Καρδούλες και βουλευτές κλάσματα

«Εγώ κάνω για 100 βουλευτές και οι υπόλοιποι της Πλεύσης Ελευθερίας για άλλους 20 ο καθένας» είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου το βράδυ των εκλογών, για την είσοδο του κόμματός της στη Βουλή.

Αυτή η δήλωση δεν είναι απλώς περιφρονητική και προσβλητική για τους νέους βουλευτές της Πλεύσης Ελευθερίας. Είναι και προσβολή στο ίδιο το ιδανικό της δημοκρατικής εκπροσώπησης και της ισότητας. Κάθε εκλεγμένο μέλος του κοινοβουλίου επιφορτίζεται εξίσου με τις ελπίδες, τις φιλοδοξίες και τις ψήφους χιλιάδων ψηφοφόρων.

Το να αποδίδεται διαφορετική «αξία» στους βουλευτές υποτιμά και τους ψηφοφόρους που τους έχουν επιλέξει. Βέβαια, η περιφρόνηση στους ψηφοφόρους ήταν εμφανής ήδη από το μαγείρεμα που έγινε στα ψηφοδέλτια μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, ώστε να τοποθετηθούν οι εκλεκτοί της αρχηγού εκεί όπου υπήρχαν πιθανότητες εκλογής.

Χάρη δε σε αυτό το προεκλογικό μαγείρεμα, μεταξύ των βουλευτών της Πλεύσης Ελευθερίας που τόσο ευθαρσώς απαξίωσε η κυρία Κωνσταντοπούλου, είναι και ο σύντροφός της. Θεωρεί κι εκείνον λιγότερο άξιο από εκείνη; Η τοποθέτησή του στο ψηφοδέλτιο ήταν απλώς ένα σχέδιο για την εδραίωση της εξουσίας μέσα στον προσωπικό της κύκλο λοιπόν, αδιαφορώντας για τις δυνατότητες και τις ικανότητές του;

Η εξασφάλιση δημοσίων θέσεων και αξιωμάτων σε συγγενείς και φίλους είναι ο ορισμός του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας. Στο εξής, κάθε φορά που κάποιος από την Πλεύση Ελευθερίας θα αναφέρεται σε αξιοκρατία και αξιολόγηση, θα πρέπει να γελάμε δυνατά.

Επιπλέον, είναι ταυτόχρονα ενδιαφέρον και ανησυχητικό το γεγονός ότι η δήλωση της κυρίας Κωνσταντοπούλου αντιμετωπίστηκε με σιωπηλή αποδοχή από τους νέους βουλευτές του κόμματός της. Η έλλειψη αντίδρασής τους σηματοδοτεί μια συνένοχη αποδοχή αυτής της στρεβλωμένης δυναμικής εξουσίας μέσα στο κόμμα. Υποδηλώνει μια κομματική κουλτούρα όπου η ατομική αξία δεν ορίζεται από τις ικανότητες ή την απόδοση του κάθε στελέχους στην υπηρεσία αλλά από την εγγύτητά του με την αρχηγό του κόμματος.

Δεν περιμένω βέβαια από τους σιωπηλούς βουλευτές να αντιδράσουν. Όχι επειδή πάσχουν από έλλειψη αυτοεκτίμησης, αλλά επειδή απαιτείται σπονδυλική στήλη γι αυτό, και φαίνεται ότι τους λείπει κι αυτή, εκτός από τη μιλιά. Προβλέπω ότι η σιωπή τους θα παραμείνει εκκωφαντική σε όλη τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής θητείας. Ανταλλάσσουν τις φωνές τους για μια γεύση εξουσίας, ακόμα κι αν είναι απλώς ένα κλάσμα της αξίας της αρχηγού.

Ούτε νομίζω ότι κανείς περίμενε διαφορετική στάση από την κυρία Κωνσταντοπούλου. Έχει δώσει ικανά δείγματα γραφής για να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Έχει φτιάξει ένα απολύτως προσωποπαγές και αρχηγικό κόμμα, που οφείλει τη συνοχή του στην ίδια και το οποίο ελέγχει απόλυτα. Αν υπάρχει κάποια αμφιβολία ως προς την ιδεολογική τοποθέτηση αυτού του αχταρμά, ίσως πρέπει να κοιτάξουμε προς τη μοναρχία.

Γιατί σε μια δημοκρατία, δεν υποκλινόμαστε στους ηγέτες μας, τους επιλέγουμε για ορισμένο διάστημα ώστε να μας υπηρετήσουν. Είναι ήδη προφανές από όσα δημόσια γίνονται γνωστά ότι ο τρόπος λειτουργίας της Πλεύσης Ελευθερίας δεν χαρακτηρίζεται από εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες. Βολεύει αυτό για την ώρα τους εκλεκτούς που κατέλαβαν τις θέσεις. Βολεύει, μέχρι να αντικατασταθούν και αυτοί, σαν τα πιόνια στο σκάκι. Εδώ θα είμαστε εμείς να δούμε. Εκείνοι δεν ξέρω.