Η αυτοδυναμία Κυριάκου Μητσοτάκη και γιατί δεν σηματοδοτεί δεξιά και συντηρητική στροφή της κοινωνίας
Η Ελλάδα γύρισε σελίδα και άρχισε ήδη να διαβάζει την επόμενη μέρα. Μια ικανή σχετική πλειοψηφία του 40,5% δικαίωσε προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη και επιβράβευσε την πολιτική της ΝΔ δίνοντάς τους την άνετη πλειοψηφία των 158 βουλευτών και ταυτόχρονα την εντολή για ουσιαστικές και βαθιές μεταρρυθμίσεις. Στον αντίποδα κατακρήμνισε τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, απέρριψε την τοξική και διχαστική πολιτική τους και τους έθεσε σε τροχιά παρακμής. Και μόνο το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση διαθέτει πλέον μόνο 48 βουλευτές δηλώνει την απαξίωση του εκλογικού σώματος για την άλλοτε κραταιά αντισυστημική αριστερά.
Το αποτέλεσμα της δεύτερης κάλπης φυσικά και ήταν αναμενόμενο. Διότι η στροφή μιας κρίσιμης μάζας της ελληνική κοινωνίας ήταν από καιρό εμφανής. Μόνο οι δημοσκόποι δεν την έβλεπαν. Διαπερνούσε όλες τις κοινωνικές τάξεις, όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας, αλλά κυρίως όλες τις ηλικίες συντρίβοντας το στερεότυπο ότι οι νέοι ψηφίζουν «προοδευτικά» υπονοώντας με τον όρο αυτό αριστερά κόμματα. Η κοινωνία δεν βρήκε τίποτα προοδευτικό και ωφέλιμο ούτε στις προσωπικές επιθέσεις στους πολιτικούς αντιπάλους, ούτε στη δολοφονία χαρακτήρων, ούτε στα συνεχόμενα εξόφθαλμα ψεύδη, ούτε στην καλλιέργεια εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Ούτε φυσικά στον Κουφοντίνα και τον Βελουχιώτη. Και ως έμπειρη πλέον δεν περίμενε καν να ακούσει από τους άφρονες σοβαρές προτάσεις για τα μεγάλα επίδικα της πολιτικής. Και δεν άκουσε. Αλλά πήγε και ψήφισε.
Ήδη από το απόγευμα της Κυριακής ξεκίνησε μια προσπάθεια να θεωρηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα ως δεξιά και συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας. Τι κακό που μας βρήκε, δηλαδή. Επειδή μειοψήφησαν οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί. Αλλά και επειδή μια βεντάλια από ακροδεξιά και ψεκασμένα μορφώματα βρήκαν ευκαιρία, από την αυξημένη αποχή και την επαναληπτική ψηφοφορία που προκάλεσε η απλή και δολερή αναλογική, για να εισέλθουν στη Βουλή υποσχόμενα δύσκολες μέρες. Δύσκολες για την Δημοκρατία, τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και τον πολιτικό πολιτισμό μας. Η Δημοκρατία μας όμως έχει δει και χειρότερα τέρατα με ανάλογα ποσοστά και έχει τον τρόπο να τα εξουδετερώσει. Με περισσότερη δημοκρατία, φυσικά.
Αυτοδυναμία Κ. Μητσοτάκη: Γιατί δεν είναι δεξιά στροφή
Διότι δεν είναι ούτε αριστερή ούτε κεντρώα ούτε τίποτα από όλα αυτά τα παμπάλαια στερεότυπα της μεταπολίτευσης. Είναι μια «οριστική διαγραφή και τέλος» στον σύγχρονο αυριανισμό και την αριστερή λουμπενοποίηση. Η ελληνική κοινωνία τα έζησε και τα δύο στο πετσί της από το 2010 μέχρι και χτες, έγκωσε και είπε το απλό «μέχρις εδώ». Η αλήθεια είναι ότι έδωσε ευκαιρίες στον ΣΥΡΙΖΑ να πολιτικοποιηθεί, να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό πολιτικό fair play, να εμπεδώσει ότι πολιτεύεται σε περιβάλλον φιλελεύθερης δημοκρατίας καθώς και ότι ο εμφύλιος έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτός δεν θέλησε ούτε να ακούσει ούτε να προσαρμοστεί. Διότι δεν κατάλαβε τίποτα. Η απέλπιδα προσπάθεια της τελευταίας στιγμής να κρυφτούν τα πάλαι ποτέ κορυφαία τοξικά στελέχη και να προβληθούν κάποια, εκκολαπτόμενα στην τοξικότητα, στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία. Εκ τους αποτελέσματος βεβαίως. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει.
Την ίδια εποχή η ίδια κοινωνία έζησε μια κυβέρνηση και κυρίως έναν Μητσοτάκη ο οποίος δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά που του καταμαρτυρούσε η αριστερή αντιπολίτευση. Είναι πολύ μικρή χώρα η Ελλάδα και όλα είναι διάφανα. Το κυριότερο, όποτε έκανε λάθη, όποτε αστοχούσε, όποτε ολιγωρούσε, δεν δίσταζε να το παραδεχτεί δημόσια και να διορθώνει το λάθος του εμπράκτως. Δεν διεκδίκησε ποτέ το αλάθητο του Πάπα, πράγμα που έχουν σημαία τους όλοι οι ηγέτες της Αριστεράς διότι το έχουν κληρονομήσει από τον Μαρξ και τον επιστημονικό σοσιαλισμό του. Και μόνο ότι ο Μητσοτάκης ζητούσε συγγνώμη ενώ ο Τσίπρας κατατροπώθηκε και δεν παραιτήθηκε αρκούν για να καταλάβει έστω και αργά η κοινωνία τι περίπου συμβαίνει. Τις διαφορές ποιοτήτων.
Η αριστερή αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη
Η έξαλλη και μετρίως έξαλλη αριστερή αντιπολίτευση δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι η ΝΔ του Κυριάκου δεν μπορούσε να είναι δεξιά ή ακροδεξιά. Αν ήταν, θα είχε μείνει στον Μεϊμαράκη. Διότι απλά διεκδικούσε ανάπτυξη σε συνδυασμό με κοινωνικό κράτος και ασφάλεια. Αυτό δεν είναι ένα δεξιό μοντέλο. Είναι ένα δημοκρατικό και κοινωνικό. Δεν θέλει να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους αλλά να δώσει ευκαιρίες σε όλους ώστε να διεκδικήσουν την ευημερία. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με κερδοφόρες επενδύσεις και λελογισμένους φόρους που και να μη διώχνουν τον επενδυτή, αλλά και να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία. Με καλύτερη εκπαίδευση. Και φυσικά με λιγότερη γραφειοκρατία σε ένα μικρότερο κράτος. Αλλά το κράτος για την Αριστερά είναι τοτέμ – έχει μείνει από τη αγαπημένη Σοβιετία.
Στον αντίποδα, αυτή η Αριστερά, λούμπεν στην κουλτούρα της και σταλινική στην ιδεολογία της, υπόσχονταν διωγμούς και τοπικά νομίσματα. Και φώναζε «Μητσοτάκη γαμ…..» Με δυο λόγια δεν ήταν αριστερά αλλά μια υβριδικού τύπου ακροδεξιά η οποία λογικά έφτασε στο σημείο να προσκαλεί ακόμα και τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Μέχρι που είδε να αδειάζει η κάλπη της και να γεμίζουν τα ακροδεξιά μορφώματα. Σε αυτήν την «Αριστερά» η ελληνική κοινωνία είπε επιτέλους το σωστό «ΟΧΙ». Μπορεί να μην το επεξεργάστηκε πολιτικά, μπορεί να μην το έχει ακόμα εμπεδώσει αλλά το ένιωσε και είπε να το κάνει. Και πήγε και ψήφισε με το χέρι στην καρδιά. Είναι ο λεγόμενος «παλμός της κοινωνίας» που κάποτε τον έπιασε ο Τσίπρας και πήγε να ρίξει τη χώρα στο γκρεμό και σήμερα τον πιάνει ο Μητσοτάκης και πάει να βάλει τη χώρα στην επενδυτική βαθμίδα. Ψιλοδιαφορές;
Και τα ακροδεξιά σχήματα που μπήκαν στη Βουλή; Αυτά δεν είναι δεξιά στροφή; Αυτά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν όπως σε όλη την Ευρώπη. Ψεκασμένοι, θρησκόληπτοι, αντιεμβολιαστές, πουτινόφιλοι, μουσολινικοί και φασίστες, που είδαν την πόρτα που άνοιξε το εκλογικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ και μπήκαν. Απόγονοι των ΑΝΕΛ και της Χ.Α. Διότι όποιος έστησε το κόλπο με την απλή και δολερή αυτό ακριβώς επιζητούσε. Το μπάχαλο. Την αποσάθρωση της κοινωνίας. Την απαξίωση του κοινοβουλευτισμού. Μόνο που την πλήρωσαν τελικά μόνο οι εμπνευστές της. Διότι μια ικανή πλειοψηφία απλών πολιτών, απλώς το κατάλαβε. Το είδε χωρίς καμιά διαμεσολάβηση. Στο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν ότι μπορούσαν να πουλήσουν παραμύθι περί δημοκρατίας και εκλογικής δικαιοσύνης. Διότι παραδοσιακά η Αριστερά θεωρεί την κοινωνία ηλίθια. Και πλασάρεται ως ο κηδεμόνας της.
Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια στροφή προς τη χειραφέτηση της κοινωνίας από βλαβερούς –ισμούς. Από την αμετροέπεια και το λαϊκισμό. Η Ελλάδα είναι σήμερα μια κοινωνία σε μετάβαση. Η στροφή της είναι ημιτελής, η εσωτερική πάλη των κοινωνικών κλασμάτων παραμένει πάντα στο προσκήνιο και οι πονηροί πολιτευτές αξιώνουν την ισχύ τους εκμεταλλευόμενοι αυτήν. Οξύνοντας τις αντιθέσεις και υπονομεύοντας τη συνοχή. Δυστυχώς για την Αριστερά ατύχησε να έχει ως εκπροσώπους, από τη μια ένα «απολιθωμένο σταλινικό» και από την άλλη ένα τελείως «λούμπεν λαϊκίστικο» σχήμα. Το δεύτερο προσπάθησε το 2015 να καταστρέψει τη χώρα. Να τη στείλει στον τρίτο κόσμο, στη λατινική Αμερική. Δεν τα κατάφερε και πισωπάτησε. Και τώρα του ήρθε ο λογαριασμός. Με την υπογραφή, Νισάφι!
18°
