10 πράγματα που έμαθα από τον εμπρησμό

 Από τη «μικρή εμπρηστική παρέμβαση» της «Αναρχικής Αντικαπιταλιστικής Δράσης» στα γραφεία μας έμαθα, επιβεβαίωσα, σύγκρινα ή θυμήθηκα δέκα βασικά πράγματα:

Α. Η κυρία Ράνια Ρ., η θυρωρός της πολυκατοικίας μας, είναι θησαυρός, «το πρόσωπο της ημέρας»: μυρίστηκε –κυριολεκτικά– τη φωτιά και ειδοποίησε την Πυροσβεστική. Γιατί δεν είχαμε νυχτοφύλακες, μπράβους ή «φουσκωτούς».

Β. Οι ανώνυμες απειλές «θα σας κάψουμε», τηλεφωνικές κι όχι μόνο, είναι πιθανό κάποτε να υλοποιηθούν. Εννοείται επίσης ανώνυμα, με θρασυδειλία, εν κρυπτώ, εκ του ασφαλούς, απολίτικα, ύπουλα, υποχθόνια (= κάτω από τη γη).

Γ. Η διαφορά από τον εσκεμμένο εμπρησμό μέχρι την κοινή πυρκαγιά είναι τόση, όση από το φόνο εξ αμελείας μέχρι την εκτέλεση συμβολαίου θανάτου.

Δ. Η «Μαρφίν» –ποιος τη θυμάται;– ήταν πολύ χειρότερη. Στα δικά μας τα γραφεία δε σκοτώθηκε κανένας, εκεί εκτελέστηκαν 3+1 άνθρωποι –«Καλά να πάθουν!»– επειδή δε συμμετείχαν σε κάποια απεργία κι επειδή οι τοτινοί «αντικαπιταλιστές» εμποδίζανε την Πυροσβεστική να σώσει τα μετέπειτα θύματα.

Ε. Το ίντερνετ και το κινητό, πιθανά οι σημαντικότερες εφευρέσεις των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, μας βγάλαν ασπροπρόσωπους: στιγμή δε διακόψαμε τις λειτουργίες της εφημερίδας, το σάιτ, την επικοινωνία μας.

ΣΤ. Αλλά δίχως το τιμ μας στη Σαλόνικα τίποτα δε θα γινόταν. Με τα ηλεκτρομηχανολογικά μας στην Αθήνα οφ, τα πάντα περνούσαν από τους καλούς ανθρώπους εκεί. Το Στέφανο, τους Δημήτρηδες, τη Βάγια. Εύγε, παιδιά.

Ζ. Ο Μαρξ στο «Εγκώμιο του εγκλήματος» (ένα από τα πρώτα βιβλία – φυλλάδια της «Άγρας») λέει ότι ο κλέφτης δεν παράγει μόνο κλοπή, αλλά και λουκέτα, αστυνομικούς, Ποινικό Δίκαιο, τον καθηγητή του Ποινικού Δικαίου κλπ. Έτσι και οι εμπρηστές δεν παράγουν μόνο εμπρησμό, αλλά και πόρτες ασφαλείας, ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης, εργασία για την Πυροσβεστική, την ΕΛΑΣ και τα δικαστήρια, αυξημένα ασφάλιστρα, νυχτοφύλακες, σεκιουριτάδες κι όλα τα σχετικά. Κατά τα άλλα, τους μάρανε ο αντικαπιταλισμός.

Η. Οι πολιτικές ενέργειες γίνονται φανερά και μπαίνουν στην κρίση της κοινωνίας, η οποία δαψιλεύει –ανάλογα– έπαινο ή ψόγο ή και τα δύο. Τώρα οι εμπρηστές είναι κρυμένοι, και το ξέρουν πως είναι εγκληματίες, δεν τολμάνε να πούνε ούτε στο διπλανό τους «κοίτα, εμείς το κάναμε». Τους λυπάμαι λοιπόν τους ταλαίπωρους, που δεν μπορούν να κοκορεύονται για το «κατόρθωμά» τους. Υπογράφουνε «αναρχικοί», αλλά σε τι διαφέρουν από τους χρυσαυγίτες, που μόλις τους τσιμπήσανε, καμώνονται τις οσίες;

Θ. Η αγάπη, η συμπαράσταση, η συμπόρευση, η κοινή λογική, η ανιδιοτελής προσφορά εκδηλώθηκαν από την πρώτη στιγμή ανεπιφύλακτα, έντονα και πλούσια, όχι μόνο από το αναγνωστικό μας κοινό, αλλά ακόμα κι από χώρους ή πλευρές με τις οποίες έχουμε πολλές φορές διαφωνήσει ή ανταλλάξει διαξιφισμούς: κι όλα αυτά επώνυμα. Υπήρξαν βέβαια και χαιρέκακα σχόλια: φυσικά, ανώνυμα. Και υπήρξαν κι άλλοι που βγάλανε ανακοινώσεις με μισή καρδιά, καθυστερημένα, που ψελλίσανε ελάχιστες λέξεις, κι αυτές βγαλμένες με το τσιγκέλι.

Ι. Κλείνοντας φέτος 40 χρόνια ασταμάτητης δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα, «σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» που είδα το χώρο εργασίας μου γεμάτο καπνιά, αποκαϊδια, στάχτη, νερά, ξεκοιλιασμένες καλωδιώσεις, λιωμένους υπολογιστές, σκόνη, σκοτεινιά, μπόχα και ψηλή θερμοκρασία. «Ό,τι δε μάς σκοτώνει, μάς κάνει πιο δυνατούς»: η νιτσεϊκή κοινοτοπία κολλάει μια χαρά εδώ. Είμαι –είμαστε, γιατί συμβαίνει να συμφωνώ με την πολιτική γραμμή της εφημερίδας – αγύριστα κεφάλια. Δε μασάμε απ΄ αυτή τη «μικρή εμπρηστική παρέμβαση». Ήταν όντως μικρή.

d.fyssas@gmail.com