωπικές υπερβάσεις και αποδεδειγμένα προοδευτικός, να ανησυχεί τόσο πολύ τα κομματικά κατεστημένα και τους μιντιακούς εκπροσώπους τους
Ο λόγος είναι απλός. Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ το να είσαι Αριστερός, ή να νομίζεις ότι είσαι, είναι ασφαλώς επάγγελμα. Άρα δεν χωρά ανταγωνισμός ούτε και αντιπερισπασμός. Στην Κεντροδεξιά το να είσαι μεταμοντέρνος φιλελεύθερος είναι επίσης επάγγελμα. Έστω και εάν δεν πιστεύεις λέξη από όσα υποστηρίζεις. Δεν μπορεί ένας εξόχως φιλελεύθερος του επιχειρείν που εντρύφησε στα ενδότερα των χρηματοπιστωτικών, με προσωπικές υπερβάσεις και αποδεδειγμένα προοδευτικός, να ανησυχεί τόσο πολύ τα κομματικά κατεστημένα και τους μιντιακούς εκπροσώπους τους. Κάτι δεν πάει καλά. Ο Κασσελάκης προκάλεσε πολλές μη υγιείς αντιδράσεις.
Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ. Κατά πάσα πιθανότητα με τον μόνον που θα συγκρουστεί για τις ψήφους θα είναι με τον Νίκο Παππά. Για την τρίτη θέση. Το ζήτημα είναι αν ο Στέφανος Κασσελάκης θα καταφέρει να καταγραφεί με ένα αξιοσημείωτο ποσοστό ώστε να θεσπίσει τάση. Τότε ενδεχομένως το ενδοπαραταξιακό παιγνίδι μπορεί και να αποκτήσει ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα αν στο παιγνίδι ενταχθεί κάποια στιγμή εκ νέου και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος μέχρι στιγμής περιορίζεται σε εκνευριστικές… διαρροές από το περιβάλλον του.
Ε για αυτό το περιορισμένης σημασίας πολιτικό happening, άξιζε τον κόπο να χυθεί τόση μελάνη και να καταγραφεί τόσο μεγάλης ποσότητας χολή; Πόσο μπορεί να μας απασχολεί το dress code του Στέφανου Κασσελάκη ο οποίος φόρεσε συμβολικά γραβάτα στο Συνέδριο εμφανιζόμενος έτσι ως «Αντι-Τσίπρας»; Είναι προφανώς για γέλια, αλλά και για κλάματα. Ή να δίνεται τόση σημασία στο γεγονός ότι, αντίθετα με τον Γιάνη Βαρουφάκη, ο Κασσελάκης προτιμά μπλουζάκια χωρίς logo;
Στον meta-Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ, όπου διεκδικεί κάποιο ρόλο ένας 35άρης με λευκό χαμόγελο, ο Τσακαλώτος με μία προσήλωση στην αρχαία διάλεκτο μίας Αριστεράς σε τροχιά αυτολύπησης, ο Νίκος Παππάς που βλέπει τα τρένα να περνούν χωρίς να σταματούν μπροστά από το υποσταθμαρχείο του και έναν Τζουμάκα που ομολογουμένως βγάζει γέλιο (μόνον γέλιο), η Έφη Αχτσιόγλου εκτός απροόπτου δεν έχει αντίπαλο. Παρά μόνον την αδυσώπητη διεθνή πραγματικότητα.
18°
