H πεδεία νοσσή / Μας κλαίβουν τα όνιρα μας

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όπως, πιθανόν, καταλάβατε από τον τίτλο, σήμερα θα γράψω ειδικά για την παιδεία. Ακόμα πιο ειδικά για τη δημόσια παιδεία. Και ακόμα πιο ειδικά για όλους αυτούς που μιλούν στα παράθυρα των ενημερωτικών εκπομπών και οι οποίοι κάνουν ακριβώς το ίδιο που κάνω κι εγώ σήμερα χωρίς το «για». Αλλά αυτή είναι μια μικρή λεπτομέρεια τριών γραμμάτων. Στο κάτω- κάτω χάρη σε όλους αυτούς τους αξιόλογους, κατά τους ίδιους, ανθρώπους, η παιδεία παίρνει την πρώτη θέση στην κατηγορία «Θέματα τα οποία τα έχουν απολύτως χεσμένα όσοι καλούνται να μιλήσουν γι αυτά», μια κατηγορία στην οποία η πρωτιά είναι εξαιρετικά δύσκολη αν σκεφτείτε πως ο ανταγωνισμός περιλαμβάνει υγεία, ανεργία, ανάπτυξη κλπ.

Ενδεχομένως κάποιοι από σας να αναρωτιέστε γιατί δίπλα στο «δημόσια» δεν προσθέτω και το ωραίο κοτσανάκι «και δωρεάν», όπως συνήθως γίνεται. Ο πρώτος λόγος είναι πως δεν πρόκειται για κοτσανάκι αλλά για κοτσάνα και μάλιστα τεράστια και ο δεύτερος λόγος είναι το ότι δεν γράφω κείμενα οικονομικής φαντασίας: «Δωρεάν παιδεία» δεν υπάρχει παρά μόνο στις υστερικοκλιμακτηριακές ανακοινώσεις των κομμάτων που παλεύουν για έναν κόσμο όπου οι καθηγητές και δάσκαλοι δεν πληρώνονται, τα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια κατασκευάζονται και συντηρούνται με τη δύναμη της προσευχής και από τα εκκαθαριστικά της εφορίας λείπει αυτό το πόσο που πάει για τα έξοδα της δημόσιας και καθόλου δωρεάν παιδείας.

Γενναίοι εκπαιδευτικοί οι οποίοι είναι έτοιμοι να απαρνηθούν την αμοιβή τους προκειμένου να γίνει το αίτημά τους για δωρεάν παιδεία πραγματικότητα

Όπως και να έχει και χωρίς άλλη χρονοτριβή, σας παρουσιάζω όλους όσοι έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία και ίσως γι’ αυτό να μιλάνε για το καλό της σε κάθε ευκαιρία.

Οι υπουργοί

Την έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία καθώς έχουν αρκετά χρήματα ώστε τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία και αργότερα σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Μοιάζουν με κάποιον που καλείται να εργαστεί για να βελτιώσει την ποιότητα ενός εστιατορίου στο οποίο δεν πατάει ποτέ το πόδι του για να δοκιμάσει τα φαγητά. Την έχουν τόσο χεσμένη ώστε ο τελευταίος από αυτούς, ο γνωστός ποδοσφαιρικός αναλυτής του Ολυμπιακού Ανδρέας Λοβέρδος, να προτείνει σε καθηγητές να δουλέψουν με μόνη αμοιβή κάποια μόρια τα οποία δεν μπαίνει καν στον κόπο να περιγράψει ως προς το μήκος και το πάχος τους.

Οι βουλευτές

Την έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους και τα ποσοστά του κόμματος από το οποίο αυτή εξαρτάται. Ή (απίθανο σενάριο που δεν συνάδει με την εντιμότητα των ελλήνων βουλευτών και ίσως κακώς το αναφέρω), η προσέλκυση κάποιου σπόνσορα ο οποίος μπορεί να έχει κάποια συμφέροντα σε κάποιες ιδιωτικές σχολές. Τις περισσότερες φορές και αυτοί έχουν αρκετά χρήματα ώστε η δημόσια παιδεία να τους νοιάζει όσο με νοιάζουν εμένα οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων των φτωχών προαστίων του Παρισιού: Θα 'θελα να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, αλλά δεν χάνω και τον ύπνο μου προσπαθώντας να βρω τρόπους να βελτιωθεί η ζωή τους.

Μια εικόνα από το μέλλον. Ο Ανδρέας ο Λοβέρδος ως μνημείο πολιτικής τόλμης και εφευρετικότητας. Παραπλεύρως εκτίθεται το μόριό του, το οποίο ανιδιοτελώς προσέφερε αντί χρηματικής αμοιβής στους εκπαιδευτικούς

Οι συνδικαλιστές

Την έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία καθώς το μόνο που τους νοιάζει είναι να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κόμματος το οποίο ελπίζουν κάποια μέρα να τους δώσει το χρίσμα του υποψήφιου βουλευτή. Εντάξει, ίσως και να είμαι κάπως άδικος. Δεν θέλουν όλοι οι συνδικαλιστές να γίνουν βουλευτές. Κάποιοι το μόνο που θέλουν είναι να συνεχίσουν να εκλέγονται στα συμβούλια των συνδικαλιστικών φορέων. Στην περίπτωση αυτή την έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία επειδή το μόνο που τους νοιάζει είναι να ικανοποιούν αυτούς που τους ψηφίζουν και να παλεύουν για τα συμφέροντά τους που σπανίως είναι ταυτόσημα με τα συμφέροντα της ίδιας της παιδείας. Και πολύ σωστά καθώς δεν είναι τίποτα κορόιδα και ξέρουν πως η εργασία είναι πληρωμένη σκλαβιά και νόμος θα έπρεπε να είναι το δίκιο του εργάτη και όχι, π.χ., το δίκιο του μαλάκα που χρησιμοποιεί το προϊόν της εργασίας του εργάτη.

Οι καθηγητές πανεπιστημίων

Την έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία καθώς, όπως και οι συνδικαλιστές, αυτό που θέλουν είναι ή κάποιο χρίσμα υποψήφιου βουλευτή ή μια θέση συμβούλου ή μια θέση σε κάποια επιτροπή ή (αν είναι ολιγαρκείς) απλώς να διατηρηθεί το στάτους το κβο που τους διόρισε στο δημόσιο πανεπιστήμιο κι αυτούς και τα παιδιά τους και όλο τους το σόι. Είναι οι άνθρωποι που έχουν το θάρρος να βροντοφωνάζουν κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που, επειδή δεν είναι τίποτα κορόιδα, διδάσκουν και αμείβονται από ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου.

«...και παραμένουμε αταλάντευτοι στις θέσεις μας σύντροφοι: Είμαστε εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όχι των χρημάτων τους

Οι συνδικαλιστές μαθητές-φοιτητές

Την έχουν χεσμένη τη δημόσια παιδεία καθώς έχουν καταλάβει πως η μόνη πραγματικά σίγουρη καριέρα είναι αυτή του κομματόσκυλου η οποία βέβαια ξεκινά από το βαθμό του κομματοκούταβου. Τα κομματοκούταβα αυτά έχουν, πλέον, ως role model τον Αντρέα τον Τσίπρα ο οποίος κι αυτός ξεκίνησε την καριέρα του ως κομματοκούταβο, παλεύοντας για το ιερό δικαίωμα των μαθητών να κάνουν όσες κοπάνες θέλουν (ευτελίζοντας τον χαβαλέ της κοπάνας και υποβαθμίζοντας τον σε πολιτική διεκδίκηση) και τώρα είναι έτοιμος να γίνει πρωθυπουργός. Υπάρχουν βέβαια και οι αγωνιζόμενοι φοιτητές και μαθητές που τίποτα από αυτά δεν θέλουν και οι οποίοι την έχουν χεσμένη την παιδεία επειδή το μόνο που φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι να εκτονώσουν μια υστερία που περισσότερο με κλιμακτηριακή παρά με εφηβική μοιάζει. Με vintage λεξιλόγιο, συνθηματολογία του περασμένου και ιδέες του πρόπερασμένου αιώνα οδηγούνται σε γενναίες πράξεις αντίστασης κατά της «χούντας» η οποία, για έναν περίεργο λόγο, τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Πιθανότατα επειδή η δράση τους είναι η πιο αποτελεσματική δυσφήμιση τους. Οι φοιτητές κομματοκούταβα λειτουργούν και ως η ζωντανή απόδειξη του εκπαιδευτικού προβλήματος καθώς αν και έχουν περάσει σε πανεπιστήμιο σπανίως μπορούν να βάλουν δυο λέξεις στη σειρά χωρίς να μοιάζουν με διαγωνιζόμενη καλλιστείων που μιλά για την παγκόσμια ειρήνη.

Αν στην παραπάνω λίστα προσθέσουμε και την πλειοψηφία των μαθητών-φοιτητών που απλώς θέλουν να τελειώνουν με ένα χαρτί το οποίο καλό θα ήταν να έρθει ταχυδρομικώς στο σπίτι, να το ανοίξει ο μπαμπάς ή η μαμά και να χαρούν και την πλειοψηφία των δασκάλων καθηγητών που πάνω κάτω θέλουν ό,τι και οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες (αλλιώς θα είχαν άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες) μένουν μόνο κάποιοι μαθητές και κάποιοι φοιτητές και κάποιοι καθηγητές και κάποιοι δάσκαλοι που πάνε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια για να διδάξουν και για να μάθουν. Όμως με αισχρές μειοψηφίες που καθόλου δεν χέστηκαν για τη δημόσια παιδεία δεν πρόκειται να ασχοληθώ και μπράβο μου.