Βία στη βία

Δρακόντεια μέτρα ασφαλείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, 7.000 αστυνομικοί στους δρόμους. Η είδηση επαναλαμβάνεται μονότονα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και ακούγεται σαν κάτι κανονικό -ενώ δεν είναι. Γιατί δεν μπορούμε να τιμήσουμε την επέτειο αποκατάστασης της δημοκρατίας χωρίς ΜΑΤ; Γιατί όχι ειρηνικά; Τι είναι αυτό που προκαλεί μια τέτοια συλλογική αποτυχία, να μην μπορούμε να εκφραστούμε δημοκρατικά για τη δημοκρατία;

Η απάντηση δεν είναι απλή, ούτε εύκολη, μπορεί να μην την έχει και κανείς ολοκληρωμένη, σίγουρα πιο εύκολα την αισθάνεσαι παρά την περιγράφεις. Την βρίσκεις στον γενικευμένο παροξυσμό που διαχέεται παντού και πάντα, κορυφώνεται με διάφορες αφορμές, όπως είναι τα 41 χρόνια από τη 17η Νοεμβρίου 1973, όμως προϋπάρχει αναζητώντας τη στιγμή του να κυριαρχήσει. Τότε, όταν βρεθεί το πρόσχημα, «εδώ Πολυτεχνείο» η ακρότητα μπορεί να εκδηλωθεί στην πιο άγρια εκδοχή της, γιατί ο παραλογισμός από τον οποίο ξεκινά αποκτά χαρακτηριστικά μανίας και η μανία οδηγεί σε σύγκρουση και διχασμό, πολλοί μικροί εμφύλιοι με μόνο ηττημένους.

Δεν βγάζει νόημα γιατί πρέπει να καταληφθεί η Νομική, οποιοδήποτε πανεπιστημιακό ίδρυμα, ενόψει της επετείου. Εχει μαθευτεί από προηγούμενα χρόνια ότι ο χώρος μετατρέπεται σε εργαστήριο παραγωγής μολότωφ και άλλων εκρηκτικών για τον πόλεμο που προγραμματίζεται με τις αστυνομικές δυνάμεις και που συχνά μετατρέπει το κέντρο της πόλης για πολλές ώρες σε πεδίο μάχης. Δεν βγάζει νόημα ούτε γιατί τα ΜΑΤ χτυπάνε αθώους διαδηλωτές και φωτορεπόρτερ χωρίς να προκληθούν, προληπτικά, για να τους δείξουν, για να εκτονωθούν, για να πυροδοτήσουν την ένταση, για να εκδικηθούν, γιατί μισούν. Υπάρχει μακρά και θλιβερή παράδοση ατιμωρησίας, υπάρχουν φοβερές αποδείξεις για αντιδημοκρατικές αντιλήψεις στο εσωτερικό της αστυνομίας, υπάρχει πρόβλημα παιδείας, ζητήματα ψυχισμού, έλλειψη επαγγελματισμού, όλα τα κακά μαζί. Γεγονός είναι ότι απέναντι σε φανατικές μειοψηφίες που επιχειρούν να καπηλευτούν την κληρονομιά του Πολυτεχνείου και που θεωρούν επαναστατική πράξη τα σπασίματα και τα καψίματα στο δημόσιο χώρο εμφανίζεται ένα κράτος που παρανομεί, που δεν σέβεται το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις βασικές αρχές-αξίες της δημοκρατίας. Και τι γίνεται τότε; Οι ακραίοι που θα έπρεπε να απομονωθούν γίνονται περισσότεροι, βρίσκουν επιχειρήματα, βία στη βία της εξουσίας, και η ανομία απλώνεται σαν δηλητήριο, πιάνοντας όλο το χώρο, γίνεται κανόνας και κατάσταση, είναι η μόνη πραγματικότητά μας.

Οι νεαροί που τυφλώνονται από την οργή και τη βλακεία, που θέλουν να επιτεθούν και να καταστρέψουν, εκπαιδεύτηκαν στην κουλτούρα του αντιδιαλόγου. Δεν διεκδικείς/υπερασπίζεσαι τις απόψεις σου επιχειρηματολογώντας και πείθοντας, αλλά εκφοβίζοντας και τραμπουκίζοντας. Αυτός είναι ο τρόπος που κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα, αυτό διδάσκονται στο σπίτι, στο δρόμο, στο προαύλιο, στις κερκίδες, αυτό παρακολουθούν στην τηλεόραση, αυτό συμβαίνει στη Βουλή.

Μπορεί να υπέστησαν βία στην οικογένεια ή στο σχολείο και να ξεσπούν τα απωθημένα τους, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τι κάνουν, μπορεί να μην ξέρουν πώς να διαχειριστούν το θυμό τους, να μην έμαθαν να συζητούν, να μην αγαπήθηκαν και να μην αγαπούν, να έχουν χαθεί μέσα σε κάποιο αδιέξοδο, να έχουν μπερδέψει τις έννοιες, τι είναι χούντα και τι δεν είναι, τι είναι εξέγερση και τι κακόγουστη πλάκα, τι θα πει να κάνεις τον αριστερό και να ταυτίζεσαι με τους σκληροπυρηνικούς της Εκκλησίας για τα κλειστά μαγαζιά τις Κυριακές, τι είναι ηρωισμός και τι μια θορυβώδης, επικίνδυνη μπούρδα.

Σεβασμός στο δημόσιο χώρο; Γιατί; Ποιος σέβεται τι για να σεβαστούν αυτοί το πανεπιστήμιο; Ποιος προτάσσει το συλλογικό του ατομικού συμφέροντος, ποιο κόμμα, ποιος πολιτικός, ποιο συνδικάτο, ποια ομάδα; Και ποιο πανεπιστήμιο; Αυτό που το βουλιάζουν με τις μετεγγραφές του λαϊκισμού; Εκείνο με τους καθηγητές που διδάσκουν μέσω του βοηθού τους και δεν τους βλέπεις ποτέ στην έδρα; Το πανεπιστήμιο που οδηγεί στα πτυχία της ανεργίας; Μήπως εκείνο που αν είσαι τυχερός θα σε οδηγήσει στη δουλειά των 586 ευρώ το μήνα; Μετά ανοίγει ο φαύλος κύκλος: Δεν είναι δημοκρατία τα μνημόνια, βία είναι η φτώχεια και οι απολύσεις, δεν υπάρχει ανεξαρτησία με την Τρόικα, ψωμί-παιδεία-ελευθερία ξανά και ξανά.

Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ γιατί μας λείπει η πολιτική και κοινωνική συμφωνία στα βασικά. Ακόμη ψάχνουμε αν πρέπει ή όχι να είναι ελεύθερη η είσοδος για όλους στα πανεπιστήμια, από τζάνκια μέχρι πωλητές «μαϊμούδων», αλλά και αν είναι μέσα στο job description των ΜΑΤ να σπάνε κεφάλια εν ψυχρώ.

Η βία γεννά τη βία, τρέφεται με την κακία, την ανοησία, το φανατισμό, καταστρέφει και εσένα και τον άλλο, πρώτα εσένα.