Η απουσία τεχνολογικών μέσων για την κατάσβεση πυρκαγιών στη Νότια Ευρώπη, η κλιματική αλλαγή, οι καταστροφικές φωτιές
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτές τις μέρες τι γίνεται με τα πυροσβεστικά αεροσκάφη και δεν πιστεύω στα μάτια μου. «Κανείς στον κόσμο δεν κατασκευάζει πλέον εναέρια μέσα κατάσβεσης» διαβάζω σε επικεφαλίδα άρθρου στο Πρώτο Θέμα (Γιώργος Καραγιάννης 26-7-2023). Σε άλλο άρθρο του protagon (protagon team) διαβάζω «Η πιο σύντομη απάντηση είναι ότι πουθενά στον κόσμο δεν κατασκευάζονται Canadair οπότε ακόμη κι αν ήθελε να τα προμηθευτεί η Ελλάδα δεν θα μπορούσε». Αυτά τα άρθρα μου βγήκαν όταν γκούγκλαρα «γιατί δεν αγοράζουμε και άλλα πυροσβεστικά αεροσκάφη).
Δεν μπορώ να πιστέψω, ότι σε έναν πλανήτη που μιλάμε για κλιματική αλλαγή (έντονα εδώ και μια δεκαετία), που η κλιματική αλλαγή είναι το τέρας το οποίο έχει ήδη αρχίσει να καταπίνει κομμάτι κομμάτι τη ζωή που ξέραμε, δεν κάνουμε ούτε καν το αυτονόητο, που είναι (αφού δεν μπορούμε να μειώσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα) να διαφυλάξουμε τουλάχιστον τις ελάχιστες πηγές οξυγόνου που έχουν απομείνει στον πλανήτη, που δεν είναι παρά τα δάση μας.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλοι αυτοί οι ηγέτες της τζι-οκτώ, (που κατά καιρούς γίνονται τζι-εφτά, τζι-έξι ανάλογα με τα νεύρα τους), όταν μαζεύονται εκεί και μιλάνε για τις παγκόσμιες μπίζνες, τρώγοντας ψαράκια, αφροδισιακά μαλάκια και αστακουδάκια, ποτέ δεν σκέφτηκαν να φέρουν το θέμα έξω από τη βιομηχανία όπλων και πετρελαίων, κινεζικού ανταγωνισμού, (και πρωταγωνιστή στην παραγωγή ρύπων). Να φέρουν το θέμα στον αφανισμό των δασών του νότου, (λόγω της κλιματικής αλλαγής) και στην απουσία αποτελεσματικής τεχνολογίας και μέσων για την αντιμετώπισή τους. Δεν μπορώ να το πιστέψω επειδή διαβάζω ότι αντικείμενο συζήτησης είναι «κυρίως τα διεθνή οικονομικά προβλήματα και εξελίξεις, χωρίς βέβαια να λείπουν και τα πολιτικά ζητήματα, που μπορεί ν' αφορούν κάποια χώρα ή ακόμα και θέματα περιβάλλοντος». Εντάξει, το αντιλαμβάνομαι, τελευταίο και καταϊδρωμένο έρχεται το περιβάλλον, αλλά τουλάχιστον έχει κι αυτό βάλει το ποδάρι του μέσα σ' αυτή την πόρτα.
Αναρωτιέμαι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει εκεί τους πρωθυπουργούς τριών χωρών (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία) συν έναν εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό το θέμα «απουσία τεχνολογικών μέσων για την κατάσβεση πυρκαγιών στον καυτό νότο» γιατί δεν το έθεσε ποτέ στα πλαίσια των διεθνών οικονομικών προβλημάτων;
Μήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, τελικά είναι τόσο γηραιά και συνεπώς «γηραιώς σκεπτόμενη» που δεν έχει αντιληφθεί ότι εάν συνεχίσουν να καίγονται τα δάση του νότου με αυτόν τον ρυθμό, τα οικονομικά προβλήματα που θα δημιουργηθούν στις χώρες αυτές θα είναι τεράστια, (τα οικολογικά τα παραβλέπουμε, αφού για να χτυπήσει καμπανάκι στις καρέκλες των ηγετών, στην κάθε πρόταση πρέπει πάντα να υπάρχει η λέξη οικονομία).
Αναρωτιέμαι, αν ο πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος στη συλλυπητήρια ανακοίνωσή του για τους νεκρούς πιλότους ανέφερε μεταξύ άλλων «στηρίζουμε τους ήρωες», αντιλήφθηκε πόσο υποκριτική είναι αυτή η στήριξη. Αν αντιλήφθηκε πόσο επικίνδυνο είναι για όλους αυτούς τους πιλότους και όλους τους κατοίκους του νότου, το να συνεχίσουν να μάχονται για την κατάσβεση των πυρκαγιών με τα υπάρχοντα πυροσβεστικά αεροσκάφη, μέχρι το έτος 2026 που προβλέπεται να αρχίσουν να παραδίδονται τα Canadair νέας γενιάς (Canadair DHC-515), τα οποία ακόμα δεν έχουν αρχίσει να κατασκευάζονται, καθώς η εταιρεία η οποία είχε βγει στη γύρα για να πάρει παραγγελίες ώστε να αρχίσει να κατασκευάζει τα νέα Canadair, μέχρι εφέτος δεν είχε βρει επαρκή αριθμό πελατών, ώστε να τη συμφέρει να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, διαβάζω, να μην έχει υπογραφεί ακόμα ούτε καν η σύμβαση για τα νέα Canadair. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η νότια Ευρώπη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Παλεύει δηλαδή να σβήσει τις φωτιές με ποτιστήρια, αφού όπως υποστηρίζει ο εξειδικευμένος στις δασικές πυρκαγιές Καναδός πανεπιστημιακός Μάικ Φλάνιγκαν, πλέον, πολλές φορές, το νερό που ρίχνουν τα πυροσβεστικά αεροσκάφη μετατρέπεται σε σταγόνες που εξατμίζονται προτού φτάσουν στις φλόγες, με κίνδυνο να τις θρέψουν με το οξυγόνο που απελευθερώνουν. «Είναι σαν να φτύνει κανείς σε μια φωτιά».
Έφτασε νομίζω ο καιρός να αντιληφθούμε το πρόβλημα στο μέγεθος που πραγματικά έχει, να το δούμε στη βάση του, να καταλάβουμε ότι είναι πολύ αργά το έτος 2030 στο οποίο περιμένουμε να παραλάβουμε το σύνολο του στόλου νέων πυροσβεστικών αεροσκαφών (επτά στον αριθμό) και να απαιτήσουμε, εμείς και όλες οι χώρες του νότου, το πρόβλημα με τις δασικές μας πυρκαγιές να αναδειχθεί σε παγκόσμιο πρόβλημα, όμοιας έκτασης και μεγέθους, με αυτό της αποψίλωσης του Αμαζόνιου, και να αιτηθούμε γρηγορότερες λύσεις. Δεν είμαι αρμόδια να προτείνω λύσεις (κάπου διαβάζω για μετατροπές αεροσκαφών άλλου τύπου σε πυροσβεστικά, επίσης διαβάζω ότι μια άλλη λύση είναι να παίρνει ο νότος τα πυροσβεστικά αεροσκάφη της Αυστραλίας όταν εκεί έχουν χειμώνα). Το σημαντικό, ωστόσο, είναι το 2024 να μη μας βρει στην κατάσταση που μας βρήκε το 2023, όπου τα πυροσβεστικά αεροσκάφη που έχουμε, ακόμα και αν είναι περισσότερα από άλλες χρονιές, όπως υποστηρίζουν, ακόμα κι αν βρίσκονται στο όριο των δυνατοτήτων μας, ακόμα κι αν βρίσκονται στο όριο δυνατοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν επαρκούν. Το ότι δεν επαρκούν για να σβήσουμε τις φωτιές μας αποδεικνύεται όταν για ένατη μέρα καίγεται σήμερα η Ρόδος. Για επτά μέρες καιγόταν πέρυσι η Εύβοια. Ότι κάθε μέρα καίγεται κι από ένα βουνό κι ακόμα είμαστε στα μέσα του καλοκαιριού.
Έφτασε ο καιρός που ο νότος θα πρέπει να δουλέψει πάνω από τις δυνατότητές του για να σώσει τα δάση που του απέμειναν. Ο χρόνος μας τελειώνει. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Η κλεψύδρα είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας.
20°
