Μια ιστορία από παλιά στοιχειώνει την Αριστερά

Η εικόνα στην οθόνη μιλούσε από μόνη της, τόσο σε πολιτικό όσο και, κυρίως, σε συμβολικό επίπεδο. Ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Δημήτρης Χατζησωκράτης και ο Ανδρέας Παπαδόπουλος καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, καλεσμένοι της πρωινής εκπομπής του Mega. Από κάτω έγραφε: Υποψ. βούευτής ΝΔ για τον πρώτο, υποψ. βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για τον δεύτερο, υποψ. βουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για τον τρίτο. Στελέχη και οι τρεις της αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ίσως, αν το πάνελ χωρούσε, θα μπορούσε να έχει προσκληθεί και η Ασημίνα Ξυροτήρη. Από κάτω θα έγραφε: υποψ. βουλεύτρια ΚΚΕ! Ήταν μια οθόνη-καθρέφτης της μεταπολιτευτικής Αριστεράς.

Θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι επρόκειτο για μια καλοστημένη φάρσα, αν δεν είχε παρακολουθήσει την πορεία της Αριστεράς τα τελευταία 30 περίπου χρόνια. Μια πορεία που ξεκίνησε από τη δημιουργία του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» το ‘91 με το όραμα μιας σύγχρονης και χρήσιμης για τον τόπο Αριστεράς και κατέληξε με την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και των τραγικών για τη χώρα αυταπατών του στις 21 Μαΐου. Ο ιστορικός μελετητής θα πρέπει να οπλιστεί με μεγάλη υπομονή αν θέλει να καταγράψει τα γεγονότα ολόκληρης αυτής της περιόδου στον χώρο της κεντροαριστεράς και να αναλύσει τις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της.

Η ανοιχτή πρόσκληση του Κώστα Σημίτη για συνεργασία με τον «Συνασπισμό» και η «πόρτα» που είδε από την τότε ηγεσία του Νίκου Κωσταντόπουλου οδήγησαν στην αποχώρηση μιας ομάδας στελεχών που ίδρυσαν την ΑΕΚΑ (Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς) που είχαν εμπνευστεί τότε από το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Το τέλος της οκταετίας Σημίτη βρήκε την ομάδα σε αναζήτηση νέας πολιτικής στέγης καθώς το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δεν φαινόταν διατεθειμένο να βαδίσει στα Σημιτικά χνάρια. Άλλωστε, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία περί αυτού, ο ΓΑΠ έσπευσε να διαγράψει τον πρωθυπουργό του εκσυγχρονισμού από την κοινοβουλευτική του ομάδα για να ξορκίσει το κακό.

Ύστερα ήρθε στον Συνασπισμό ο φέρελπις Αλέξης Τσίπρας και τον έκανε ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε προβλέψει -και καταγγείλει- φεύγοντας η ΑΕΚΑ. Άλλη μια ομάδα, το «δεύτερο κύμα» που λέγαμε τότε, αποχώρησε τότε ιδρύοντας τη ΔΗΜΑΡ με τον Φώτη Κουβέλη με στόχο την υλοποίηση των προδομένων αξιών της Ανανεωτικής Αριστεράς και του Συνασπισμού. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη «μνημονιακή» συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έληξε άδοξα, ουσιαστικά μετά την αποδοχή της αναλογίας 4-2-1 στην κατανομή του δημόσιου λαφύρου της εξουσίας και τυπικά λίγο αργότερα με το πρόσχημα της διαφωνίας για την ΕΡΤ αφού προηγουμένως είχε συμφωνήσει σε όλα.

Στο μεταξύ είχε εμφανιστεί η «πρωτοβουλία των 58» για να διασώσει την Κεντροαριστερά από νέο ναυάγιο. Η συγκέντρωση στο Ακροπόλ έδωσε την εντύπωση ότι αυτή τη φορά κάτι θα γινόταν, δεν έγινε όμως τίποτα. Οι «58» δεν κατάφεραν να βρουν κοινό βηματισμό και να ξεπεράσουν τα σύνδρομα που τους κατάτρεχαν από παλιά. Η «Ελιά» του Βαγγέλη Βενιζέλου και του μνημονιακά εναπομείναντος τότε ΠΑΣΟΚ δεν ευδοκίμησε παρά την αξιοπρεπή εκλογική της επίδοση. Τα πράγματα είχαν πάρει τον αντιμνημονιακό τους δρόμο ανεπιστρεπτί συμπαρασύροντας στο διάβα τους «ανανεωτές», «δογματικούς», «εκσυγχρονιστές» και λοιπούς παροικούντες «κεντροαριστερούς».

Σε όλη αυτή τη διαδρομή θα μπορούσαν να γίνουν πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις με τη συμμετοχή κάποιου Γρηγόρη, κάποιου Δημήτρη και κάποιου Ανδρέα. Όλων αυτών που προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να μας πείσουν, άλλοι ότι «ο Μητσοτάκης είναι μονόδρομος για τη χώρα», άλλοι ότι «η ελπίδα εξακολουθεί να έρχεται» και άλλοι ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό». Στελέχη όλοι που πρωτοστάτησαν σε εγχειρήματα, πρωτοβουλίες, φόρουμ κλπ για τη συγκρότηση της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς, αφού βίωσαν με δραματικό τρόπο το τέλος του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος.

Η κάλπη της 21ης Μαΐου έβαλε τους τίτλους τέλους στην «ελπίδα» που, σύμφωνα ακόμα με τους ίδιους τους κομιστές της, αποδείχτηκε μια επώδυνη για τους ίδιους και για τη χώρα αυταπάτη. Το πιθανότερο είναι να δούμε την «ελπίδα» να φεύγει καβαλώντας το ίδιο τσουνάμι που την έφερε και που αυτή τη φορά υποχωρεί με την ίδια ακριβώς ορμή και ταχύτητα. Θα συνεχίσει άραγε ο Μητσοτάκης να εκφράζει τις εκσυγχρονιστικές προσδοκίες κάποιων; Θα καταφέρει ο Ανδρουλάκης να αποδείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ», όχι για να ξαναβρεί κάποιες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις αλλά για να γυρίσει σελίδα και να βάλει τις βάσεις για μια μεγάλη και ευρεία προοδευτική παράταξη; Η συνέχεια επί της οθόνης λίαν προσεχώς…