Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων στη χώρα μας που σχηματικά και για λόγους οικονομίας θα τους ονομάσουμε «πρώην». Οι άνθρωποι αυτοί εκτείνονται από το ένα έως το άλλο φάσμα του πολιτικού χάρτη. Ως επί τω πλείστον μιλάμε για τους λογικούς αριστερούς, τους πεφωτισμένους δεξιούς και τους κεντρώους. Ανθρώπους που συναντώνται, συζητούν και συμφωνούν ότι η χώρα οδεύει χωρίς σχέδιο προς το πουθενά και με βάρκα τις προσωπικές φιλοδοξίες συγκριμένων ατόμων.
Οι «πρώην» έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα ότι δεν διεκδικούν τίποτα, έχουν το τεκμήριο της προσπάθειας -ανεξάρτητα αν πέτυχαν ή όχι- για συγκεκριμένες διαρθρωτικές αλλαγές, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς έχουν γνώση του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Δεν κουβαλάνε πλέον τα κομματικά φορτία, ούτε ενδιαφέρονται να αποδείξουν το οτιδήποτε. Δεν λογοδοτούν σε κανένα κομματικό ακροατήριο και πολύ περισσότερο σε καμία συντεχνία ή «κοινωνική ομάδα» προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πελατεία τους και να επανεκλεγούν. Αντιθέτως θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα τους, θέλουν να συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση, θέλουν να μεταφέρουν την τεχνογνωσία και την εμπειρία τους. Με το απόσταγμα των χρόνων ξέρουν ότι οι λύσεις στα προβλήματα του τόπου δεν έχουν αριστερό ή δεξιό πρόσημο και αυτό τους απαλλάσσει από τα συμπλέγματα που διακατέχουν είτε τους αριστερούς είτε τους δεξιούς πολιτικούς. Μπορεί το τέλος των ιδεολογιών να μην έχει επέλθει πλήρως, ωστόσο αναρωτιέται κανείς: Το άνοιγμα των επαγγελμάτων είναι αριστερό ή δεξιό; Η αξιολόγηση στο δημόσιο είναι αριστερό ή δεξιό; Τα ανοιχτά πανεπιστήμια και σχολεία είναι αριστερό ή δεξιό; Το ενιαίο μισθολόγιο είναι αριστερό ή δεξιό; Η διοικητική ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων είναι αριστερό ή δεξιό; Η εξομοίωση των όρων και των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης είναι αριστερό ή δεξιό;
Τέτοια παραδείγματα μπορούμε να δώσουμε αμέτρητα. Πρόκειται, άλλωστε, για κάποιες από τις εκκρεμότητες που έχει η χώρα μας προς τους δανειστές. Απέναντι σε αυτά τα θέματα εκείνο που συναντάμε στο δημόσιο διάλογο είναι μια μικροκομματική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, με μόνο στόχο τα ψηφαλάκια και τα κομματικά οφέλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ οχυρώνεται πίσω από το ιδεολογικό οπλοστάσιο της ψυχροπολεμικής περιόδου και την με κάθε τρόπο κατάκτηση της εξουσίας. Η ΝΔ κρύβεται πίσω από τις ιδεοληψίες και τις εμμονές που έχει πολλές φορές η τρόικα, αλλά και την απουσία σαφούς μεταρρυθμιστικού σχεδίου. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η επικράτηση της ομάδας των λαϊκιστών στον τελευταίο ανασχηματισμό. Για αυτό και στο τέλος δεν προχωρά τίποτα. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης (ΝΕΑ, 8/11/14) «παρά το κόστος, δεν έγινε δυνατό να συσσωρευτεί εκείνο το αναγκαίο ελάχιστο δυναμικό αλλαγής που θα μετασχημάτιζε την κατάσταση σε βάθος χρόνου, από τη δημόσια διοίκηση ως τα σκουπίδια, από το Ασφαλιστικό ως τη φορολογία, από την επιχειρηματικότητα ως την καινοτομία και την έρευνα».
Βρισκόμαστε σε τέτοια κρίσιμη φάση που χρειαζόμαστε ανθρώπους που να «ξέρουν τη δουλειά», με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον πρώην υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα. Ανθρώπους που να συγκρούονται με κατεστημένες λογικές και αντιλήψεις. Ανθρώπους που δεν θα τους νοιάζει να γίνουν αρεστοί παρά μόνο να λύσουν το (όποιο) πρόβλημα. Δεν μπορεί το «προσωπικό» αυτό να το συναντά κανείς στα καφέ των ξενοδοχείων ή σε κάποιες ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, οι ξένοι δημοσιογράφοι ή αναλυτές που επισκέπτονται την Αθήνα να επιδιώκουν να συνομιλήσουν με «αυτούς» και η χώρα να μην τους «χρησιμοποιεί». Είναι αδιανόητο τούτες τις ώρες να είναι στην κυβέρνηση πρόσωπα σαν τον αποπεμφθέντα κ. Στύλιο. Κι όμως, ο εν λόγω ήταν υφυπουργός Παιδείας, όπως ήταν πριν από αυτόν ο κ. Κουκοδήμος! Αναρωτιέμαι πραγματικά αν είναι δυνατόν σήμερα να είναι χωρίς καμία κυβερνητική ευθύνη πολιτικοί όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Τάσος Γιαννίτσης, η Άννα Διαμαντοπούλου ή προσωπικότητες όπως ο Παναγιώτης Πικραμμένος, ο Χρήστος Ροζάκης, και να έχουμε μια κυβέρνηση σαν αυτή που σχηματίστηκε τον Ιούνιο. Η καλύτερη απάντηση στο ρητορικό ερώτημα είναι η πορεία του κυβερνητικού σχήματος, άρα και της χώρας.
5°
