Πώς είναι δυνατόν οι θεσμικοί μας εταίροι και πιστωτές να αθετούν τη δέσμευσή τους για απομείωση του ελληνικού χρέους σε περίπτωση επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος, αφού η ελληνική πλευρά διένυσε την απόσταση που της αναλογεί; Γιατί λένε ότι το χρέος είναι βιώσιμο προκειμένου να αποφύγουν μια παρέμβαση που θα το κάνει διαχειρίσιμο;
Η ιστορία των μνημονίων είναι και μια ιστορία αλλεπάλληλων ψεμάτων: Οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνουν πως εφαρμόζουν το πρόγραμμα που έχει συμφωνηθεί, η Τρόικα κάνει πως ελέγχει και τα βρίσκει όλα καλά τελικά και αφού προηγηθεί ένα θρίλερ πιέσεων που μετά υποχωρούν και κόκκινων γραμμών που μετά ξεθωριάζουν, ενώ στην πραγματικότητα γίνονται τα εύκολα (περικοπές μισθών/συντάξεων, του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και άλλων κρατικών δαπανών, πάντα οριζόντια) και οι μεταρρυθμίσεις που θα συνέβαλαν στην ανάταξη της οικονομίας είτε κακοποιούνται είτε δεν προωθούνται καν.
Μετά από έξι χρόνια στην κρίση, δεν έχουμε καλύτερη δημόσια διοίκηση, σταθερό, αποτελεσματικότερο και δικαιότερο φορολογικό σύστημα, δεν έχουν σπάσει οι κλειστές και παρασιτικές δομές του ελληνικού καπιταλισμού, δεν έχει τραυματιστεί σοβαρά ο πελατειασμός - και ο σχετικός κατάλογος δεν έχει τέλος. Μιλάμε για παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό την ώρα που το δημογραφικό πρόβλημα οξύνεται και την ίδια ώρα δίνονται μαζικά συντάξεις στα 52. Μιλάμε για αναδιάρθρωση στο Δημόσιο και στο μεταξύ γίνονται προσλήψεις αλλά όχι αξιολόγηση. Οι δικαστές αποφασίζουν τη βελτίωση των αποδοχών τους και στο μεσοδιάστημα για κλειστά μαγαζιά τις Κυριακές, οι ένστολοι δεν είναι ευχαριστημένοι παρόλο που οι μισθοί τους αποκαθίστανται κατά προτεραιότητα, με τα χρέη των κομμάτων δεν ξέρουμε τι έχει απογίνει, οι τράπεζες έπεσαν έξω με τα θαλασσοδάνεια αλλά την ευθύνη ανέλαβε ο ελληνικός λαός αφού αυτός πλήρωσε την ανακεφαλαιοποίηση και ελληνική παραδοξότητα παραμένει ως είχε πριν από το ξέσπασμα της κρίσης.
Τα ψέματα συνεχίζονται: Οι πιστωτές λένε πως το χρέος είναι βιώσιμο ενώ δεν είναι και εννοούν ότι δεν πρόκειται να κάνουν ένα τέτοιο βήμα όσο η χώρα παραμένει σε μια κατάσταση πολιτικής ασυναρτησίας, με την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση να ανταγωνίζονται στον κόσμο των οικονομικών φαντασιώσεων, τη μια για έξοδο στις αγορές, την άλλη απλώς για το τέλος της λιτότητας και της επιτήρησης. Ετσι κι αλλιώς, το πρόγραμμα προσαρμογής δεν εφαρμόζεται, η ελληνική πλευρά κάνει πως εκπληρώνει προαπαιτούμενα και η Τρόικα δεν ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει, γιατί πια είναι εκατοντάδες οι μνημονιακές εκκρεμότητες.
Η ουσία είναι πως η κυβέρνηση διεκδικεί μια πολιτική λύση του ελληνικού προβλήματος, να μας δώσουν λεφτά χωρίς όρους και να μας μειώσουν το χρέος για να μην βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επίσης φιλοδοξεί ότι με πολιτική απόφαση των εταίρων θα πετύχει κούρεμα του χρέους και μετά όλα θα είναι αλλιώς.
Είναι αλήθεια ότι στο βάθος η διαχείριση είναι λιγότερο τεχνοκρατική/λογιστική και περισσότερο πολιτική/διπλωματική, όμως η πρώτη διάσταση έχει σημασία για τη διαμόρφωση της δεύτερης, δηλαδή αν οι αριθμοί κάπως βγαίνουν, τότε μπορεί ευκολότερα η άλλη πλευρά να κάνει κινήσεις για να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να ξεκολλήσει από το τέλμα.
Τώρα όμως βρισκόμαστε στο σημείο που οι θεσμικοί μας εταίροι και πιστωτές αντιλαμβάνονται ότι η ελληνική παρτίδα δεν σώζεται. Δεν θέλουν αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης, επειδή προηγούνται τα προβλήματα της Γαλλίας και της Ιταλίας, επειδή ανεβαίνει η ακροδεξιά στην ΕΕ και εντείνεται ο βρετανικός αντιευρωπαϊσμός, αλλά διαπιστώνουν ότι η ελληνική υπόθεση περιγράφεται με το παράδειγμα του Σίσσυφου και του πίθου των Δαναϊδων. Επομένως, δεν βρίσκουν και πολλά να κάνουν πέρα από το να εμπεδώσουν ένα πλαίσιο με βάση το οποίο όταν θα ξεφεύγει η κατάσταση στο εσωτερικό, απλώς δεν θα έχουμε χρηματοδότηση. Χωρίς δράματα και χωρίς αίματα. Θα υπάρχουμε ως κράτος μέλος της ευρωζώνης με ειδικές ανάγκες και πολλαπλά κατάγματα σε έναν απομονωμένο θάλαμο - για να μην ενοχλούμε τους γύρω.
13°
