Τέλος εποχής…

Σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ποτέ  κυβερνών κόμμα  δεν κατάφερε να δημιουργήσει τόσο μεγάλη διαφορά από το δεύτερο. Ειδικά, σε μία τόσο δύσκολη εποχή όπως η δική μας. Με πανδημία, εξυπηρέτηση χρέους, ενεργειακή κρίση και πόλεμο. Με φυσικές καταστροφές, το δυστύχημα των Τεμπών και το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων…

Η διαφαινόμενη παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να αποτελεί επιτυχία της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά κυρίως συνιστά μια τεράστια αποτυχία της Αριστεράς να παίξει σοβαρά τον ρόλο της αντιπολίτευσης.

Έχω ακούσει την ακραία θέση ορισμένων ότι για να απαλλαγούμε από τους μετεμφυλιακούς μύθους της Αριστεράς έπρεπε η κοινωνία να είχε βιώσει τον κομμουνισμό. Όπως συνέβη με άλλες χώρες που σήμερα δεν ανέχονται κανένα σοσιαλιστικό αφήγημα στο πολιτικό τους σύστημα.

Στην περίπτωσή μας, η πρόσφατη εμπειρία της «συστημικής» Αριστεράς  φαίνεται να λειτούργησε «παιδαγωγικά» για το εκλογικό σώμα. Αξιολογώντας πάντα τον τρόπο άσκησης ή διεκδίκησης της εξουσίας και όχι την ικανότητα ή τη στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα.

Το πείραμα της αριστερής πρότασης απέτυχε παταγωδώς στην ελληνική πραγματικότητα. Ως κουλτούρα, ως ιδεολογικό εγχείρημα και κυρίως ως πράξη ή πολιτικό γεγονός στη διαχείριση των αποφάσεων.

Κι αυτό γιατί η Αριστερά δεν μπορεί από την φύση της να μονοπωλεί αυτόνομα τον ρόλο της εξουσίας. Μπορεί να λειτουργεί ως έμπνευση, ως μέρος μια στρατηγικής ή ευρύτερων σχεδιασμών της διοίκησης. Όχι όμως, ως κυβερνητική πρόταση ταυτισμένη με την επαναστατική φύση της ιδεολογίας της. Γιατί αναπόφευκτα, οι πειραματισμοί και τα φαντασιακά οράματα -γόνιμα σε άλλες φάσεις δημιουργίας- οδηγούν σε καταστροφικές αντιφάσεις στην λήψη των αποφάσεων.

Δεν μπορείς για παράδειγμα, να εμπιστευτείς εύκολα τον Τσακαλώτο ή τον Βαρουφάκη όταν ακούς για «τοπικά νομίσματα» ή για κλείσιμο τραπεζών. Όταν μάλιστα, το τελευταίο το βίωσες ως επιλογή διεξόδου, μετά από μία «αυθεντική» αριστερή διακυβέρνηση ενός εξαμήνου το 2015…

Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής οι ψηφοφόροι τιμώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή επέμενε σε ένα σπασμωδικό αριστερό αφήγημα διαμαρτυρίας. Όχι πλέον ανέξοδο και θεωρητικό όπως κατά τη διάρκεια της μνημονιακής κρίσης.

Θα είναι άραγε οι εκλογές της 25ης Ιουνίου το τέλος της Αριστεράς στο πολιτικό σύστημα; Όχι ως μέρος της διαμαρτυρίας αλλά πιθανότατα ως επιλογή εξουσίας. Άλλωστε και το ΚΚΕ αυτό περίπου ευαγγελίζεται: ότι αποτελεί τη γνήσια «επαναστατημένη» αντιπολίτευση, ικανή να δυσκολέψει την κάθε κυβέρνηση στις άδικες αποφάσεις. Ευτυχώς χωρίς καμία προοπτική διακυβέρνησης…

Τι πρέπει να γίνει για να μην δυσαρεστηθούν και οι αριστεροί φίλοι που πάντα διατηρούν το δικαίωμα στο όνειρά τους; Ή ο Αλέξης Τσίπρας να μετατρέψει το κόμμα σε κεντροαριστερό, απαλλάσσοντάς το από την τοξικότητα της διαρκούς αντίδρασης και της πρωτοκαθεδρίας των διαμαρτυρόμενων. Ή ο Νίκος Ανδρουλάκης να αποδείξει ότι μπορεί να ενσωματώσει στο ήδη κεντροαριστερό του κόμμα το παλιό αριστερό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Στέλνοντας τον Αλέξη Τσίπρα πρόωρα σπίτι του…

Πάντως, το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει πιθανότατα, το τέλος εποχής για το αφήγημα οποιασδήποτε αριστερής εξουσίας. Μιας εξουσίας που δοκιμάστηκε και μιας αντιπολίτευσης που απέτυχε μπροστά στις νέες προκλήσεις της εποχής.

Για να αποδειχτεί τελικά, ότι ο όρος «προοδευτική διακυβέρνηση» εμπεριέχει τόσες δόσεις αδιέξοδου συντηρητισμού που η κεντροδεξιά να μοιάζει πλέον η μόνη αξιόπιστη λύση για το μέλλον της χώρας.