Μια κάλπη για το βιβλίο Γκίνες

Μπορεί να είναι και οι πιο αλλόκοτες εκλογές όλης της περιόδου της μεταπολίτευσης. Από τη στιγμή ιδιαίτερα που το κύριο διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης, η κυβερνητική εξουσία, δεν υπάρχει αυτή τη φορά. Ωστόσο, το πιο σημαντικό δεν είναι ότι η νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι ήδη κλειδωμένη από τον Μάιο αλλά το γεγονός ότι η νίκη αυτή φαίνεται ότι δεν ικανοποιεί μόνο την Κεντροδεξιά παράταξη που σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις θα εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία αλλά όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα. Μια παγκόσμια πρωτοτυπία που θα άξιζε να καταχωρηθεί και στο βιβλίο Γκίνες.

Η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας θα ανακουφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς θα βάλει φρένο στον κατήφορο των εκλογικών του ποσοστών, προς στιγμήν τουλάχιστον. Θα ικανοποιήσει προφανώς και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που θα υλοποιήσει τον στόχο του να αναλάβει τον ρόλο μιας ισχυρής και υπεύθυνης αντιπολίτευσης χωρίς να χρειαστεί να επαναλάβει την προτροπή του προς στον Μητσοτάκη για τον σχηματισμό κυβέρνησης με τη συμμετοχή της Ακροδεξιάς. Το ΚΚΕ θα αναδειχθεί όπως πάντα «ισχυρό στη Βουλή και το λαό» ενώ τα αλλοπρόσαλλα σχήματα που θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή θα χαρούν που οι ψηφοφόροι τους δεν θα έχουν την ευκαιρία να το μετανιώσουν μέσα σε ένα μήνα.

Μπορεί το θέμα της επόμενης κυβέρνησης της χώρας να έχει λυθεί προκαταβολικά, ωστόσο τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει η κάλπη δεν είναι λιγότερο σημαντικά. Αποτελεί άραγε η όποια αυτοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη εγγύηση για την εκπλήρωση των προγραμματικών του δεσμεύσεων, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις; Η προηγούμενη εμπειρία έχει αποδείξει ότι η σύγκρουση με το πελατειακό κράτος, η εφαρμογή μιας ουσιαστικής αξιολόγησης, οι αλλαγές στην Παιδεία, η πάταξη της φοροδιαφυγής κλπ απαιτούν ευρύτερη κοινοβουλευτική και κυρίως κοινωνική αποδοχή και στήριξη.

Θα υπάρξουν ισχυρές δυνάμεις έτοιμες να συναινέσουν σε αυτή την κατεύθυνση; Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο πιεστικό αν αναλογιστεί κανείς ότι ένα σημαντικό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας δεν φαίνεται να συναινεί εύκολα σε αυτή την κατεύθυνση. Και ας μην ξεχνάμε και την προαναγγελθείσα εκκίνηση της διαδικασίας για τη νέα αναθεώρηση του Συνατάγματος σε μια σειρά από κρίσιμους για τη θεσμική συγκρότηση της χώρας τομείς. Θα διασφαλιστεί ο κρίσιμος αριθμός των 180 βουλευτών που θα δρομολογήσουν μια ουσιαστική αναθεώρηση ή θα χαθεί μια ακόμα ευκαιρία προεξοφλώντας μια ακόμα Συνταγματικά χαμένη πενταετία; Η μετάβαση στην κανονικότητα - και όχι η επιστροφή σε αυτήν μια και η προηγούμενη «κανονικότητα» οδήγησε τη χώρα στη βαθιά κρίση και τον λαϊκισμό - απαιτεί συμβιβασμούς και συγκλίσεις.

Σε δύσκολα ερωτήματα καλείται επίσης να απαντήσει η κάλπη σε ότι αφορά την αντιπολίτευση. Το τέλος του αφηγήματος του ΣΥΡΙΖΑ και η ιδεολογικοπολιτική του κατάρρευση αφήνουν ένα σημαντικό κενό στο πολιτικό σκηνικό. Από ποιον θα καλυφθεί το κενό αυτό; Θα αναδειχθεί το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ως η δύναμη που μπορεί να συσπειρώσει τον κεντροαριστερό μεταρρυθμιστικό χώρο συγκροτώντας ένα σοβαρό και αξιόπιστο αντιπολιτευτικό πόλο; Θα προχωρήσει σε πρωτοβουλίες για την προσέλκυση των φιλελεύθερων δυνάμεων του Πολιτικού Κέντρου που αποτελούσαν διαχρονικά το προνομιακό πεδίο αυτού του χώρου; Θα αξιοποιήσει την κληρονομιά του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος και τη συμβολή του στη σωτηρία της χώρας από τη χρεωκοπία;

Η είσοδος στη Βουλή των αλλοπρόσαλλων σχηματισμών που, απ’ ό,τι φάνηκε στις εκλογές του Μαΐου, ελπίζουν να καθίσουν στα κοινοβουλευτικά έδρανα είναι ένα ακόμα ερώτημα στο οποίο θα δώσει απάντηση η κάλπη. Θα αποδειχθεί, από τη μια πλευρά κατά πόσον η βλάβη που προκάλεσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά είναι ανήκεστος κι από την άλλη κατά πόσο ο θρησκευτικός σκοταδισμός και οι «ψεκασμένοι» πλασιέ των εθνικιστικών και «πατριωτικών» κραυγών είναι ικανοί να επηρεάσουν την πολιτική ζωή της χώρας. Είναι τώρα η στιγμή, λίγο πριν μπουν στο παραβάν, οι δυσαρεστημένοι πολίτες να σκεφτούν ότι μπορεί, άθελά τους, να βλάψουν τις οικογένειες, τους εαυτούς τους και τη χώρα.

Η κάλπη αυτής της Κυριακής είναι κρίσιμη και για έναν άλλο πολύ σημαντικό λόγο. Θα αποδείξει κατά πόσον η διακομματική ολιγωρία και η τσαπατσουλιά στην αντιμετώπιση της αλήστου μνήμης εγκληματικής οργάνωσης θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο κόστος για τη χώρα. Ο νεοναζιστικός κίνδυνος δεν αντιμετωπίζεται ευκαιριακά με νομοθετήματα και απαγορεύσεις της τελευταίας στιγμής, όσο κι αν ήταν απαραίτητες. Χρειάζεται μόνιμη και επίμονη δουλειά στην κοινωνία ξεκινώντας από τη νεολαία που βρίσκεται ήδη σε χρονική απόσταση από τη δικτατορία και τον φασισμό όντας καθημερινός αποδέκτης της ακροδεξιάς ρατσιστικής προπαγάνδας. Το θέμα δεν είναι αν το μόρφωμα θα λέγεται «Χρυσή Αυγή» ή «Σπαρτιάτες» αλλά πώς θα κάνουμε συνείδηση της νεολαίας το ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!