Μήπως να πάμε παρακάτω;

Στις πρόσφατες εκλογές ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα και εμείς -ως παρατηρητές- και οι πολιτικοί αναλυτές -ως ειδικοί- με τις κομματικές προτιμήσεις των νέων ανθρώπων. Τολμώ να παρατηρήσω, ωστόσο, ότι δυστυχώς τους/τις θυμόμαστε μόνο κάθε τέσσερα χρόνια. Ήδη σήμερα, αναγνωρίζεται το δικαίωμα ψήφου σε όσους νέους ανθρώπους έχουν συμπληρώσει την ηλικία των 17 ετών.

Αυτό όμως που αρνούμαστε να θίξουμε συστηματικά στον δημόσιο λόγο είναι ο επικρατών και κραταιός ηλικιακός ρατσισμός στην Ελλάδα. Στα σημαντικά εταιρικά συνέδρια, στις σπουδαίες συναντήσεις και στα εγχώρια κέντρα λήψης αποφάσεων, οι νέοι και νέες παραμένουν μία δραματικά υπο-εκπροσωπούμενη ομάδα. Πρόσφατα έμαθα ότι, βάσει επίσημων στοιχείων, μόνο ένα 7% των ανώτατων στελεχών που συμμετέχουν σε Διοικητικά Συμβούλια είναι κάτω των 40 ετών. Για όσους και όσες δραστηριοποιούνται σε ξένες αγορές και συναλλάσσονται με πολυεθνικές εταιρείες στο εξωτερικό, η εικόνα νέων ανθρώπων σε υψηλά ιστάμενες θέσεις είναι απόλυτα οικεία.

Αντιθέτως στην Ελλάδα, λαμβάνουμε ακόμη μέτρα για να βοηθήσουμε άτομα έως 39 ετών να απογαλακτιστούν φεύγοντας από το πατρικό τους. Ούτε λόγος, φυσικά, περί λήψης μέτρων σε ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, και δη στη συμμετοχή νέων -με φρέσκες ιδέες και διάθεση για δουλειά- ατόμων σε θέσεις-κλειδιά.

Έχουμε συνηθίσει ότι ο φυσικός χώρος των νέων ανθρώπων είναι αυτός ο ασφυκτικά στενός που αφήνουν οι μεγαλύτερες γενιές, αποστερώντας ευκαιρίες, προωθώντας την αναξιοκρατία και καταδικάζοντας τις νεότερες γενιές σε μία «διαρκή εφηβεία» χωρίς προοπτικές «ενηλικίωσης».

Είναι ευρέως γνωστό ότι, υπό το ισχύον εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο, απαγορεύεται η διάκριση λόγω ηλικίας, ενώ η θεμελιώδης αρχή της ίσης μεταχείρισης επιβάλει την παροχή ίσων ευκαιριών στην εργασία, δίχως ηλικιακούς περιορισμούς. Στην πράξη όμως, παρατηρείται ότι, μολονότι στις αγγελίες εργασίας δεν επιτρέπεται η αναφορά στην επιθυμητή ηλικία των υποψηφίων, όταν ζητείται μακροχρόνια εμπειρία για κάποιες από αυτές, δεν στενεύει η χαραμάδα της διεκδίκησης για τους νεότερους;

Είχα την τύχη να ιδρύσω τη δική μου εταιρεία στην ηλικία των 27 ετών. Η ηλικία μου για κάποιους ήταν ταυτισμένη με την προκατάληψη της ανικανότητας και της ανωριμότητας. Εκεί υπάρχει ένα ακόμη στερεοτυπικό κενό στην Ελλάδα, που εξηγεί κατά κάποιο τρόπο και την έκταση του brain drain την τελευταία δεκαετία: Σε μία χώρα που σε θεωρεί εξ ορισμού μικρό/ή για την ευκαιρία, πόσο πραγματικά μεγάλα πράγματα μπορείς να καταφέρεις;

H έννοια της συμπερίληψης έχει μπει για τα καλά και πολυεπίπεδα στη ζωή μας, αλλά ακόμη δεν βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο ή μάλλον αρνούμαστε να τον δούμε. Γι' αυτόν τον λόγο στις εκλογές αναζήτησα τους νεότερους και τις νεότερες υποψήφιους και υποψήφιες. Όχι από προκατάληψη απέναντι στους μεγαλύτερους, αλλά για την αποκατάσταση της αδικίας και μόνο. Γιατί δεν πιστεύω ότι ο ρόλος της γενιάς μας είναι να υπηρετεί τις μεγαλύτερες γενιές.

Η διεθνής τάση ταυτίζει την εξέλιξη της δημοκρατίας με τη συμμετοχή μικρότερων ηλικιών. Σε έρευνα που έχει διεξαχθεί, ο μέσος όρος ηλικίας των βουλευτών στη Βουλή των Ελλήνων μετά τις εκλογές του 2019, ήταν τα 53 έτη. Οπότε προσωπικά αναρωτιέμαι: μήπως ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω;

Προσοχή, ήδη δικαιούνται να ψηφίζουν όσοι έχουν συμπληρώσει το 17ο έτος ηλικίας.