Καίγοντας την Athens Voice

Εμπρηστική επίθεση στην Athens Voice. Απίστευτο; Συνέβη πρωί πρωί της 6ης Νοεμβρίου από μέλη της «Αναρχικής ομάδας Αντικαπιταλιστικής Δράσης» που θεωρούν πως καίγοντας κατατροπώνουν τον «εχθρό». Αλλά ποιος είναι ο εχθρός; Μα η άλλη άποψη. Ό,τι υπάρχει σε μια δημοκρατία.

H Athens Voice είναι ένα από τα ελάχιστα μέσα ενημέρωσης που πέρασαν μέσα από την κρίση χωρίς οι εργαζόμενοι να βιώσουν την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν πολλοί συνάδελφοι με τις απολύσεις, με τις εξουθενωτικές μειώσεις μισθών και με τις καθυστερήσεις πληρωμής ακόμη και για αρκετούς μήνες. Με αυτή την έννοια, είναι το θετικό παράδειγμα στον χώρο των ΜΜΕ, αλλά δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος για να την αγαπήσει κανείς. Υπάρχει κάτι ακόμη σημαντικότερο, ότι η ελευθερία της άποψης εκεί είναι απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη. Ο άνθρωπος που δημιούργησε την Athens Voice (και τη δημιουργεί ακόμη), ο Φώτης Γεωργελές, ούτε ρωτά, ούτε ξέρει τι θα γράψεις. Και δεν ενοχλείται ακόμη και αν γράψεις κάτι που έρχεται σε αντίθεση με αυτό που γράφει εκείνος. Έντονα πολιτικοποιημένος ο ίδιος, το διάλεξε να υπερασπίζεται με πάθος τις απόψεις του, με όποιο κόστος, και με το ίδιο πάθος υπερασπίζεται το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης να εκφραστεί. Οι δράστες της εμπρηστικής επίθεσης ούτε ξέρουν, ούτε καταλαβαίνουν τι θα πουν όλα αυτά, μόνο μισούν.

Μπες στο άρρωστο μυαλό τους: Ανέβηκαν στον όροφο που βρίσκονται τα γραφεία, στην Χαριλάου Τρικούπη, πέταξαν μέσα εκρηκτική ύλη και έφυγαν τρέχοντας για να δημοσιοποιήσουν το βράδυ ένα φρικιαστικό κείμενο «ανάληψης ευθύνης». Αυτά που γράφουν δεν αναλύονται με όρους κοινής λογικής ούτε χωρούν στο μυαλό ενός στοιχειωδώς καλλιεργημένου πολίτη ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Φανατισμός, ανορθολογισμός, τύφλωση, ακατέργαστη οργή, μανία καταστροφής, παράκρουση, απωθημένα που ξεσπούν βίαια, εκδικητική λύσσα, η ορμητική επιθυμία να κάνουν κακό.

Εμαθαν από μικρά παιδιά ότι πετάς πέτρες, αργότερα μολότωφ, αντί να κάνεις διάλογο για να διεκδικήσεις, το είδαν να συμβαίνει στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα και στα τηλεοπτικά πάνελ, στους δρόμους μεταξύ των οδηγών και σε συνδικαλιστικούς αγώνες, μέσα στη Βουλή και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις έξω από τη Βουλή, γαλουχήθηκαν στην ιδέα των μικρών εμφυλίων που τελειώνουν μόνο για να ξαναρχίσουν.

Άλλες φορές καταφέρνουν μεγάλες εφιαλτικές νίκες, τρεις νεκροί στην Μαρφίν, άλλοτε πετυχαίνουν το σκοπό τους με άλλα μέσα, επιτίθενται σε έναν καθηγητή την ώρα που πίνει τον καφέ του ή δεν του επιτρέπουν να κάνει μια ομιλία σε δημόσιο χώρο, την πέφτουν σε έναν δημοσιογράφο την ώρα που πάει σινεμά και περιμένουν με αγωνία τη στιγμή αδυναμίας ενός που έπαψε να κυκλοφορεί εκεί που μπορεί να τον πετύχουν.

Η εμπρηστική επίθεση στην Athens Voice δεν είναι απλώς ένα χτύπημα στην ελευθερία του τύπου και τραύμα για το δημοκρατικό πολιτισμό μας, είναι μια άγρια υπενθύμιση της έντασης και της έκτασης που έχει ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας. Δεν έχει καμία σημασία αν οι δράστες κάθε τέτοιας επίθεσης ορκίζονται στον Χίτλερ ή στον Μπακούνιν. Βρίσκονται στην ίδια όχθη, έχουν τα ίδια μέσα και τον ίδιο σκοπό: Με τη βία να εξοντώσουν τον άλλο, όποιος κάθε φορά ορίζεται ως άλλος. Μπορεί να είναι μετανάστης, gay ή αριστερός, μπορεί να είναι μνημονιακός, πλούσιος ή φλογερός ευρωπαϊστής και αυτός που βρίσκεται απέναντι με το μαχαίρι, τη βόμβα ή το στουπί είναι φασίστας και τίποτα άλλο.

Αναδημοσίευση από το metarithmisi.gr