Οι αποχωρήσεις βουλευτών από την Πλεύση Ελευθερίας και η συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Ομολογώ ότι λίγοι άνθρωποι στην πολιτική μου φαίνονται τόσο τρομακτικοί όσο η Ζωή η Κωνσταντοπούλου. Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω εκείνη τη φωτογραφία από τον Ιούλιο του 2015 στην οποία τη βλέπουμε να σηκώνει τη γροθιά της έξω από το κοινοβούλιο ουρλιάζοντας στο αλαλάζων πλήθος της συγκέντρωσης του ΟΧΙ (σαν Περσέας που κρατά το κεφάλι της Μέδουσας στα χέρια, με τη Μέδουσα να είναι οι «μενουμευρωπαίοι»).
Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω το αυταρχικό της ύφος σε κάθε δημόσια εμφάνιση εκείνους τους λίγους μήνες που υπήρξε Πρόεδρος της Βουλής. Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω εκείνο το γεμάτο απροκάλυπτη απειλή «ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ;» στη Σία την Κοσιώνη στη μέση μιας συνέντευξης. Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω μια από τις πρωταγωνίστριες του εφιαλτικού πρώτου εξαμήνου του 2015 και μου είναι αδύνατο να ξεχάσω την πορεία της τα χρόνια μετά.
Γι’ αυτό δεν νιώθω την παραμικρή συμπάθεια για τους συνοδοιπόρους της. Καθόλου δεν λυπάμαι τις υποψήφιες του κόμματός της που κλαίγονται στα παράθυρα επειδή, παρότι πρώτευσαν σε σταυρούς, τις παραμερίζει για να τοποθετήσει στην κεφαλή των ψηφοδελτίων (και έτσι στην ουσία να διορίσει βουλευτές σε περίπτωση που το κόμμα της περάσει το 3%) τον καλό της, τον Σπύρο «Μεγαλέξαντρο» Μπιμπίλα και δεν ξέρω ποιους άλλους.
Και για να είμαι ειλικρινής όχι μόνο δεν νιώθω καμία συμπάθεια και καμία λύπη για τις κυρίες που τάχα πριν λίγες μέρες κατάλαβαν τι σημαίνει Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά χαίρομαι κιόλας. Πιστεύω ότι αυτή η μεταχείριση όχι μόνο δεν είναι άδικη αλλά είναι ακριβώς αυτή που τους αξίζει.
Οι κυρίες αυτές (λέω κυρίες γιατί δεν έχω δει κάποιον άντρα υποψήφιο βουλευτή να διαμαρτύρεται) μέχρι πριν λίγες ημέρες προφανώς δεν έδιναν δεκάρα για όλα αυτά για τα οποία σήμερα ισχυρίζονται ότι κόπτονται. Αν έδιναν δεκάρα, δεν θα ήταν στο κόμμα της συντρόφισσας Κωνσταντοπούλου. Δεν θα συνεργάζονταν με έναν από τους ανθρώπους που όχι μόνο πήγαν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα αλλά και τσακώθηκαν με τον αρχηγό του κόμματός τους επειδή την τελευταία στιγμή (πανικόβλητος από τις συνέπειες του χάους που είχε συνδημιουργήσει) έσβησε το φυτίλι το οποίο όλοι μαζί είχαν ανάψει. Δεν θα είχαν ως πολιτικό πρότυπο τον ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων μηνών της Πρώτης Φοράς Αριστεράς (προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι οι επόμενοι μήνες ήταν παράδειγμα προς μίμηση αλλά η κόλαση εκείνων των μηνών που πήραμε ταχύρυθμα μαθήματα πραγματικής αριστεράς στην εξουσία δεν νομίζω ότι συγκρίνεται με τίποτα).
Στην πραγματικότητα αυτό που νιώθω για τις κυρίες είναι το ίδιο που νιώθω για τους υποτακτικούς ενός arch-villain σε ένα κόμικς της Marvel ή για τους minions του Γιάνη «Παγόνι» Βαρουφάκη στα κόμικς της ελληνικής πραγματικότητας. Και πολύ διασκεδάζω όταν τις ακούω έκπληκτες να περιγράφουν συμπεριφορές που τόσο πολύ ταιριάζουν με την Κωνσταντοπούλου, όπως εκείνο το «αχ γλυκούλα μου, δεν ήξερα ότι ήθελες να εκλεγείς». Κυρίως επειδή τις φαντάζομαι να γλεντούν όταν στη θέση τους, αντιμέτωπη με τις ορέξεις της αρχηγού τους, ήταν μια ολόκληρη χώρα.
Με πολύ λίγα λόγια, κάθε φορά που βλέπω ένα στέλεχος της Πλεύσης Ελευθερίας να κλαίγεται για τη συμπεριφορά της Κωνσταντοπούλου το μόνο που μου έρχεται να πω είναι «καλά τους κάνει». Και μπράβο της.
11°
