Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, τα ερωτήματα για τον ρόλο που θα διαδραματίσει, η ενδεχόμενη υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου,
Με δύο επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, Αυτοδιοικητικές το φθινόπωρο και Ευρωεκλογές σε ένα έτος από σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει την πολυτέλεια να κατασπαταλήσει πολιτική ενέργεια και χρόνο σε ατέρμονες διαδικασίες, τόσο συνήθεις στην Αριστερά.
Αποτελεί κοινό τόπο στην Κουμουνδούρου πώς η νέα ηγεσία θα πρέπει να έχει εκλεγεί εντός του Ιουλίου αν είναι δυνατόν. Το Συνέδριο θα ακολουθήσει και θα πραγματοποιηθεί εν ευθέτω χρόνω.
Η παραίτηση του Αλέξης Τσίπρα λειτούργησε εκτονωτικά και ενωτικά. Οι εντάσεις ξαφνικά κόπασαν τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Ήταν μία αναγκαία δόση αυτοκάθαρσης. Την όπως και να το κάνουμε οδυνηρή διαδικασία την επωμίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας που ήταν ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής μίας δεκαπενταετούς πορείας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυτασικός, πολυτονικός και όπως κάθε αριστερή εκδοχή είναι και πολυλογάς. Προφανώς η τριπλή ήττα σε τέσσερα χρόνια και ο τρόμος μπροστά στην πολιτική άβυσσο της επόμενης ημέρας, αναγκάζει όλους όσους αντιλαμβάνονταν την κομματική λειτουργία και την πολιτική παραγωγή ως μία «ατέρμονη καφενειακού τύπου διαδικασία» να αναπροσαρμοστούν. Η προσγείωση, πέρα από ανώμαλη είναι και οδυνηρή. Η ήττα είναι στρατηγική. Η ανάκαμψη είναι ένα στοίχημα. Ο κίνδυνος πλήρους κατάρρευσης με την προοπτική ο ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει στην κατάσταση του γκρουπούσκουλου, είναι ορατή.
Όλοι οι παραπάνω λόγοι, οι υπαρκτές συνθήκες και οι ανασφάλειες, προσωπικές και συλλογικές, προκαλούν τελικά κεντρομόλες τάσεις. Θα ανέμενε κανείς το αντίθετο αλλά περίπου επτά ημέρες μετά τις εκλογές και την παραίτηση σοκ του κεντρικού προσώπου αυτού του δράματος, η κατάσταση στην Κουμουνδούρου είναι περισσότερο προσαρμοσμένη πολιτικά στις απαιτήσεις των καιρών απ’ ό,τι θα ανέμεναν οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα που λύτρωσε τις εσωκομματικές τάσεις - φράξιες από την καταφυγή στη βασανιστική και αντιπαραγωγική διαδικασία της επίρριψης ευθυνών. Σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον. Η διεξαγωγή μάλιστα του Συνεδρίου σε έναν δεύτερο χρόνο θα επέτρεπε πολύ περισσότερο μία παραγωγική και αποτελεσματικότερη συζήτηση για τους πραγματικούς και όχι τους φαντασιακούς λόγους που οδήγησαν στη στρατηγική ήττα της Αριστεράς στο κλείσιμο του κύκλου της Μεταπολίτευσης.
Αν η Έφη Αχτσιόγλου καταλήξει σύντομα να αποδεχθεί και να επωμισθεί τις ευθύνες του μελλοντικού της ρόλου, τότε θα είναι αυτή που θα εκλεγεί πρόεδρος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στην Κουμουνδούρου. Κανένα άλλο στέλεχος δεν διαθέτει ανάλογη εσωκομματική επιρροή όσο και δημόσια εμβέλεια όσο η Έφη Αχτσιόγλου.
Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή αρνηθεί να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο και υπάρξουν άλλες υποψηφιότητες τότε το πράγμα ενδεχομένως και να ξεφύγει. Καραδοκούν οι προσωπικές αντιθέσεις και φιλοδοξίες καθώς και εκείνη η μόνιμα υφέρπουσα μιζέρια (με τον μανδύα πάντα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης) που καταδυναστεύει και δηλητηριάζει τα τεκταινόμενα σε αυτόν το περίεργο κόσμο της ελληνικής – αριστερής πολιτικής ζωής.
Είναι σαφές πώς ο Αλέξη Τσίπρας δεν θα είναι ούτε πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας. Το σενάριο που είχε προτείνει, δήθεν τάχα μου αφελώς, ο κ. Βίτσας σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή την επομένη των εκλογών, ήταν μία έμμεση πρόταση που έπεσε στο τραπέζι για να προκληθούν και να «μετρηθούν» αντιδράσεις. Ήταν ηλίου φαεινότερο πως οι «προεδρικοί» ανίχνευαν το τοπίο για να προτείνουν ιδιότυπη δυαρχία. Ένας στο κόμμα και ένας στη Βουλή. Τελικά δεν ευδοκίμησε αυτή η εναλλακτική. Προφανώς κάποιος εκ των προεδρικών (ακούγεται το όνομα της Όλγας Γεροβασίλη) θα αναλάβει να προεδρεύσει της κοινοβουλευτικής ομάδας. Μέχρις εκεί.
Τώρα, διαθέτει άραγε ο Αλέξης Τσίπρας τη δυνατότητα να επηρεάσει τόσο την εκλογή νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τις διαδικασίες προς το Συνέδριο κλπ; Η απάντηση που δίνουν στελέχη της Κουμουνδούρου είναι πώς ναι μπορεί τουλάχιστον σε ένα μεγάλο βαθμό. Θέλει άραγε ο Αλέξης Τσίπρας να αφήσει αποτύπωμα επιρροής σε αυτήν την ρευστή φάση ή θα επιδιώξει να επηρεάσει αποτελεσματικότερα τις αποφάσεις στρατηγικού χαρακτήρα, του Συνεδρίου φερ’ ειπείν;
Αν διαλέξει το πρώτο τότε δεν διδάχτηκε τίποτε από τις πρόσφατες ήττες. Αν διαλέξει το δεύτερο τότε μπορεί και ανάλογα με τις προτεινόμενες πολιτικές, να αναδειχθεί σε κάτι άλλο, πολυτιμότερο πάντως (έστω και συμβολικά) από κάποιον που υπήρξε ένας πρώην που «παραμέρισε» για να περάσει η επόμενη.
18°
