Όταν πρωτοξέσπασε η κρίση στη χώρα μας, τον Μάρτιο του 2010, με την άρνηση των αγορών να συνεχίσουν να δανείζουν ένα τρύπιο λαγήνι και με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, σκέφτηκα ότι τουλάχιστον αυτό θα συνετίσει τους πολίτες και τελικά θα μας βγει σε καλό. Θα καταλάβουν, νόμιζα, ότι δεν μπορούν να απαιτούν τα πάντα από ένα κράτος το οποίο την ίδια στιγμή κατακλέβουν. Ότι δεν μπορούν να καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν. Ότι δεν μπορεί το ιδανικό τους να είναι ένας διορισμός στο δημόσιο. Σκέφτηκα και ότι η κυβέρνηση που προσέφυγε στους εταίρους μας δεν ήταν δυνατόν να άφηνε την Αθήνα στο έλεος των αφηνιασμένων καταστροφέων, όπως έκανε τον Δεκέμβριο του 2008 ο κ. Παυλόπουλος.
Επρόκειτο περί ενός «όρθολογισμού», που βρισκόταν μακριά από την πείρα των κοινωνικών φαινομένων. Η διάψευση αυτού του «ορθολογισμού» από την πραγματικότητα ήταν οδυνηρή. Θα έπρεπε να γνωρίζω ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης το μόνο που συμβαίνει είναι ότι οι πολίτες στρέφονται προς τα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος. Ότι με καθυστέρηση 90 περίπου ετών ζούσαμε την κατάσταση που έζησε η Ευρώπη στο μεσοπόλεμο.
Με μια ουσιαστική διαφορά: η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη. Τα δυο άκρα στην Ευρώπη ήσαν πράγματι αντίθετα. Από τη μια ήσαν τα κόμματα που εξέφραζαν ένα κράμα εθνικισμού και συντεχνιασμού και από την άλλη ήσαν τα κόμματα που εξέφραζαν τη σταλινική δικτατορία. Οι καπιταλιστές και η αστική τάξη προτίμησαν τα πρώτα και έτσι διαμορφώθηκαν τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά τους. Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ καπιταλιστές, ούτε αστική τάξη, τουλάχιστον με την έννοια που της έδινε ο Μαρξ: ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Για το λόγο αυτόν, τα δυο άκρα δεν διαφέρουν σε ουσιαστικά χαρακτηριστικά, αλλά μόνο σε επιφαινόμενα: το ένα βγάζει σβάστικες και το άλλο σφυροδρέπανα. Και τα δυο όμως ενώνονται στη ρίζα των ελληνικών ιδεολογικών παραδόσεων: την περιφρόνηση στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ατομική και κοινωνική ανασφάλεια, το μίσος προς τη Δύση. Το τελευταίο χρησιμοποιείται από όλα τα κόμματα για τη διεκδίκηση της ψήφου. Τα δυο μεγάλα, μάλιστα, έχουν αιχμή του ανταγωνισμού τους το ποιος θα μας βγάλει πρώτος από το επάρατο «μνημόνιο» των ξένων. Τα δε mainstream ΜΜΕ ακολουθούν στην πλειοψηφία τους αυτόν τον τεχνητό κομματικό ανταγωνισμό, αφού για τα περισσότερα η οικονομική επιβίωση δεν εξαρτάται από την κυκλοφορία τους (όπως συμβαίνει σε κάθε ευνομούμενη χώρα) αλλά από την εύνοια των κυβερνήσεων.
Υπάρχουν και κάποια έντυπα που επιμένουν στην αξιοπρέπεια. Επιμένουν να μην ψεύδονται και να μην παραπλανούν τους πολίτες. Δηλαδή, πάνε κόντρα στις παραδοσιακές ιδεοληψίες. Είναι λίγα και ένα από αυτά είναι η Athens Voice. Και επειδή εκθέτουν με νηφαλιότητα την πραγματικότητα, γίνονται στόχος των ακραίων.
Ο πρόεδρος του Ποταμιού κ. Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε ότι η εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της Αthens Voice «είναι έργο φασιστών». Δεν γνωρίζω τι σημαίνει η λέξη «φασίστας», διότι η φθορά που έχει υποστεί από την καθημερινή κατάχρησή της στη χώρα μας της έχει στερήσει το νόημα. Γνωρίζω όμως ότι η Athens Voice θα μπορούσε να είναι στόχος τόσο των ακροαριστερών, όσο και των ακροδεξιών. Οι εμπρηστές της «αντικαπιταλιστικής δράσης» εντόπισαν το όργανο του καπιταλισμού στην Athens Voice και το κατακεραύνωσαν κάνοντας χρήση όλης ίσως της γραμματείας της ξύλινης γλώσσας σε μια ανακοίνωση νηπιακού επιπέδου. Έκαψαν το περιοδικό επειδή «συμμετέχει στην καθεστωτική προπαγάνδα για τη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για την επιβολή νυχτερινής εργασίας στα εμπορικά καταστήματα (Λευκές Νύχτες), γενικότερα για την αγιοποίηση της ελεύθερης αγοράς που εξοντώνει τους εκμεταλλευόμενους».
Αλλά και η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να παραθέσει τις δικές της εξ ίσου νηπιακές αιτίες για να καεί το περιοδικό που καταδίκασε τις κτηνωδίες της εναντίον των μεταναστών, που καταδίκασε το ρατσισμό της με τα «συσσίτια μόνο για Έλληνες», που καταδίκασε την επίθεση στο δήμαρχο Καμίνη κλπ. Ήταν το μόνο κόμμα της Βουλής που «ξέχασε» να καταδικάσει τη βία του εμπρησμού.
Δεν συμφωνώ με τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη που δήλωσε ότι «αν ήταν σε αυτό το δρόμο - σε έναν αφύλακτο δρόμο - μια άλλη εφημερίδα πιθανόν να καίγανε την άλλη εφημερίδα. Δεν θεωρώ δηλαδή ότι κάνουν διακρίσεις αυτοί οι άνθρωποι. Δεν ήταν στόχος η Athens Voice. Στόχος ήταν μια εφημερίδα και έτσι πρέπει να το βλέπουμε».
Δεν πιστεύω ότι «έτσι πρέπει να το βλέπουμε». Οι «αντικαπιταλιστές» δεν θα καίγανε οποιαδήποτε εφημερίδα. Σχεδόν καμία άλλη εφημερίδα ή περιοδικό δεν «συμμετέχει στην καθεστωτική προπαγάνδα για τη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας». Ούτε αυτές που πρόσκεινται στην κυβέρνηση, ούτε αυτές που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεν ακολουθούν την κυβερνητική γραμμή που διεκδικεί τις ψήφους που διαχειρίζεται ο κλήρος και οι δε ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί τις ψήφους των προνομιούχων συντεχνιών. Στην πραγματικότητα, κανείς τους δεν ενδιαφέρεται για την ανακούφιση των ανέργων και για την ανάπτυξη της χώρας.
Η Athens Voice, που κινείται στη λογική της υπεράσπισης των εργαζομένων, των ανέργων και της ανάπτυξης της χώρας, είναι πολύ λογικό να εμπνέει «εθνικό μίσος» στην ακροδεξιά και «ταξικό μίσος» στην ακροαριστερά. Ο Φώτης Γεωργελές τα γνωρίζει αυτά καλύτερα από μένα και πιστεύω ότι θα ήταν προετοιμασμένος για το βίαιο ξέσπασμα κάποιου από τα δυο μίση. Εύχομαι σ’ αυτόν και στην Athens Voice κουράγιο και συνέχιση της προσπάθειάς της. Τη χρειαζόμαστε.
19°
