Μέσα σε ένα δυναμικό διεθνές περιβάλλον, η χώρα καλείται να βγάλει στην επιφάνεια όλες της τις δυνάμεις
Από προχθές όλοι μιλάμε στα μηνύματα με φίλους, κάνουμε διαφόρων επιπέδων αναλύσεις —τέλος πάντων, όχι από αυτές που δημοσιεύονται στα Μέσα— και καταλήγουμε σε συμπεράσματα για όλους και για όλα. Μπορεί και να έχουμε δίκιο — σε όλα. Μπορεί μόνο σε κάποια. Σε κάθε περίπτωση, έναν ολόκληρο μήνα και κάτι πριν την ορκωμοσία της επόμενης κυβέρνησης, που θα είναι αυτοδύναμη και ισχυρή, παραείναι νωρίς για να πούμε πολλά. Αλλά, αν κάτι ξεχωρίζει από τις κουβέντες που κάνουμε όλοι, όπως και από όσα διαβάζουμε εδώ κι εκεί, τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα για το τι πρέπει να γίνει, για το ποιο —έστω— θα ήταν το ευκταίο. Και ποιοι θα ήταν οι κίνδυνοι.
Όλοι πάντως συμφωνούμε σε ένα πράγμα: οι διεθνείς προκλήσεις (αυτές που καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον μας) είναι μεν ήδη μεγάλες, αλλά κάθε ημέρα που περνά θα πολλαπλασιάζονται: έτσι, δεν θα υπάρξει ποτέ χρόνος για οποιαδήποτε καθυστέρηση αναφορικά με αλλαγές, μεταρρυθμίσεις κ.ο.κ. που πρέπει να γίνουν στο εσωτερικό. Ούτε, φευ, θα χωρά καμιά δικαιολογία αν δεν γίνουν. Αυτά είναι πράγματα επιπέδου ένα κι ένα κάνουν δύο.
Τι να κάνουμε, λοιπόν; Τι μένει να γίνει;
Καταρχάς, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί ορθολογικά, με νηφαλιότητα και σύνεση.
Πρέπει να ενταφιαστούν άπαξ διά παντός η τοξικότητα, ο πολιτικός αμοραλισμός και το μίσος.
Πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει σοβαρότητα, αξιοπιστία και συνέπεια. ΑΚΟΜΗ περισσότερη από όση υπήρξε μέχρι τώρα. Είναι το μόνο που θέλει ο κόσμος. Ο κόσμος θέλει, ή μάλλον απαιτεί —αυτό ήταν ΙΜΗΟ το μήνυμα της κάλπης—, την απόλυτη απόρριψη κάθε «φοιτητικής ξενοιασιάς», καθώς η φοιτητική ξεγνοιασιά είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την Κόλαση. (Για ποιανού την Κόλαση; Των κακών; Του Κθούλου; Όχι: του λαού. Αυτουνού που για τη ριζοσπαστική Αριστερά είναι απλώς ένα μέσον, ένα απρόσωπο πράγμα, μια κλίμακα για να πατάν στην πλάτη της και να ανεβαίνουν. Πού να ανεβαίνουν; Πουθενά).
Χρειάζεται κινητοποίηση πολύ περισσότερων «υγιών δυνάμεων» της κοινωνίας. Δεν περισσεύει κανείς. Κανείς όμως. Ήδη μέσα στο καλοκαίρι, οι άριστοι πρέπει να διαγκωνίζονται στις θέσεις ευθύνης. Γιατί αυτόν κι όχι εμένα. Όπως επίσης πρέπει και πολύ περισσότεροι νέοι με όραμα να συμμετέχουν παντού. (Με έμφαση στο «με όραμα». Δεν είναι όλοι οι νέοι καλοί, ούτε είναι όλοι οι γέροι καλοί, ούτε όλοι οι απ’ ανάμεσα είναι καλοί. Γενικά τυχαίνει μόνο οι καλοί να είναι καλοί).
Ο προσανατολισμός προς τη Δύση πρέπει από «προσανατολισμός» να γίνει «ευρωπαϊκή πρωτοπορία», και πρέπει να γίνει και παράδειγμα, όχι για τους Έλληνες, αλλά για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Να ’ναι καλά η πανδημία, όταν εξαγάγαμε ελληνικές ψηφιακές καινοτόμες πατέντες στην Ευρώπη, νιώθαμε —κι ας τα πλάκωνε όλα η σκλαβιά— αυτό που λένε εθνικά υπερήφανοι. Και είναι σπάνιο να το νιώθεις αυτό σε καιρό ειρήνης αν δεν είσαι εθνικιστής του κερατά. Ω ναι: η Ελλάδα οφείλει να πρωτοπορήσει. Πού; Δεν ξέρω. Παντού όπου μπορεί, και παντού όπου οι πολλοί θα έλεγαν ότι δεν μπορεί. Στον τουρισμό και στον εξειδικευμένο τουρισμό (με έμφαση σε αυτόν της τρίτης ηλικίας), στις ιχθυοκαλλιέργειες, στους διαμετακομιστικούς κόμβους και στο εμπόριο, στις κλασικές σπουδές, στην παραγωγή και αποθήκευση πράσινης ενέργειας, στην εξειδικευμένη αγροτική παραγωγή, στις ψηφιακές εφαρμογές, στην αμυντική βιομηχανία, στην ΤΝ, στα γράμματα. Παντού.
Ο ΠΘ πρέπει να βάλει φρένο σε εκείνους τους επιχειρηματίες (δεν είναι όλοι) που κάνουν ό,τι γουστάρουν στα εργασιακά, ώστε οι εργαζόμενοι να μη σκοτώνονται όλη μέρα απλώς για να επιβιώνουν, αλλά για να βλέπουν ότι η δουλειά τους ανταποκρίνεται σε αξιοπρεπείς αποδοχές. Δύσκολο; Προφανώς. Αδύνατον; Όχι. Πια, τίποτε δεν είναι αδύνατον. Η οικονομική εκτίναξη της Ελλάδας μέσα στην πανδημία και εν καιρώ ευρωπαϊκού πολέμου δεν έχει προηγούμενο, και αυτό ο κόσμος (ΟΛΟΣ ο κόσμος, εξ ου και το +20%) το ξέρει καλά. Άπαντες γνωρίζουν επίσης ότι τα επιδόματα που στήριξαν κάμποσα εκατομμύρια κόσμο τα χρόνια των λοκντάουν βρέθηκαν επειδή η οικονομία μας, μέσα στους κόλπους τής ΕΕ, τα πήγαινε καλά. Τώρα με τη βαθμίδα (που με κυβέρνηση… «ιδεολόγων» δεν θα βλέπαμε ούτε με κιάλι) τα πράγματα θα πάνε πολύ-πολύ καλύτερα. Ο κόσμος πρέπει να το δει στην τσέπη του.
Συμβαίνει κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον, και όμορφο: πολύ μεγάλα τμήματα των πολιτών έχουν ενστερνιστεί πλήρως το κεντρικό αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, το έχουν κάνει δικό τους. Είτε μιλάμε για την οικονομική ανάπτυξη, είτε για τον ψηφιακό μετασχηματισμό, είτε για τις βήμα-βήμα μεταρρυθμίσεις, είτε για την εξωτερική μας πολιτική και την άμυνα. Από τον Έβρο στις αρχές τού 2020 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα έχει κάνει πελώρια βήματα, και έχει γίνει από μια φοβισμένη και μισοκακόμοιρη μικρή χώρα που έψαχνε κουπόνια στον Μαδούρο, στον φασίστα μακελάρη του Κρεμλίνου και σε κάτι αγιατολάδες, ένα ισότιμο με τις μεγάλες δυνάμεις του πολιτισμένου κόσμου κράτος. Οι πολίτες είναι μαζί του γιατί είναι ωραία αυτή η πορεία. Ξανά: δεν σε δυναμώνει μόνο (οικονομικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά, πολιτιστικά), αλλά σε κάνει και περήφανο. Κι αυτό έχει πρωτεύουσα σημασία.
Ναι, χρειάζονται περισσότερες και πιο γενναίες τομές παντού: στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην εκπαίδευση, στην αστυνομία, στα πανεπιστήμια, στα κάμπους, στη δημόσια υγεία — παντού. Και ναι μεν κανείς δεν θα απαιτήσει να γίνουν όλα μαζί, όμως όλοι θα περιμένουν τα πάντα. Γιατί ο κόσμος θέλει να ξεκουραστεί. Ζούμε μία δεκαπενταετία ασταμάτητων εντάσεων και κρίσεων.
Η ήττα της Ρωσίας, στην οποία ελπίζουμε να συμβάλουμε σε σθεναρή παράταξη με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, θα σημάνει άμεσα μία περίοδο εκρηκτικής ανάπτυξης σε όλα τα πεδία — τόσο της Δύσης, όσο και των ανταγωνιστών της. Η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα. Με όσες δυνάμεις έχει. Με την οικονομία της, με το… κλίμα της, με τα τοπία της, με τη φιλοξενία της (και δεν εννοούμε μόνο φιλοξενία στους τουρίστες του καλοκαιριού, αλλά στις επιχειρήσεις και στους επαγγελματίες). Με όσες δυνάμεις έχει, ξαναλέμε.
Από την άλλη, ναι: η χώρα θα πορευθεί ουσιαστικά χωρίς αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση, λένε πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, θα έχει λευκή επιταγή στα χέρια της. Παραδόξως, αυτό θα είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα πρέπει να παλέψει μαζί του ο Πρωθυπουργός. Ελπίζουμε πως θα τα καταφέρει, και πως δεν θα υποκύψει σε φαινόμενα οίησης ανθρώπων μέσα ή γύρω από την κυβέρνηση. Αισιοδοξούμε, και όχι χωρίς λόγο: έχει αποδείξει πως «το έχει».
4°
