Χρυσή Αυγή και Σπαρτιάτες: Η φαιδρότητα των κομμάτων και η αγωνία για τη Δημοκρατία
Οι καλύτεροι διαφημιστές της Χρυσής της Αυγής, αυτοί που την ενίσχυσαν περισσότερο από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο, είναι αυτοί που την περιέγραφαν ως μια απειλή από την οποία η δημοκρατία δύσκολα θα γλιτώσει. Αυτοί που τόνιζαν το τρομακτικό των χρυσαυγιτών ξεχνώντας το βασικό χαρακτηριστικό τέτοιων κομμάτων και ομάδων: τη γελοιότητα. Το υπερδραματικό ύφος των αντιδράσεων για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή στην πραγματικότητα την έτρεφε και την ισχυροποιούσε. Της έδινε μια δύναμη που από μόνη της δεν είχε: τη δύναμη ενός δράκου που με τη φλόγα του θα έκανε τον κοινοβουλευτισμό στάχτη.
Το αποτέλεσμα ήταν όσοι ψήφιζαν Χρυσή Αυγή να αισθάνονται απολύτως δικαιωμένοι: ψήφισαν ένα κόμμα για να φοβηθεί το σύστημα και το σύστημα έμοιαζε να τα κάνει πάνω του. Άνθρωποι φαιδροί που έμοιαζαν να δυσκολεύονται να χρησιμοποιήσουν λέξεις με περισσότερες από τρεις συλλαβές εμφανίζονταν ως δυναμίτης στα θεμέλια του κοινοβουλίου και αυτό έκανε ακόμα και αυτούς που δεν τους είχαν ψηφίσει αλλά γοητεύονταν από τη δράση και το ύφος τους, να τους σέβονται. Η (βλακώδης αλλά υπαρκτή) λογική του «για να κάνουν έτσι οι συστημικοί, κάτι καλό θα κάνουν αυτοί» έδινε και έπαιρνε. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είχαν απωθημένα. Όταν τα απωθημένα τους ικανοποιούνταν, η ψήφος δικαιωνόταν.
Σήμερα νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουν καταλάβει ότι αυτή η αντιμετώπιση ήταν βούτυρο στο ψωμί των χρυσαυγιτών (το οποίο κάποιες φορές αλείφθηκε πονηρά προκειμένου να αποκτηθούν παράσημα υπεράσπισης της Δημοκρατίας). Οι χρυσαυγίτες μπορεί να ήταν εγκληματίες αλλά πραγματική απειλή για την ίδια τη Δημοκρατία δεν ήταν (παρότι οι ίδιοι πολύ θα το ήθελαν και αυτό ακριβώς πουλούσαν στο κοινό τους). Η επισήμανση της γελοιότητάς τους και ο χλευασμός θα ήταν πολύ καταλληλότερα για την αντιμετώπισή τους αλλά, επειδή δεν επέτρεπαν την πώληση δράματος, σπανίως επιστρατεύτηκαν.
Παρατηρώ ότι το ίδιο λάθος γίνεται και με τους διαδόχους τους, τους Σπαρτιάτες.
Αντί να τονίζεται η φαιδρότητα ενός κόμματος του οποίου ο αρχηγός δηλώνει ότι πιστεύει στο οικονομικό μοντέλο του «κοινωνικού νεοφιλελευθερισμού» (μα την Παναγία, έτσι το είπε και το επανέλαβε κιόλας), ξεκίνησε ξανά η φάμπρικα της αγωνίας για τη Δημοκρατία. Θρήνος και οδυρμός αντί για χλευασμός και προσπάθεια να φανεί πόσο κενά περιεχομένου είναι τα στελέχη του κόμματος. Όπως τότε που φωστήρες της δημοσιογραφίας έκαναν εκπομπές επί εκπομπών για να πείσουν ότι οι χρυσαυγιτες είναι ναζί, λες και όσοι τους είχαν ψηφίσει τους είχαν ψηφίσει για μετριοπαθείς κεντρώους ή για φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές. Ο Κασιδιάρης κυκλοφορούσε με τατουάζ τη σβάστικα, και τα γεμάτα αγωνία «ρεπορτάζ» έψαχναν να βρουν συγγένειες με τον εθινικοσοσιαλισμό.
Επειδή καταλαβαίνω ότι απ’ όσους διαβάζουν δεν έχουν όλοι απαραίτητα την ικανότητα κατανόησης κειμένου και παρασύρονται εύκολα από πονηρούς, θα προσπαθήσω να το πω όσο πιο απλά μπορώ: η ιδεολογία τέτοιων ομάδων είναι όντως τρομακτική. Και οι ομάδες αυτές στ’ αλήθεια μπορούν να γίνουν επικίνδυνες για όποιον βρεθεί στον δρόμο τους. Αλλά απειλή για το σύστημα και τη δημοκρατία (παρότι θα ήθελαν) δεν είναι. Αν όμως συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται ως η Νο1 απειλή αντί για μια φαιδρή ενόχληση, αν διαρκώς περιγράφονται ως δράκοι αντί για κλόουν, μπορεί στο τέλος να γίνουν και δράκοι και σοβαρή απειλή. Γιατί ο φόβος που προκαλούν είτε στ’ αλήθεια είτε για λόγους δραματοποίησης είναι το πραγματικό καύσιμό τους. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.1: Η εκ των υστέρων αποπομπή από τη Βουλή του κόμματος την οποία ακούω να προτείνουν κάποιοι συμπολίτες, είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα πιο τρελά όνειρα των Σπαρτιατών - Χρυσαυγιτών.
Υ.Γ.2: Προφανώς δεν εντάσσω στο λάθος το οποίο περιγράφω τη δίωξη και τη φυλάκιση των Χρυσαυγιτών. Οι φυλακές είναι η φυσική θέση κάθε εγκληματία και όπως αποδείχτηκε στη δίκη τους οι άνθρωποι αυτοί εγκλημάτησαν.
16°
