Ένα ακροδεξιό σκιάχτρο με 13% στη Βουλή   

Η αριστερά και οι παραδοσιακές εκδοχές της κεντροαριστεράς ηττήθηκαν σαρωτικά σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Μιλάμε για συνολική συρρίκνωση της συνολικής πολιτικής επιρροής του χώρου αυτού ο οποίος στην Ελλάδα πλειοψηφούσε καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Η στρατηγική του ήττα σηματοδοτεί και την αναμφισβήτητη πλέον ολοκλήρωση αυτής της ιστορικής περιόδου η οποία κράτησε 50 ολόκληρα χρόνια.

Η ήττα της αριστεράς στην Ελλάδα ήρθε για να ενταχθεί στον ευρωπαϊκό πολιτικό καμβά όπου ο χώρος αυτός, ιδιαίτερα οι κεντροαριστερές εκδοχές, συρρικνώνεται θεαματικά. Η συγκυριακή εκτόξευση του κόμματος του κ. Μελανσόν στη Γαλλία, ένα πολύχρωμο και πολύφωνο πολιτικά μόρφωμα, δεν ανατρέπει τη γενική εικόνα.

Η ακροδεξιά στην Ευρώπη

Το κενό που προκαλείται στον πολιτικό χάρτη των ευρωπαϊκών κοινωνιών δεν καλύπτεται, όπως θα αναμενόταν κατά κανόνα, από τα συντηρητικά κόμματα. Δυστυχώς η τάση στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, βεβαίως και στην Σκανδιναβία δείχνει πως η θεματική άνοδος της ακροδεξιάς επιταχύνει την κατάρρευση των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων με τους νέους ψηφοφόρους να έλκονται όλο και περισσότερο από τον αντισυμβατικό και fake αντισυστημικό πολιτικό λόγο των ακροδεξιών εκδοχών.

Δυστυχώς το φαινόμενο άγγιξε και τη Γερμανία, όπου οι εναλλακτικοί ακροδεξιοί του AFD για πρώτη φορά σημειώνουν πρωτιά σε εκλογική αναμέτρηση σε κρατίδιο.

Η άνοδος της Μελόνι στην Ιταλία δεν ακολούθησε μόνο τη συντριπτική ήττα της ιταλικής αριστεράς, αλλά συνεπάγεται και τη σταδιακή αποστέωση της παραδοσιακής χριστιανοδημοκρατίας, δηλαδή της κλασικής συντηρητικής παράταξης, ακόμη και με την εκδοχή της Forza Italia, η οποία πιθανότατα θα εξαφανιστεί από τον χάρτη αφού στην ουσία ήταν ένα προσωποπαγές δημιούργημα του αποθανόντος Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Η ακροδεξιά στην ελληνική βουλή: Η Νίκη, οι Σπαρτιάτες και η Ελληνική Λύση

Στην Ελλάδα η στρατηγική πολιτική επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, δηλαδή η εξουδετέρωση της πολιτικής επιρροής στην κοινωνία όλων των εκδοχών της αριστεράς, συνοδεύεται από μία καθόλου αιφνίδια αλλά από καιρό αναμενόμενη διόγκωση της ακροδεξιάς ψήφου. Συνολικά από τη νεοναζιστική εκδοχή του κόμματος επιρροής του Κασιδιάρη και την εθνικιστική χριστιανοορθόδοξου τύπου και ακραία φιλορωσική ακροδεξιά της Νίκης έως το μόρφωμα της Ελληνικής Λύσης, αγγίζει το 13%.

Πρόκειται για ένα ποσοστό - αφετηρία με το οποίο οι ευρωπαϊκές ακροδεξιές εκδοχές άρχισαν πριν από δέκα περίπου χρόνια την εφιαλτική ανοδική τους πορεία.

Είναι προφανές πως κόμματα όπως η Νίκη και οι Σπαρτιάτες είναι τεχνητά δημιουργήματα. Το πρώτο αποτελεί κατασκεύασμα τροφοδοτούμενο από ρωσικούς μηχανισμούς επιβολής πολιτικής επιρροής, όσο για το δεύτερο πρόκειται για όχημα που χρησιμοποίησε ο έγκλειστος Ηλίας Κασιδιάρης για να προετοιμάσει την επάνοδό του μετά την αποφυλάκισή του. Όταν δηλαδή θα έχει εκτίσει τα 3/5 της ποινής του. Είναι φανερό πως στο τέλος αυτού του εφιαλτικού σεναρίου θα προκύψει ένας ακροδεξιός σχηματισμός ο οποίος θα εκφράσει τον χώρο, έχοντας εκτοπίσει ιδεολογικά και πρακτικά διά της σιδηράς πειθούς τις γειτνιάζουσες ακροδεξιές εκδοχές. Αυτό συμβαίνει ιστορικά σε αυτούς τους χώρους.

Θα παρακολουθήσουμε δηλαδή την επανάληψη του έργου που παίχτηκε σε φάσεις στην Ευρώπη.

Η θεσμική δεξιά, οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις όπως καταγράφονται στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν αποτελεσματικά και μακροπρόθεσμα την ακροδεξιά επέλαση. Αντιθέτως. Σε ορισμένες χώρες, η ακροδεξιά συμμάχησε με τη θεσμική δεξιά σχηματίζοντας κυβερνήσεις. Αναμένεται να επαναληφθεί το σενάριο στην Ισπανία μετά τις επερχόμενες γενικές εκλογές.

Η θεαματική εκλογή τριών ακροδεξιών κομμάτων στη Βουλή των Ελλήνων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ούτε και θέλημα Θεού. Ήταν μία εκ των πραγμάτων εξελισσόμενη διαδικασία της οποίας το αποτέλεσμα έγινε εφικτό από μία σπάνια σύνθεση πολιτικής ανοησίας, ιδεολογικού αποπροσανατολισμού και μιντιακής πληθωρικότητας.

Ο Κασιδιάρης και η Νίκη, οι Σπαρτιάτες και η παρέα του κ. Νατσιού, είναι προϊόντα ανοχής του πολιτικού συστήματος, εντελώς λανθασμένων και εν μέρη ύποπτων ερμηνειών της Δικαιοσύνης αλλά και έντονης επικοινωνιακής προβολής από τους συνήθεις υπόπτους. Τα ΜΜΕ.

Η θεσμική αριστερά πίστεψε πως οι ακροδεξιές εκδοχές θα ακύρωναν την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Λάθος μέγα. Η θεσμική δεξιά πίστεψε πως ο κατακερματισμός της ακροδεξιάς σε πολλές εκδοχές θα απέτρεπε την είσοδο πολιτικών σχηματισμών στο Κοινοβούλιο. Λάθος μέγα επίσης. Τα ΜΜΕ και οι τηλεοπτικοί αστέρες πίστεψαν πως επιτέλους είχαν στα χέρια τους καυτό ρεπορτάζ με τα νέα πρόσωπα από την ανιψιά του Παΐσιου μέχρι τον έγκλειστο του Δομοκού. Οι Σπαρτιάτες και η Νίκη είναι και μιντιακά υποπροϊόντα. Την ίδια ευθύνη φέρουν και τα ευρωπαϊκά μίντια που όλα αυτά τα χρόνια έπαιξαν τον ρόλο της επικοινωνιακής φάλαγγας των ακροδεξιών εκδοχών. Ένα μείγμα σύγχυσης, αμετροέπειας πολιτικής αμορφωσιάς και κοινωνικής υποκουλτούρας.

Η αριστερά ηττήθηκε κατά κράτος, αλλά όπως σημειώνει μάλλον με πίκρα ο Δημήτρης Ψαρράς στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ηττήθηκε η ίδια η Μεταπολίτευση. Ενδεχομένως αυτή η Μεταπολίτευση να ήταν καταδικασμένη να ηττηθεί με αυτόν τον τρόπο από τη στιγμή που δεν κατάφερε να μετεξελιχθεί σε νέα ολοκληρωμένη  προοδευτική πολιτική πρόταση. Η Μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε επί πέντε δεκαετίες από μία σχεδόν μεταφυσικής προέλευσης «αριστερή - προοδευτική συνείδηση». Ήταν μάλλον ψευδαίσθηση. Η μόχλευση αυτής της μεταφυσικής τάσης με τη μόνιμη πλημμυρίδα κοτζαμπάσικου λαϊκισμού που κυριαρχούσε διαχρονικά στη νεοελληνική κοινωνία, παρήγαγε τα πολιτικά τερατουργήματα που έζησε η χώρα μέσα σε αυτήν την πεντηκονταετία. Η ολοκλήρωση του δράματος θα πρέπει να αναμένεται στις επόμενες ή κυρίως στις μεθεπόμενες εκλογές. Όταν στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες, στο Παρίσι, στη Ρώμη και πιθανώς στη Μαδρίτη, αλλά και στη Βόρεια Ευρώπη, θα έχουν ενθρονιστεί τα ακροδεξιά πολιτικά σχήματα. Είναι απλά ζήτημα χρόνου. Οι πολίτες για τους λόγους που γνωρίζουμε άριστα, αλλά ποτέ δεν τους επικαλούμεθα, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο πολιτικό σύστημα. Ο ακροδεξιός λαϊκισμός με κάποιες δόσεις αριστερής φρασεολογίας (όπως στη Γαλλία) επελαύνει. Μοιάζει με εκείνο το άθλιο καραβάνι ανοήτων, μελανοχιτώνων και αθλίων με επικεφαλής τον Μουσολίνι στην Πορεία προς τη Ρώμη. Και τότε η επέλαση του φασισμού ήταν απολύτως αναμενόμενη.