Με αφορμή τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η Βουλή, με πρωτοβουλία του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, διοργάνωσε την περασμένη Δευτέρα εκδήλωση τιμής για τον Παύλο Μπακογιάννη. Οι ομιλητές αναφέρθηκαν εκτενώς στη ζωή και το έργο του. Εκεί, όμως, που έδωσαν όλοι έμφαση είναι στις προσπάθειες που έκανε για εθνική συμφιλίωση, με αποκορύφωμα την ψήφιση του νόμου για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου, ενός νόμου που έφερε (και) τη δική του σφραγίδα. Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι ο νόμος αυτός ψηφίστηκε (18/9/1989) μόλις λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του (26/9/1989) από τους εγκληματίες του κοινού ποινικού.
Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο της εκδήλωσης είναι ότι ο Π. Μπακογιάννης κατάφερε να ενώσει το πολιτικό σύστημα 25 χρόνια μετά τη δολοφονία του. Με την έννοια ότι στην εκδήλωση παραβρέθηκαν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων, αλλά και από όλο το φάσμα της αριστεράς (σ.σ. γεγονός διόλου συνηθισμένο). Ήταν εκεί, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Φώτης Κουβέλης, ο Σπύρος Χαλβατζής, ο Σπύρος Λυκούδης, η Λιάνα Κανέλλη, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Γρηγόρης Ψαριανός, η Μαρία Ρεπούση, ο Πέτρος Τατσόπουλος. Επιπλέον, οι διακεκριμένοι ομιλητές έκαναν συνεχείς αναφορές στον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο, εξάροντας το ρόλο που έπαιξαν τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους μαζεμένους σε μία τιμητική εκδήλωση, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πώς γίνεται να μην μπορούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι οι επικεφαλής των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου και μάλιστα σε μια περίοδο που η χώρα έχει τόσο σημαντικά θέματα να αντιμετωπίσει. Θέματα δε που απαιτούν εθνική συνεννόηση.
Συμπτωματικά, την ίδια μέρα με την εκδήλωση και με λίγες ώρες διαφορά, πρώτα ο Αλέξης Τσίπρας και μετά ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά και ένα 24ωρο μετά ο Φώτης Κουβέλης, επισκέφτηκαν όλοι τους τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο καθένας είπε τα δικά του, παρότι πρέπει να καταγραφεί θετικά η δήλωση που έκανε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ περί ανάγκης κοινής πρωτοβουλίας όλων των κομμάτων για την αντιμετώπιση του χρέους. Εδώ τελειώνουν τα θετικά των συναντήσεων με τον κ. Παπούλια, καθώς εκτοξεύτηκαν εκατέρωθεν κατηγορίες από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Παίρνοντας, ωστόσο, αφορμή από την εκδήλωση μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν τα προβλήματα της χώρας ήταν πιο σημαντικά το 1989, όταν έγινε η κυβέρνηση Τζαννετάκη με τη συμμετοχή της ΝΔ και του Ενιαίου Συνασπισμού. Ή μήπως ήταν μικρότερες τότε οι διαφορές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, ήτοι Μητσοτάκη από τη μία και Φλωράκη-Κύρκου από την άλλη; Και λίγους μήνες μετά, τον Νοέμβριο του ’89, συμμετείχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου σε κυβέρνηση όλων των κομμάτων. Μήπως ήταν μικρότερη η αντιπαράθεση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον Ανδρέα Παπανδρέου και η πόλωση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από ό,τι είναι σήμερα μεταξύ Σαμαρά-Τσίπρα και ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ;
Οι απαντήσεις είναι τόσο αυτονόητες όσο και οι συγκρίσεις. Σαφώς, λοιπόν, παίζει ρόλο ότι σήμερα δεν υπάρχουν ηγέτες σαν και τους προαναφερθέντες ή ότι σήμερα δεν υπάρχουν πρόσωπα σαν τον Παύλο Μπακογιάννη που να μπορούν να ενώσουν και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες πολιτικές γέφυρες.
Παρά ταύτα οι ανάγκες της χώρας είναι τέτοιες που επιβάλλουν τις συνθέσεις. Καλό είναι οι συνθέσεις αυτές να υπάρξουν πριν από την καταστροφή και όχι μετά την καταστροφή. Ας είμαστε επιτέλους προμηθείς και όχι επιμηθείς.
Υ.Γ. Το Ίδρυμα της Βουλής δεσμεύτηκε ότι σύντομα θα δημοσιευτούν τα πρακτικά της εκδήλωσης. Θα είναι πολύ χρήσιμο να διαβαστούν από όλους.
7°
