Τι έγινε, bro;

Με σολάριουμ σοκολά μαύρισμα ο έγκριτος αναλυτής στο πάνελ επιχειρεί την πρώτη ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων για το «μαύρισμα» των ψηφοφόρων στην κάλπη. Η «προοδευτική», «μαχητική» δημοσιογραφία που θέλει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους παρεμβαίνει και κάνει λόγο για μεγάλη νίκη της «συντηρητικής» παράταξης. Μόνο εσύ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε ένα πλάνο, cut, βλέπεις όλη τη συμμαχία που δεν θέλει να καταλάβει τι συνέβη στο πιο ιστορικό εκλογικό αποτέλεσμα της Μεταπολίτευσης. Καλεσμένοι μιλούν περισπούδαστα για τον καταλυτικό ρόλο του TikTok, όπως περισπούδαστα βεβαίως βεβαίως μιλούσαν σε όλη την προεκλογική περίοδο για το μεγάλο κύμα «αντισυστημισμού» που έχει κυριεύσει την Gen Z. Μάλλον κάτι τους έριξαν στο σφηνάκι, στους 17άρηδες, και το έριξαν Κούλη. Ένας ζαλισμένος υποψήφιος ψέλνει κάτι ακατάληπτα κομματικά mantra για αλλαγή. Είστε «γενναίος» που βρίσκεστε εδώ, του λένε με πολιτικό πολιτισμό οι παριστάμενοι. Θέλει αρετή και τόλμη να γυρνάς τα πλατό. Θα μπορούσε να είναι ο Νίκος Κάλαντας του Καβουρδίρη του Κώστα. Το τέλος της ιστορίας επιστρέφει όχι σαν δραματικό ερώτημα του Φουκουγιάμα, αλλά σαν φάρσα του Φουσέκη.

Στις εκλογές που θα θυμούνται στο μέλλον για την έκρηξη της πλειοψηφίας που παρέμεινε σιωπηρή όλα αυτά τα χρόνια, μακριά από τους ψόφους, τις κρεμάλες και όλα τα «ΓΜΣ» του κόσμου που μοιράστηκαν σε πλατείες, τοίχους και οθόνες, αυτοί που προτίμησαν να απευθυνθούν στην κοινωνία με ένα διαρκές diss αντί να προτείνουν συγκεκριμένες ρεαλιστικές λύσεις, έχασαν τελικά το flow. Και όπως φαίνεται από τις πρώτες αντιδράσεις, θα δυσκολευτούν να το βρουν. Γιατί, αν μετά από «δύσκολες νύχτες» και «ήττες βαριές» συζητάς τα λάθη σου και αντί για αποτελέσματα βλέπεις «παλινορθώσεις» και ξεκινάς νέους αγώνες ενάντια σε «ηγεμόνες» που εξέλεξε πριν λίγες ώρες ο λαός με διπλάσιο ποσοστό από σένα, τότε «τρέξε, σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου» όπως έγραφαν κάποιοι, κάπου αλλού, έναν άλλο Μάη.

Μπουχτισμένοι από τα echo chambers, όπως φάνηκε, εκατομμύρια άνθρωποι αποφάσισαν να προσπεράσουν ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που μιλούσε για αλλαγή. Όχι γιατί δεν ήξερε ή δεν έλεγε τι ήθελε να αλλάξει, αλλά γιατί η μάχη που έδινε καθημερινά ήταν να συντηρηθούν οι προβληματικές πτυχές του ελληνικού κράτους. Στην εποχή του ChatGPT και της A.I. τι μπορεί να περιμένουν οι επόμενες γενιές, αυτές που πραγματικά έρχονται με φόρα, από εκείνους που έβλεπαν την επέλαση του τεχνοφασισμού στην τηλεκπαίδευση;

Σε έναν κόσμο που κάθε μέρα γίνεται ολοένα και πιο σύνθετος λίγους ενδιαφέρει αν η Νέα Δημοκρατία «κατατρόπωσε» τον ΣΥΡΙΖΑ, η κομματική αριθμητική των 80s, τα παλιά, γραμμιτζίδικα κόλπα, ακόμα και το γεγονός ότι οι δυνάμεις του «ΝΑΙ» από το 39% το 2015 οκτώ χρόνια μετά πλησιάζουν αθροιστικά στο 55%.

Στην παρατεταμένα ταραγμένη πολιτική περίοδο των τελευταίων 14 χρόνων ο κόσμος άκουσε ανθρώπους να φωνάζουν καθημερινά να μείνουν ίδια όσα οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Για 14 χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να διαχειριστεί την πτώση της. Το old school πολιτικό σύστημα για να φροντίσει τη δική του επιβίωση, προτιμούσε μια χώρα που θα συνεχίσει να παραπατά θολωμένη. Το μήνυμα πάνω κάτω το ίδιο: για ό,τι σου συνέβη φταίνε οι άλλοι, τιμώρησέ τους, ψήφισέ με και όλα τα προβλήματά σου θα λυθούν. Με έναν νόμο και ένα άρθρο. Από την επόμενη κιόλας μέρα. Οι νέοι ψηφοφόροι, μωρά στην αρχή της κρίσης, ίσως δεν πρόλαβαν τους στεντόρειους παρουσιαστές που μιλούσαν για Κολομβίες και μετά απολάμβαναν τις διακοπές τους σε κάποια ειδυλλιακή εσχατιά της Ευρώπης. Τους trash τηλε-κήρυκες της οργής με τις παρακρατικές άκρες. Τους εκδότες που πούλησαν την αγανάκτηση ως trend μαζί με τα φύλλα τους. Τι είδαν και άκουσαν μεγαλώνοντας; Δικαιοσύνη παντού, αρκεί να μην αγγίζει τους κολλητούς μας. Με τον πολιτισμό, αρκεί αυτός να τραγουδά για εμάς. Για τα θύματα, αρκεί να μην έγινε στραβή στη δική μας βάρδια.

Την Κυριακή που πέρασε ο κόσμος μάλλον προτίμησε τα κανονικά προβλήματα από τις διαφορικές εξισώσεις της απλής αναλογικής. ΠΑΣΟΚ talking, απέναντι στην πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου, που έγινε αιτία για beef, φάνηκε πως μια άλλη πολιτική κληρονομιά, αυτή του Κώστα Σημίτη, ο ρεαλισμός απέναντι στις κραυγές δηλαδή, μπορεί να δημιουργήσει προοπτική.

Η εμφατική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας που θα έχει να αντιμετωπίσει στην κρίση, στην αξιολόγηση των πολιτών. Δεν αρκεί να διορθώσει τα αυτονόητα, αφού του ζητείται να δείξει τόλμη σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις και να θέσει στέρεες βάσεις για σταθερή πορεία ανάπτυξης. Η εντολή είναι καθαρή, το πεδίο ελεύθερο, η Ελλάδα μοιάζει να βρίσκεται πια πιο κοντά στο 2027 αντί στο 1981. Παρατηρεί, επιλέγει, ψηφίζει και τα βράδια των εκλογών δεν βγαίνει να κορνάρει στους δρόμους ή να πανηγυρίσει σε εκλογικά κέντρα γιατί περιμένει να της συμβεί κάτι καλύτερο.