Η δεύτερη τετραετία μπορεί να είναι καλύτερη

Η ιστορία της Μεταπολίτευσης λέει ότι η δεύτερη ευκαιρία-τετραετία που κέρδισαν οι περισσότερες από τις κυβερνήσεις, ήταν χειρότερη από την πρώτη των ίδιων κυβερνήσεων. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της κυβέρνησης Σημίτη η οποία στην δεύτερη θητεία της αύξησε τα ποσοστά της κατά 2,30 (από 41,49 σε 43,79), ενώ στις άλλες δύο του Κωνσταντίνου και του Κώστα Καραμανλή τα ποσοστά μειώθηκαν σημαντικά.

Βέβαια η κυβέρνηση Σημίτη, με την οποία έχει νόημα να υπάρξει σύγκριση της προσπάθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη, μιας και αφορούν τον εκσυγχρονισμό και τις ανάλογες με την κάθε εποχή μεταρρυθμίσεις, είχε δύο σοβαρά μειονεκτήματα:

Η ΝΔ ερχόταν δεύτερη, μετά από σχεδόν μια επταετία κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με μια μονάδα μόνο πίσω (43, 79% έναντι 42,74%), ενώ, στην περίπτωση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, η διαφορά με την αξιωματική αντιπολίτευση προβλέπεται τεράστια.

Ο έλεγχος και η επιρροή που είχε στο ΠΑΣΟΚ ο Κ. Σημίτης και οι εκσυγχρονιστές του ήταν ελάχιστη σε σύγκριση με την επιρροή και την μεγάλη προσωπική νίκη του Κ. Μητσοτάκη. Η νομενκλατούρα του τότε ΠΑΣΟΚ έψαχνε αφορμή για να κοντύνει τον πρωθυπουργό. Μάλιστα ο τελευταίος μαζί με τον Τάσο Γιαννίτση έφεραν στη Βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, χωρίς την καλύτερη προετοιμασία, δίνοντας την ευκαιρία σε παν-κομματική συμμαχία νομενκλατούρας του ΠΑΣΟΚ, της αριστεράς και της δεξιάς για μια εύκολη νίκη. Να σημειωθεί ότι το ασφαλιστικό ήταν η κορυφαία μεταρρύθμιση που επεδίωκε η τότε κυβέρνηση για το δεύτερο, όπως το ονομάζαμε, κύμα εκσυγχρονισμού.

Πολλοί θυμόμαστε την ενημέρωση του αείμνηστου Νίκου Θέμελη, μετά την απόσυρση του ασφαλιστικού, ότι δυστυχώς θα περιοριστούμε σε άλλες πλευρές της κυβερνητικής προσπάθειας με πρώτη την ένταξη της Κύπρου και στην υλοποίηση του σχεδίου Ανάν και γενικότερα στην εμβάθυνση της σχέσης με την Ε.Ε. και την ΟΝΕ. Συνέπιπτε τότε και το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε., χαρακτηριστικά επιτυχημένης, παράλληλα με δύσκολες διεθνείς εξελίξεις (Ιράκ κ.λπ.).

Βέβαια, η κυβέρνηση Σημίτη άντεξε ολόκληρη την τετραετία: παράλληλα όμως, τόσο από τα δεξιά (Κ. Καραμανλής - ΝΔ) όσο και από τα Αριστερά (Ν. Κωνσταντόπουλος – Συνασπισμός), προωθούσαν μια επανάληψη του λαϊκισμού του Α. Παπανδρέου, όχι της τελευταίας του παρουσίας (1993-96) αλλά της εποχής του «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα». Η δίδυμη ηγεμονία, η ιδεολογική της κομμουνιστικής και κομμουνιστογενούς αριστεράς και η πολιτική του Παπανδρεϊσμού, μέσω του Κώστα Καραμανλή, επανήλθε κραταιά. Με τις γνωστές εξελίξεις.

Mε το δεδομένο ότι θα επιβεβαιωθούν και αυξητικά τα νούμερα των πρόσφατων εκλογών, η δυναμική Μητσοτάκη ενισχύεται

Από άποψη επιρροής  στο ίδιο του το κόμμα αλλά και από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κομματικό σύστημα ο Κ. Μητσοτάκης πλεονεκτεί. Η ηγεμονία της λαϊκιστικής Μεταπολίτευσης βρίσκεται στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά «δυναμική» επιστροφής σε μονοψήφια επιρροή. Και ο πολιτικός λόγος του κ. Ανδρουλάκη δυστυχώς ρέπει προς επανάληψη του μοντέλου ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει ένας κίνδυνος από την άκρα δεξιά κι από το ΚΚΕ. Η χώρα μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμά αυτή την μόνιμη ανατολική και αναχρονιστική συνιστώσα της, ιδιαίτερα στην εποχή της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία. Αλλά, με το δεδομένο ότι θα επιβεβαιωθούν και αυξητικά τα νούμερα των πρόσφατων εκλογών, η δυναμική Μητσοτάκη ενισχύεται.

Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι ο απολογισμός του κυβερνητικού έργου, τόσο με την εξωτερική πολιτική (διεθνείς συμμαχίες) και την άμυνα, όσο και με την οικονομία είναι θετικός. Δημιουργείται βάση αισιοδοξίας και σταθερότητας, αν και το βλέμμα πρέπει να παραμένει στραμμένο στη διεθνή κατάσταση και στο ουκρανικό. Η επανεκλογή Ερντογάν είναι ένας παράγοντας που καμμιά ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να υποτιμήσει.

Όμως και οι άλλες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δικαιοσύνη, υγεία, παιδεία και δημόσια ασφάλεια, αναθεώρηση Συντάγματος  (άρθρο 16, πολιτικό σύστημα) κ.λπ. τίθενται στη δημόσια συζήτηση και υπάρχει εμπειρία θετική και αρνητική από την προηγούμενη τετραετία. Θετική όταν υπήρξε τολμηρή π.χ. στην επαναδημιουργία της Πολιτικής Προστασίας με τον Χρ. Στυλιανίδη. Αρνητική κυρίως με αμφιταλαντεύσεις και την υπερτίμηση των αντιπάλων και του παραπαίοντος Σύριζα. Σε άλλο σημείωμα έχουμε υποστηρίξει για το πόσο δύσκολες είναι οι αλλαγές σε τομείς του κράτους όπου  έχουν επιρροή και ασκούν διοίκηση οι νομενκλατούρες της αριστεράς και του κρατικού συνδικαλισμού. Τώρα εξακολουθούν οι δυσκολίες γιατί οι επιρροές αυτές έχουν εισδύσει σε όλο το κομματικό σύστημα (και στην ΝΔ), αλλά η περίοδος που εισερχόμαστε είναι η καλύτερη για την αντιμετώπισή τους.

Ίσως είναι η ευκαιρία να γίνει αυτό το βήμα εκσυγχρονισμού που επαγγέλλεται ο Κ. Μητσοτάκης και το οποίο μπορεί να αλλάξει ριζικά το ελληνικό παράδειγμα.