Εκλογές 2023: Ο όρος «κομματική αντιπαλότητα» και η πολιτική και ψυχική ωριμότητα των ψυφοφόρων
Οι λέξεις αντιπαλότητα, αντίπαλος, αντίπαλη παράταξη, κομματικός αντίπαλος, είναι από τις πλέον καθιερωμένες στο πολιτικό λεξιλόγιο διεθνώς. Αποτελούν τη βάση της δημιουργίας του πολιτικού μανιφέστου και του πολιτικού προγράμματος ενός κόμματος. Συχνά, μάλιστα, ένα πολιτικό πρόγραμμα ενός κόμματος, δεν αποτελεί παρά τον αντίλογο στο αντίστοιχο του αντίπαλου κόμματος. Βασικοί πυλώνες αυτής της αντιπαλότητας και της προγραμματικής συγκρότησης, είναι ο ταξικός και ο ιδεολογικός διαχωρισμός, αλλά και πολιτικός ανταγωνισμός. Ωστόσο το σημαντικότερο στοιχείο που απουσιάζει απ’ όλη αυτήν τη σύγκρουση είναι η απουσία της ουσιαστικής ανάλυσης της κάθε φορά τρέχουσας πραγματικότητας και ακόμα σημαντικότερο ότι το κυρίαρχο στοιχείο είναι επικράτηση του φαντασιακού και συχνά του ανορθολογικού, σε βάρος του πραγματικού και του ορθολογικού στον ατομικό ψυχισμό των μελών αυτών των κομμάτων, ο οποίος και διαμορφώνει το τελικό πολιτικό σκεπτικό, το εκλογικό πρόγραμμα.
Με αφορμή τις τελευταίες εκλογές στη χώρα μας και την απαρχή μιας νέας προεκλογικής περιόδου, η χρήση των παραπάνω λέξεων με τα νοήματα που εμπεριέχουν, παρατηρούμε ότι είναι στη ημερήσια διάταξη, σχεδόν, από το σύνολο των κομμάτων. Σε άλλα υπερτερούν και σε άλλα είναι μειωμένη.
Υπερτερούν σ’ εκείνα τα προγράμματα τα οποία βρίθουν από ιδεολογικές, ταξικές αναφορές και καταγγελτικό λόγο, ενώ οι προτεινόμενες λύσεις είναι ανεπαρκείς ως προς την επιτυχία τους, αλλά και ως προς το ουσιαστικό τους ιδεολογικό περιεχόμενο.
Λείπουν από τα προγράμματα των κομμάτων τα οποία προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα για συγκεκριμένα προβλήματα ή ελλείψεις και όπου το ιδεολογικό στοιχείο διαφαίνεται μέσα από τις προτεινόμενες λύσεις.
Στην πρώτη περίπτωση υπερτερεί το ψευδαισθητικό σε βάρος του πραγματικού, ενώ στη δεύτερη ισχύει το αντίθετο.
Ένα κόμμα που ανήκει στην πρώτη κατηγορία στην περίπτωση που αναλάβει τη διακυβέρνηση, είναι πολύ περισσότερο εύκολο να «γλιστρήσει» στο λαϊκισμό, στην αυθαιρεσία, στον αυταρχισμό και το νεποτισμό, απ’ ότι ένα άλλο που ανήκει στη δεύτερη περίπτωση. Αυτή η συνθήκη το καθιστά ένα κόμμα με θεολογικές αναφορές συνολικά, εγκλωβισμένο σ’ έναν υπερβατικό δογματισμό. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κόμμα που δεν έχει πολιτική πρόταση, αφού η πρόταση του ανήκει στο χώρο του φανταστικού, είναι μια ευχή ή είναι προσχηματική. Έτσι, πολιτικά, εκτός της ανυπαρξίας συμβατής με την πραγματικότητα πρότασης, υπάρχει και η περίπτωση της υιοθέτησης μιας ιδεολογίας, «ξένης» ως προς τα δικά του ιδεολογικά στάνταρ, για ψηφοθηρικούς λόγους. Έτσι, στο πολιτικό προφίλ του συγκεκριμένου κόμματος, προστίθενται και άλλα ζητήματα τα οποία καθιστούν τη λειτουργία του δύσκολη έως και αδύνατη, εάν μάλιστα μετά από κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις, ηττηθεί επανειλημμένως.
Ένα άλλο στοιχείο το οποίο χαρακτηρίζει αυτού του τύπου τα κόμματα, είναι το απαξιωτικό και επιθετικό ύφος προς όλους. Τα μέλη και στελέχη αυτού του κόμματος είναι οι μονίμως «χαμένοι και αδικημένοι» της εξουσίας και γι’ αυτό φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τους ίδιους. Δηλαδή χρησιμοποιούν σε καταχρηστικό βαθμό το μηχανισμό της προβολής μαζί με τη θυματοποίηση, αγνοώντας για μια ακόμα φορά την πραγματικότητα. Έτσι, συνεχίζουν να πολιτεύονται ανορθολογικά εγκλωβισμένοι μέσα στη δική τους ψευδαισθητική πραγματικότητα.
Δυστυχώς, και για λόγους στενά υποκειμενικών συμφερόντων όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο όρος «κομματική αντιπαλότητα» θα εξακολουθεί να κυριαρχεί ακόμα για πολλά χρόνια στο πολιτικό σκηνικό. Όμως σε ό,τι μας αφορά και με βάση τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα, φαίνεται ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο οι ψηφοφόροι έδειξαν μια σημαντική πολιτική αλλά και ψυχική ωριμότητα και δεν επιβράβευσαν τις παραπάνω πολιτικές αντιλήψεις.
Αυτή η συμπεριφορά δείχνει ότι η κοινωνία συνολικά ανέγνωσε σωστά την πραγματικότητα, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο και μέχρι τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών.
12°
