Οι αρλούμπες, τα ψέματα, οι «παραπλανημένοι» και η «παντοδυναμία»

Μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου και τη συντριπτική στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, με διαφορά άνω των 20 μονάδων από τη Νέα Δημοκρατία, ο Αλέξης Τσίπρας συνθηματολογεί με ένα νέο εφεύρημα:

Να αποτραπεί πάσει θυσία η παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που θα τον καταστήσει ανεξέλεγκτο.

Και με αυτό το επιχείρημα ζητά να υπερψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας μάλιστα να τον συνδράμουν σε αυτή τη προσπάθεια πάσης προελεύσεως ψηφοφόροι, ακόμη και οι, κατά την άποψή του, «παραπλανημένοι» (!) οπαδοί της Χρυσής Αυγής και του Κασιδιάρη. Είναι και αυτό ένα από τα πολλά ψευδοπροβλήματα, με τα οποία προσπαθεί, για πολλοστή φορά, να αποπροσανατολίσει ψηφοφόρους ο Αλέξης Τσίπρας. Γιατί τα περί «παντοδυναμίας» αποτελούν ακραίο ψευδοπρόβλημα για τους εξής κυρίως λόγους:

Η Νέα Δημοκρατία έλαβε στις εκλογές της 21ης Μαΐου 40,79%, ποσοστό που, σύμφωνα με τις μετρήσεις, αναμένεται να αυξηθεί οριακά στις κάλπες της 25ης Ιουνίου. Πρόκειται για το μικρότερο ποσοστό που έχει λάβει πρώτο κόμμα, υπό ομαλές συνθήκες κανονικότητας, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 50 ετών.

Συγκεκριμένα:

Το 1974, υπό ειδικές συνθήκες, η Νέα Δημοκρατία έλαβε 54,37% και πήρε 220 έδρες, το 1977 η ΝΔ με 41,84% είχε 171 έδρες, το 1981 το ΠΑΣΟΚ έλαβε 48,07% και πήρε 172 έδρες, το 1985 το ΠΑΣΟΚ με 45,84% είχε 161 έδρες. Αυτά με συστήματα ενισχυμένης αναλογικής.

Με απλή αναλογική η Νέα Δημοκρατία έλαβε τον Ιούνιο του 1989 ποσοστό 44,28% και συγκέντρωσε 145 έδρες, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς 46,19% και 148 έδρες και τον Απρίλιο του 1990 πήρε 46,89% και 150 έδρες.

Με ενισχυμένη πάλι αναλογική το ΠΑΣΟΚ έλαβε στις εκλογές του 1993 ποσοστό 46,88% και 170 έδρες, στις εκλογές του 1996 πήρε 41,49% και 162 έδρες, το 2000 το ΠΑΣΟΚ πήρε 43,79% και 158 έδρες, το 2004 η Νέα Δημοκρατία 45,36% και 165 έδρες, το 2007 έλαβε 41,87% και 152 έδρες και το 2009 το ΠΑΣΟΚ, στις τελευταίες εκλογές της κανονικότητας πριν τα μνημόνια, 43,92% και 160 έδρες.

Στη δεκαετία των ανώμαλων μνημονιακών συνθηκών και με εκλογικό νόμο ενισχυμένης αναλογικής κανένα κόμμα δεν συγκέντρωσε στις δύο εκλογές του 2012 και στις δύο του 2015 ποσοστά άνω του 37%. Από τις εκλογές του 2012 προέκυψε κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και στη συνέχεια μόνο των δύο πρώτων και από τις εκλογές του 2015 αριστεροδεξιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Ανεξάρτητων Ελλήνων, συγκυβέρνηση δηλαδή Τσίπρα - Καμμένου. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγκεντρώσει 36,34% και 149 έδρες και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους 35,46% και 145 έδρες.

Τέλος στις εκλογές του Ιουλίου 2019 η Νέα Δημοκρατία έλαβε 39,85% και 158 έδρες. Και έτσι φθάσαμε στις εκλογές του Μαΐου 2023 στις οποίες με τον, κατά Τσίπρα «νόμο αυταπάτη» της απλής αναλογικής που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία έλαβε 40,79% και 146 έδρες, με αποτέλεσμα να μην προκύπτει κυβερνητική πλειοψηφία και να καταστεί πλέον αναγκαία η διενέργεια των επαναληπτικών εκλογών της 25ης Ιουνίου. Προκύπτουν αβίαστα από αυτά τα δεδομένα των τελευταίων 50 ετών τα ακόλουθα συμπεράσματα:

Σε όλες τις εκλογές που έγιναν με ενισχυμένη αναλογική και σε συνθήκες κανονικότητας (που κατά την Έφη Αχτσιόγλου «δεν ευνοούν την Αριστερά») το πρώτο κόμμα έχει λάβει κατ' ελάχιστον 42% και μάξιμουμ 48%. Σε όλες τις εκλογές που έγιναν στη μνημονιακή δεκαετία και σε συνθήκες μη κανονικότητας (που κατά τη Έφη Αχτσιόγλου «ευνοούν την Αριστερά») τα πρώτα κόμματα έχουν λάβει μίνιμουμ 18,85% - η Νέα Δημοκρατία τον Ιούνιο του 2012 -και μάξιμουμ 36,34- ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015.

Σε όλες τις εκλογές κανονικότητας των τελευταίων 50 ετών με ενισχυμένη αναλογική, τα κόμματα που κυβέρνησαν είχαν συγκεντρώσει κατά μέσο όρο πάνω από 160 έδρες με μίνιμουμ 152 έδρες (ΝΔ 2007) και μάξιμουμ 172 έδρες (ΠΑΣΟΚ 1981).

Σε όλες τις εκλογές κανονικότητας αλλά με απλή αναλογική των τελευταίων 50 ετών το κόμμα που πλειοψήφησε συγκέντρωσε από 145 έως 150 έδρες (ΝΔ στις τρεις διαδοχικές εκλογές 1989 - 1990).

Στις εκλογές μη κανονικότητας της μνημονιακής δεκαετίας και με ενισχυμένη αναλογική προέκυψαν συμμαχικές κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ (2012-2014) και συμμαχικές κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2015-2019). Έτσι οι εκλογές του 2019, τις οποίες κέρδισε η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 39,85% και 158 έδρες, σήμαναν την επάνοδο στην ομαλότητα, στην κανονικότητα και το τέλος της δεκαετούς μνημονιακής ανωμαλίας που ξεκίνησε από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και κορυφώθηκε με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, που αυτή προκάλεσε.

Αν λοιπόν συγκεντρώσει κανείς και συνυπολογίσει αυτά τα δεδομένα των τελευταίων 50 ετών, θα καταλήξει στο συμπέρασμα, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία, ότι τα ποσοστά της τάξης του 40% μπορεί να δώσουν πλειοψηφίες έως 160 εδρών, υπό προϋποθέσεις και πάντα ανάλογα με τον αριθμό των κομμάτων που εισέρχονται στη Βουλή. Πλειοψηφίες που δεν συνιστούν παντοδυναμίες αλλά αναγκαία αυτοδυναμία για να μπορέσει ένα κόμμα να κυβερνήσει αποτελεσματικά.

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου για τις κάλπες του 1989 και ο Αλέξης Τσίπρας για αυτές του 2019 είδαν με βεβαιότητα ότι χάνουν τις εκλογές, επέβαλαν την απλή αναλογική μόνο και μόνο για να εμποδίσουν τον αντίπαλό τους και βέβαιο νικητή να σχηματίσει κυβέρνηση. Βέβαια είχαν και οι δύο πλήρως αδιαφορήσει για το γεγονός ότι έτσι οδηγούσαν τη χώρα σε ακυβερνησία και σε διπλές και τριπλές εκλογές, με τεράστιο οικονομικό και πολιτικό κόστος.

Έτσι λοιπόν το ζητούμενο από τις κάλπες της 25ης Ιουνίου είναι να προκύψει μία ισχυρή κυβέρνηση, η οποία θα μπορεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά, να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις που έρχονται από τον διεθνοπολιτικό ορίζοντα και να κλείσει μεγάλα μέτωπα που μένουν ακόμη ανοιχτά στην οικονομία και την κοινωνία. Τις χαίνουσες πληγές επί παραδείγματι στην Υγεία, τη Παιδεία, τη Δικαιοσύνη, τη Διαφθορά, την Ακρίβεια.

Είχε πει ο Ότο Φον Μπίσμαρκ ότι ποτέ οι άνθρωποι δεν λένε τόσα ψέματα όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές. Οι ανοησίες, οι αρλούμπες και οι αερολογίες που ακούγονται σήμερα πριν τις εκλογές περί παντοδυναμιών κλπ. κυρίως από τη πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ αναμφίβολα συνιστούν ψέματα σαν αυτά στα οποία αναφερόταν ο μακαρίτης Καγκελάριος.