Για την εμπρηστική επίθεση στην Athens Voice έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Σε ό,τι αφορά το γεγονός αυτό καθεαυτό λίγα έχω να προσθέσω. Κρίνοντας από την προκήρυξη της Αντικαπιταλιστικής Δράσης που ανέλαβε την ευθύνη, φτάνω στο συμπέρασμα πως πρόκειται κατά πάσα βεβαιότητα για άτομα εξαιρετικά νεαρής ηλικίας, όχι ιδιαίτερα καταρτισμένα ιδεολογικά που σίγουρα θα πέρασαν την επόμενη μέρα του ανδραγαθήματός τους μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τους, καμαρώνοντας για το πόσο μάγκες είναι. Επίσης, ξέρετε πως δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τετριμμένες εκφράσεις του στιλ «Δεν θα καταφέρουν να μας φιμώσουν» κτλ. Εμένα ειδικά, πώς να με φιμώσουν; Τόσα χρόνια προσπαθώ να με φιμώσω εγώ ο ίδιος και δεν τα καταφέρνω…
Δυστυχώς, η χώρα μας ταλανίζεται εδώ και χρόνια από την τρομοκρατία. Και μετράμε δεκάδες θύματα. Κάθε είδους. Από βασανιστές της χούντας έως απλούς περαστικούς κι από ξένους διπλωμάτες έως ανήλικα αφγανάκια. Έτσι λοιπόν, όταν οι επιθέσεις είναι αναίμακτες, όπως αυτή στην A.V. δεν προβληματίζομαι, δεν εξοργίζομαι τόσο με τους φυσικούς αυτουργούς. Αυτοί που πραγματικά με βγάζουν από τα ρούχα μου είναι οι «οπαδοί». Όλοι αυτοί που είναι έτοιμοι να επικροτήσουν κάθε καφρίλα, κάθε αλητεία που συμβαίνει στη χώρα μας στα πλαίσια μιας απροσδιόριστης ιδεολογίας την οποία έχουν κατεβάσει στα δικά τους θλιβερά μέτρα και πρότυπα.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι ουσιαστικά συνυπεύθυνοι για τέτοιου είδους επιθέσεις. Είναι σχεδόν ηθικοί αυτουργοί, καθώς συχνά εύχονται δημοσίως την επανάληψη και τον πολλαπλασιασμό τέτοιων «δράσεων» στα πλαίσια μιας επανάστασης και ενός εμφυλίου που συμβαίνουν μόνο στα (όποια) μυαλά και πληκτρολόγιά τους.
Είναι δε εντυπωσιακό πως οι αντιδράσεις των εν λόγω «επαναστατών» παρουσιάζουν μια συγκεκριμένη κλιμάκωση. Αυτό έγινε και με τον εμπρησμό της A.V.
Το πρώτο στάδιο είναι ο χλευασμός. Πλακίτσα και χιουμοράκι χειρίστης υποστάθμης για το συμβάν. Με χαλαρό πνεύμα, οι «επαναστάτες» λένε αστειάκια και ανέκδοτα για το γεγονός. Φυσικά και έχουν δικαίωμα να το κάνουν. Εννοείται πως αν το «θύμα» ήταν κάποιο «δικό τους» έντυπο όποιος δεν θα έβαζε μαύρες πλερέζες θα ήταν ακροδεξιός και φασίστας.
Ακολουθεί η συνωμοσιολογία: «Προβοκάτσια», «Στανταράκι πως τη φωτιά την έβαλε η αστυνομία», «Και πώς ξέρουμε πως δεν τα κάψανε οι ίδιοι για να αυτοδιαφημιστούνε;», «Συγγνώμη, πώς ξέρετε ποιοι έβαλαν την φωτιά; Ο ντετέκτιβ Μονκ είσαστε;»
Έτσι είναι. Οι «δικοί μας» δεν τα κάνουν ποτέ αυτά. Όλα τα κάνουν οι προβοκάτορες. Καίνε, βαράνε σκοτώνουν… Για να ξεχνάει ο κόσμος τον Τόμσεν και τον Σόιμπλε. Εμείς είμεθα παναγίες.
Σειρά έχουν οι συμψηφισμοί. Όσο πιο εξωφρενικοί τόσο το καλύτερο: «Ναι, κάψανε την Athens Voice αλλά όταν ο ελεγκτής χαστούκισε την άνεργη επικοινωνιολόγο δεν είπατε τίποτα», «Εντάξει, κάηκε μια εφημερίδα. Εδώ το παιδάκι στην οδό Σκαλιστήρη πέθανε από την πείνα», «Και που κάηκε η Athens Voice; Ο Κολομβιανός που χτύπησε τον Νεϊμάρ στο Μουντιάλ εξακολουθεί να παίζει ποδόσφαιρο σαν να μην τρέχει τίποτα!»
Και τέλος φτάνουμε στην πτώση της μάσκας. Αποθέωση των δραστών, ευχές για κλιμάκωση της «επανάστασης», θλίψη επειδή μαζί με τις υλικές ζημιές δεν κάηκαν και καμιά δεκαριά δοσίλογοι δημοσιογράφοι.
Το ευχάριστο στη συγκεκριμένη ιστορία είναι πως οι καφρίλες που αναφέραμε περιορίστηκαν στη ζούγκλα των σόσιαλ μίντια, άντε και σε ένα-δυο μπλογκ της πλάκας. Τι να κάνουμε; Μία από τις θλιβερές συνέπειες της κρίσης (σίγουρα όχι η χειρότερη) είναι πως πρέπει να ανεχόμαστε τις φωνές κάποιων ιντερνετικών μηδενικών. Άτομα που άλλες εποχές θα ξημεροβραδιάζονταν στα πηγαδάκια της Ομόνοιας σήμερα μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω των PC και των λάπτοπ. Ας κάνουμε λιγάκι υπομονή. Κάποια στιγμή η ρημάδα η κρίση θα φύγει από τη ζωή μας. Και όλοι αυτοί οι αναρχοπατριωτικοτσεγκεβαροκολοκοτρώνηδες του διαδικτύπου θα επιστρέψουν ταπεινωμένοι στην αφάνεια και τη σιωπή.
12°
