Πολιτικη & Οικονομια

Οι πυρκαγιές και η απανθρακωμένη σοβαρότητα

Η τριτοκοσμική εικόνα της χώρας δημιουργείται από δεκαετίες ατέλειωτης καφενειακής αντιπαράθεσης, επαρχιώτικου πολιτικαντισμού ακόμα και στα πιο σοβαρά θέματα, όπως η ζωή και η περιουσία των ανθρώπων

Κώστας Κυριακόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι δασικές πυρκαγιές, η επίρριψη ευθυνών και η τριτοκοσμική εικόνα της χώρας

Δεν υπάρχει μεγάλη δασική πυρκαγιά, μεγάλη καταστροφή, που να μην ακούγεται, να μην κυκλοφορεί ταχύτερα και από τις ίδιες τις φλόγες, η φήμη περί «δολιοφθοράς». Στην καλύτερη περίπτωση: κάποιος «ανεύθυνος και απερίσκεπτος κάτοικος που έβαλε φωτιά να κάψει ξερόχορτα στην αυλή του». Σε πιο σύνθετες καταστάσεις «ερευνάται η συμμετοχή ξένων πρακτόρων στην τάδε φωτιά επειδή ήταν σε εξαιρετικά τουριστικό ελληνικό νησί». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν και αυτά -και πράγματι έχουν συμβεί-, η εικόνα του ολέθρου απέχει πολύ από τις αυτές τις εύκολες αιτιάσεις, τις βολικές δικαιολογίες που κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά όλων, και αυτών που πράγματι έχουν τις ευθύνες - αν όχι για το σύνολο της καταστροφής, τουλάχιστον για ένα σημαντικό μέρος της αλλά και τη δικής μας, που με έναν, άντε δυο τρεις εύκολους στόχους, τύπου «εμπρηστές, συλλήψεις, κ.λπ.», βγάζουμε πιο γρήγορα, καλύτερους τίτλους. Τίτλοι που ήταν clickbait  από την εποχή που ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί το Internet.

Οι θεωρίες περί εμπρηστών ή οι άλλες περί ξένων -σε Τούρκους αναφέρονται κατά κύριο λόγο- πρακτόρων που θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα μας και την εύρωστη «ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τον τουρισμό», μπορεί να είναι ευκολοφόρετες αλλά για να γίνουν πιστευτές χρειάζονται τεκμηρίωση. Αποδείξεις, όπως η σύλληψη, μέσα στο Σαββατοκύριακο, ενός άντρα με την κατηγορία του εμπρησμού στην περιοχή της Μεσσηνίας. Και αυτή θα πρέπει να αποδειχτεί με κανονικές διαδικασίες, όχι με φωνές ούτε και με λαϊκά δικαστήρια, όπως συνηθίζουμε τα τελευταία χρόνια από τα έδρανα των social.

Είναι δεδομένο ότι οι καταστροφικές πυρκαγιές ρίχνονται κάθε καλοκαίρι στην τσόχα του πολιτικού πόκερ, το έχουμε ζήσει με όλους του πιθανούς τρόπους τα τελευταία χρόνια. Από το Μάτι και έπειτα, το πρώτο πράγμα που έρχεται μυαλό δεν είναι το πώς μπορεί να συντονιστεί μια ολόκληρη χώρα και σύσσωμο το πολιτικό και υπηρεσιακό της προσωπικό ώστε να μην ξαναγίνει - ή τουλάχιστον να μην ξανασυμβεί σε τέτοιο μέγεθος. Το πρώτο πράγμα που αρχίζουμε να κουβεντιάζουμε χωρίς ποτέ να τελειώνουμε, είναι το ποιος ευθύνεται για την καταστροφή, το πώς θα θολώσουμε τα νερά για να μην επωμιστούμε το πολιτικό κόστος, το τι είδους #hashtags θα στήσουμε για να διασπείρουμε ότι ο πολιτικός αντίπαλος είναι #δολοφόνος, τι μηχανισμό από troll θα κινητοποιήσουμε, ανάλογα με το budget μας, για να ψεκάσουμε μίσος πάνω από την όποια καταστροφή. Μην ξαναλέμε, πάλι τα ίδια.

Σε λίγο καιρό έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Και αυτό που προβάλλεται ως mainstream θέμα είναι το αν θα διατηρηθεί η διαφορά της Ν.Δ. από τον ΣΥΡΙΖΑ, το αν θα καθρεφτιστεί και σε αυτές τις εκλογές το αποτέλεσμα της διπλής εκλογικής αναμέτρησης. Αν, δηλαδή, τα «κουκιά» που θα μετρηθούν θα είναι ικανά να εξαγάγουν συμπεράσματα για το πολιτικό μέλλον ανδρών και γυναικών που σιτίζονται από τις πιθανότητες και τα ποσοστά της τετραετίας. Σαν θαμώνες καζίνο ή επαγγελματίες στοιχηματζήδες.

Η τριτοκοσμική εικόνα της χώρας δεν δημιουργείται από τις ουρές της αλληλεγγύης στη Ρόδο. Ούτε και από αν μεταφέρονται τουρίστες, οικογένειες και αποσκευές σε καρότσες αγροτικών ημιφορτηγών ή στρατιωτικών οχημάτων, κάτω από τόσο έκτακτες συνθήκες και τις εικόνες της καταστροφής. Δημιουργείται από ολόκληρες δεκαετίες απανθρακωμένης σοβαρότητας, ατέλειωτης καφενειακής αντιπαράθεσης, επαρχιώτικου πολιτικαντισμού ακόμα και στα πιο σοβαρά θέματα, όπως είναι η ζωή και η περιουσία των ανθρώπων. Η τριτοκοσμική εικόνα δεν καλλιεργείται από τις εικόνες της μαζικής πρόχειρης στέγασης των ανθρώπων σε γήπεδα και αθλητικούς χώρους με μπουκάλια νερών, στρώματα και σεντόνια που κουβαλιούνται από χέρι σε χέρι. Καλλιεργείται από τις λοιδορίες τύπου «φτάνει πια με το επιχείρημα ότι δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές» -αν και περισσότερο σε ερασιτεχνικό φραστικό εντυπωσιασμό παραπέμπουν και όχι σε επιθυμία περί ύπαρξης νεκρών ή ισοφάρισης με το Μάτι. Καλλιεργείται από τον ερασιτεχνισμό και τα φτηνά πολιτικά παιχνίδια ένθεν και ένθεν που έχουν ως αποτέλεσμα οι πολίτες να χάνουν, ακόμα μία μεγάλη ποσότητα εμπιστοσύνης στην πολιτική, από όση έχει απομείνει, δηλαδή. Και όταν συμβαίνει αυτό υπάρχει ο κίνδυνος, στις επόμενες εκλογές, η είσοδος των «Σπαρτιατών» και όλης της ψεκασμένης ελίτ της χώρας στην τωρινή Βουλή να μοιάζει με μαθητική επίσκεψη σε μουσείο. Η τριτοκοσμική εικόνα καλλιεργείται από έλλειψη σοβαρότητας και από την ανικανότητα να δει κανείς τι συμβαίνει στον κόσμο δίπλα τους και στον πλανήτη ολόκληρο. Η τριτοκοσμική εικόνα, ενίοτε καλλιεργείται και από «ιδιωτικά» συνεργεία που κόβουν με τροχούς σίδερα από ετοιμόρροπες γέφυρες και το επίσημο ελληνικό κράτος να κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια το τραπέζι του καζίνου…