Εκλογές της 21ης Μαΐου 2023: η ημέρα της ενηλικίωσης της ελληνικής κοινωνίας

1. Η ενηλικίωση της ελληνικής κοινωνίας και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας

Ναι, επιτέλους, η ελληνική κοινωνία ενηλικιώθηκε. Έβαλε τελεία στις ψευδαισθήσεις και τις ιδεοληψίες που ταλαιπώρησαν γενιές και γενιές. Στις ψευδαισθήσεις της αντιμνημονιακής περιόδου και στις ιδεοληψίες οι οποίες ήταν ο αληθινός λόγος (κι αυτό είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα) που η απαγόρευση των κομμάτων-εγκληματικών οργανώσεων, όπως η ΧΑ και τα κακέκτυπά της καθυστέρησε μια ολόκληρη δεκαετία κι έγινε επιτέλους τώρα, έστω την τελευταία στιγμή.

Χάρη δε σε αυτή την ενηλικίωση, μετά από πολλά χρόνια ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός έγινε ξανά πλειοψηφικός στη χώρα μας. Έχει υπάρξει και άλλες φορές στο παρελθόν, τώρα όμως ήταν η πρώτη φορά που αυτό εκφράστηκε ως ώριμη επιλογή, με πρωτοφανή ηρεμία και απολύτως συνειδητά, χωρίς τις συναισθηματικές φορτίσεις του πρόσφατου παρελθόντος και χωρίς τις ψευδαισθήσεις των πακέτων Ντελόρ που οι κουτόφραγκοι θα μας έδιναν στο διηνεκές επειδή είμαστε ωραίοι. Και με γνώση πλέον της κοπιαστικής προσπάθειας που απαιτείται για να μείνουμε συνεπείς στη συγκεκριμένη επιλογή, που δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και κανόνες και υποχρεώσεις. 

2. Το εθνικό κόστος της απλής αναλογικής και το τέλος και αυτής της ψευδαίσθησης

Αν δούμε εντελώς ψύχραιμα τα πράγματα μετά τ’ αποτελέσματα της 21ης Μαΐου, διαπιστώνουμε ότι, χωρίς να υπάρχει κανείς απολύτως λόγος, με αναμφισβήτητη την πρωτοκαθεδρία του Κυριάκου Μητσοτάκη και το δικαίωμά του να κυβερνήσει τη χώρα (κανείς άλλωστε δεν αρθρώνει πια, έστω και θεωρητικά, οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση), η Ελλάδα θα μείνει υποχρεωτικά για έναν ολόκληρο μήνα χωρίς κανονική κυβέρνηση, περίπου δηλαδή ακυβέρνητη, επειδή κάποιοι δεν δίστασαν να τζογάρουν με την απλή αναλογική, βάζοντας το κομματικό τους συμφέρουν –έτσι νόμιζαν, άλλο που δεν τους βγήκε- πάνω απ’ το συμφέρον της χώρας.

Τουλάχιστον βγαίνει και κάτι καλό απ’ αυτό: Μετά από τόσες δεκαετίες -περίπου μισό αιώνα- απόλυτης επικράτησης της μυθολογίας περί προοδευτικής «απλής και ανόθευτης αναλογικής», η οποία περίπου θα έσωζε τη χώρα και τα λαϊκά συμφέροντα, βάζοντας δια παντός στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την Δεξιά, και αυτή η ψευδαίσθηση τελείωσε την προηγούμενη Κυριακή. Αποδείχθηκε και στην περίπτωση αυτή ότι τέτοιου είδους σχεδιασμοί ούτε προοδευτικοί είναι ούτε σοβαροί ούτε το συμφέρον της χώρας υπηρετούν. Τα κόμματα οφείλουν να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με το συμφέρον της χώρας. Κάθε άλλη αντίληψη αποτελεί μεθόδευση, η οποία στο τέλος τιμωρεί τους ίδιους τους εμπνευστές της -η 21η Μαΐου 2023 θα μείνει για πάντα ένα τέτοιο παράδειγμα.

3. Η σημασία της σοβαρής αντιπολίτευσης και το διακύβευμα των εκλογών

Στις εκλογές της 21ης Μαΐου η θολούρα αποδοκιμάστηκε, όπως και το παρδαλό πολιτικό υποκείμενο. Και επιβεβαιώθηκαν κάποια παλιά αξιώματα της πολιτικής, όπως ότι όσα στραβά κι αν συμβούν στη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας και πάλι χρειάζεται μια στοιχειωδώς πειστική αντιπολίτευση για να κερδίσεις την ψήφο του λαού.

Αλλά και ότι τις εκλογές τις κερδίζει αυτός που θέτει το διακύβευμα. Εν προκειμένω βέβαια δεν χρειάστηκε και πολύς κόπος αφού στο αυτονόητο, ούτως ή άλλως σε κάθε εκλογές τιθέμενο, βασικό διακύβευμα (ποιος θα κυβερνήσει) μόνο ένας είχε ξεκάθαρη απάντηση, πραγματικά μόνο ένας. Γι αυτό και σάρωσε, με πρωτοφανή απόσταση απ’ όλους τους άλλους, λαμβάνοντας υπερδιπλάσιο ποσοστό απ’ τον δεύτερο!

4. Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών πολιτικών προϊόντων της κρίσης

Όπως είπαμε, η ελληνική κοινωνία ωρίμασε, άλλαξε πίστα, την ενδιαφέρει το αύριο, το κανονικό αύριο. Δεν αντιδρά πια με όρους 2012 αλλά με όρους 2023, βρίσκεται σε άλλη εποχή, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Ό,τι γέννησε η ταραγμένη 10ετία της κρίσης πεθαίνει μαζί της.

Δείτε αυτούς που νόμιζαν ότι μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν έχοντας ως αναφορά τις Δήμητρες και τις λοιπές αντιμνημονιακές αρλούμπες, με τις οποίες βρέθηκαν τότε ανέλπιστα στον αφρό. Ήταν βέβαιο ότι θα εξαφανιστούν μαζί με τις συνθήκες που τους δημιούργησαν. Και η κάλπη πράγματι τώρα τους εξαφάνισε.

Γέννημα της κρίσης και ο ΣΥΡΙΖΑ, το μεγαλύτερο, αλλά με το απροσδόκητο 31,5% που πήρε το 2019 είχε την ευκαιρία του ν’ αλλάξει, την πέταξε όμως στα σκουπίδια. Συνέχισε να στεγάζει κάτω απ την ίδια κομματική στέγη παλιούς λενινιστές και εθνοχριστιανικά απομεινάρια των ΑΝΕΛ, παλαιοΠασόκους επαγγελματίες συνδικαλιστές και αξιοθρήνητα πρόσωπα της ύστερης καταστροφικής διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, γραφικότητα και οπισθοδρόμηση μαζί. Επέμεινε να μην κάνει την ελάχιστη αυτοκριτική για το δηλητήριο των αντιμνημονιακών του χρόνων και για την κυβερνητική του θητεία, δεν κατάφερε ούτε την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία να καταδικάσει χωρις συμψηφισμούς, έκλεισε το μάτι μια στους αντιεμβολιαστες και μια στους Χρυσαυγίτες, μάζεψε, και μάλιστα σε θέσεις κλειδιά, πρόσωπα απολύτως αναξιόπιστα και ασύμβατα με την έννοια του νέου, του σύγχρονου και του καθαρού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έλλειψης επαφής του με την πραγματικότητα και με τον στοιχειώδη θεσμικό κώδικα αξιών που πρέπει να έχει ένα αληθινά δημοκρατικό-προοδευτικό κόμμα είναι ότι διάλεξε ως κεντρικό του σύνθημα το «Δικαιοσύνη παντού» έχοντας στην πρώτη γραμμή τον ομόφωνα καταδικασθέντα για παράβαση καθήκοντος Ν. Παππά (για να μην αναφερθώ και σε άλλα, επίσης εντελώς ασύμβατα με το σύνθημα, πρόσωπα), χωρίς να έχει καμιά αίσθηση του πόσο αντιφατικό και μη σοβαρό ήταν αυτό, που έδειχνε μόνο ότι δεν εννοεί καθόλου αυτά που λέει. Γι αυτό και τις προεκλογικές εξαγγελίες του, που έταζαν περίπου τα πάντα στους πάντες, κανείς δεν τις πήρε στα σοβαρά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να κρατήσει στις τάξεις του τον Π. Πολάκη παρά να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της σοβαρότητας, του ενιαίου λόγου, της συνεπούς φιλοευρωπαϊκής στάσης και του πολιτικού πολιτισμού, γι αυτό και δίκαια συνετρίβη.

Όσον αφορά δε στο μέλλον, χωρίς (ειλικρινά!) να μπορεί κανείς να πει με σιγουριά αν αυτό θα είναι καλό ή κακό για το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία μας, το πιθανότερο πάντως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και θα εξαφανιστεί.

5. Τα πρόσωπα

Όσον αφορά στα πρόσωπα, είναι προφανές ότι μέγας νικητής των εκλογών ήταν αναμφίβολα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος πιστώνεται προσωπικά αυτή την πράγματι θριαμβευτική νίκη.

Όπως νικητής, λιγότερο μεν, μεγάλης σημασίας όμως η νίκη του, είναι και ο Νίκος Ανδρουλάκης, που κατάφερε σε αντίξοες συνθήκες όχι μόνο να κρατήσει, αλλά και να αυξήσει τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, σε θέση που να διεκδικεί εκείνο -απολύτως δίκαια με βάση την ιστορική του διαδρομή και τη συνέπειά του στις κρίσιμες στρατηγικές επιλογές για τη χώρα- τον ρόλο του βασικού εκφραστή της Κεντροαριστεράς και της εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης απέναντι στη ΝΔ.

Μέγας ηττημένος είναι ασφαλώς ο Αλέξης Τσίπρα, στον οποίο ο ελληνικός λαός επεφύλαξε μια πρωτοφανή για ηγέτη της αντιπολίτευσης συντριβή, παίρνοντας επιτέλους το βλέμμα από τα επικοινωνιακά του χαρίσματα και εστιάζοντας πια στην παντελή έλλειψη αξιοπιστίας του.

Ο κόσμος βαρέθηκε τα παχιά λόγια και τις μεγάλες υποσχέσεις. Από έναν χαρισματικό ηγέτη που αντί αυτοκριτικής, ουσιαστικού λόγου και αληθινού οράματος για το μέλλον, εξαντλείται στις κατηγορίες κατά των αντιπάλων του, έχοντας από καιρό ξεπεράσει κάθε όριο αμετροέπειας, προτιμά έναν λιγότερο χαρισματικό αλλά εργατικό πρωθυπουργό, που δείχνει ότι πιστεύει αυτά που λέει, έχει φέρει επιτυχίες από το εξωτερικό για την Ελλάδα, ασχολείται με τα προβλήματα στο εσωτερικό, αναγνωρίζει τα λάθη και δεν φοβάται να ζητήσει συγγνώμη.

Οι πολίτες στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής έδειξαν με αδυσώπητο τρόπο ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν ξανά τον Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό στην πολιτική σημαίνει ότι του έδειξαν την πόρτα της εξόδου (είναι περίπου σίγουρο ότι θα ανακοινώσει την αποχώρησή του το βράδυ της 25ης Ιουνίου).

Και δέχτηκαν τις συγγνώμες του Κυριάκου Μητσοτάκη, στον οποίο δείχνουν έτοιμοι να δώσουν μια μεγάλη δεύτερη ευκαιρία. Αν συμβεί αυτό, τότε ο Κ. Μητσοτάκης θα έχει μια πραγματικά χρυσή ευκαιρία, με εντελώς λυμένα τα χέρια, να συνομιλήσει με την ιστορία. Να παραδώσει μια διαφορετική Ελλάδα μετά από 4 χρόνια, πιο σύγχρονη, πιο διαφανή, πιο κανονική. Όχι μόνο εκσυγχρονιζοντας κι άλλο το κράτος (διότι κακά τα ψέματα, εκεί έγιναν μεγάλα βήματα τα τελευταία χρόνια που διευκόλυναν πολύ την καθημερινότητα του πολίτη) και αναβαθμίζοντας την οικονομία, αλλά και αντιμετωπίζοντας επιτέλους τα εκτεταμένα φαινόμενα αδιαφάνειας και διαφθοράς που συνεχίζουν να ευδοκιμούν στα διάφορα υπουργικά περιβάλλοντα γύρω από το δημόσιο χρήμα. Και, ίσως, βρίσκοντας κάποιον αποτελεσματικό τρόπο να εξιλεωθεί για το μέγα θεσμικό στίγμα των υποκλοπών που τον βαραίνει, αποκαλύπτοντας ενδεχομένως τι στ’ αλήθεια συνέβη και αναλαμβάνοντας ουσιαστικά την ευθύνη που του αναλογεί.

6. Οι ερχόμενες εκλογές θα γίνουν με τις κάλπες αδειανές από τις ψήφους της 21ης Μαΐου

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου έχει τη σημασία του, πολύ μεγάλη μάλιστα, ιστορική ίσως, κανείς όμως δεν εγγυάται ότι θα επαναληφθεί την 25η Ιουνίου. Ένας μήνας είναι πολύς πολιτικός χρόνος, πολλά μπορεί να αλλάξουν, οι πολίτες παρατηρούν, κρίνουν, επιβραβεύουν, τιμωρούν. Τα μηνύματά τους τα έστειλαν, κανείς όμως δεν μπορεί να τους εμποδίσει να στείλουν άλλα την επόμενη φορά. Πολλά θα εξαρτηθούν από το πόσο τα κόμματα θα έχουν αξιολογήσει σωστά το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής και θα έχουν λάβει υπ’ όψιν τους τα μηνύματα που έστειλε ο ελληνικός λαός. Με σοβαρότητα, χωρίς αλαζονείες (και η αλήθεια είναι ότι κρούσματα αλαζονικής συμπεριφοράς βλέπουμε και απο τα τρία κόμματα) και έχοντας κατά νου ότι οι ερχόμενες εκλογές της 25ης Ιουνίου θα πραγματοποιηθούν με τις κάλπες εντελώς άδειες από τις ψήφους της προηγούμενης Κυριακής. Θα γεμίσουν ξανά απ την αρχή και το μέτρημα θ’ αρχίσει το μηδέν.